ΔΕΝ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΥΣΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Παρ΄όλο που η κυβέρνηση αγωνίζεται να επιτύχει μια συμφωνία με τους δανειστές της χώρας, μέχρι αυτή την ώρα δεν διαφαίνεται να επιτυγχάνεται. 
Οι δανειστές εμμένουν στην βασική θέση τους, απαιτώντας την αξιολόγηση του προγράμματος και την άμεση επικοινωνία τους με τους υπουργούς. Το ΔΝΤ θέτει ως βασική προϋπόθεση η διαπραγμάτευση να γίνεται με την ίδια την κυβέρνηση, κάτι που ο Πρωθυπουργός έχει θέσει ως κόκκινη γραμμή. Πόσο αντοχή θα επιδείξει στην αρχή αυτή;

Ωστόσο οι υποχρεώσεις τρέχουν και η πιστωτική ασφυξία αυξάνεται. Είναι, όμως, πεπερασμένες οι αντοχές της οικονομίας. Ήδη όλα τα ταμεία των οργανισμών του δημόσιου τομέα στενού και ευρύτερου έχουν στεγνώσει. Σημερινό έγγραφο υπουργείου ζητά να μάθει το ύψος των αποθεματικών τους, που είναι τοποθετημένα και αν είναι σε τράπεζες ποιες είναι οι τράπεζες και με τι επιτόκιο είναι τοποθετημένα. 
Η ενέργεια αυτή ενισχύει ακόμη πιο πολύ την αβεβαιότητα στην οικονομία ενώ η ρευστότητα μειώνεται έτι περαιτέρω. Η κατάσταση αυτή έχει ένα τέλος. Ποιο είναι αυτό το τέλος;
Είναι πολύ απλό όσο και δύσκολο. 
Αν εξακολουθήσει η οικονομία να μην ενισχύεται με νέα κεφάλαια τότε βρισκόμαστε πολύ κοντά  σε κάποιο γεγονός με σημαντικές επιπτώσεις. Ήδη η στασιμότητα στην οικονομία έχει πλήξει ανεπανόρθωτα την πραγματική οικονομία. Τα ασφαλιστικά ταμεία όσο κι αν στηρίχθηκαν από την νομοθετική παρέμβαση με την πληρωμή σε δόσεις, δεν θα αντέξουν περισσότερο Το ασφαλιστικό αποτελεί την βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του συστήματος. Αν δεν διασφαλιστούν συνθήκες ενίσχυσης των ταμείων με την συμμετοχή νέων εργαζομένων και επιχειρήσεων τότε είναι καταδικασμένα ακόμη κι αν εξασφαλιστεί η χρηματοδότησή τους από κρατικούς πόρους, που κι αυτοί δεν είναι εξασφαλισμένοι ες αεί.

Στο σκηνικό που διαμορφώνεται διαπιστώνουμε ότι η κυβέρνηση εμφανίζει ένα διαφορετικό πρόσωπο απ΄αυτό που εμφανίζουν οι θεσμοί. και μάλιστα κινείται σε εντελώς αντιδιαμετρικό επίπεδο από εκείνους.
Στις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών διακρίνουμε την βεβαιότητα ότι σύντομα θα έχουμε μια συμφωνία, στις δηλώσεις των εταίρων διακρίνουμε το ακριβώς αντίθετο, δεν υφίστανται συνθήκες για μια συμφωνία. Ποιος τελικά έχει δίκιο;. Μήπως είναι προπαγανδιστικές δηλώσεις είτε από την μια είτε από την άλλη πλευρά; Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν είναι ενημέρωση αυτή ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες ασφάλειας είτε στον πολίτη είτε στον επιχειρηματία, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
Καθημερινά χάνονται επιχειρήσεις με μακρά παρουσία στην αγορά και μαζί με αυτές χάνονται και θέσεις εργασίας. Κεφάλαια που έχουν επενδυθεί πολλά χρόνια εξανεμίζονται χωρίς να υπάρχει ελπίδα να επανέλθουν στην προηγούμενη κατάσταση. Οι επιχειρήσεις που κλείνουν, κλείνουν οριστικά και οι επιχειρηματίες μικροί ή μεγάλοι δεν θα επανέλθουν ποτέ σε ενεργό δράση. 
Δεν είμαστε σίγουροι αν η κυβέρνηση έχει αξιολογήσει έτσι την κατάσταση. 

Η ανεργία, πληγή στο σύστημα και στην κοινωνία, δεν θα μειωθεί με την διατήρηση της στασιμότητας και της αβεβαιότητας. Ούτε ακόμη και με λόγια, που δεν προσφέρουν τίποτα από το να τροφοδοτούν τον φανατισμό και την ένταση. Τα στοιχεία αυτά είναι η γάγγραινα της προόδου και της ευημερίας των πολιτών. 
Κι έχουμε την εντύπωση ότι το πολιτικό σύστημα ακόμη μια φορά κινείται στην ίδια κατεύθυνση. Δεν άλλαξε την νοοτροπία και την φιλοσοφία του συστήματος. Κινείται με όρους εντυπώσεων και φανατισμού. Εργαλεία ενός αποτυχημένου συστήματος μακριά από τις επιθυμίες των πολιτών.

Το τραπεζικό σύστημα δεν νοσεί απλά, είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Οι καταθέσεις συνεχώς μειώνονται. Τα χρήματα αποθηκεύονται σε μπαούλα και κρύπτες. Στοιχεία συνθηκών πολέμου!!!
Η ρευστότητα από τους θεσμούς συνεχώς μειώνεται. Η στρόφιγγα σφίγγει. 
Επενδύσεις δεν υπάρχουν είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Το χρήμα είτε μένει στάσιμο στα μπαούλα είτε φεύγει σε ξένες χώρες.
Τα δάνεια προς τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις δεν εξυπηρετούνται. Μπαίνουν στην περιοχή του κόκκινου, δημιουργώντας ασφυξία στις εισροές κεφαλαίων στο τραπεζικό σύστημα.
Ο μηχανισμός του ELA δεν αποτελεί λύση. Το έχουμε τονίσει πολλές φορές απ΄αυτές τις γραμμές. 
Τα παρκαρισμένα κρατικά ομόλογα στις τράπεζες χάνουν μέρα με την μέρα την αξία τους (βλέπε σημείωση της ΕΚΤ μόλις την περασμένη Τετάρτη ότι θα συζητηθεί περαιτέρω μείωση της αξίας τους οπότε και η αντίστοιχη ρευστότητα θα περιοριστεί).
Το τραπεζικό σύστημα δεν αποτελεί πια τον ισχυρό παράγοντα ανάπτυξης αλλά λειτουργεί ως καθημερινός διαμεσολαβητής - διαχειριστής των πράξεων κράτους, εισπράττοντας ή πληρώνοντας. 
Μηχανισμός μακριά από την φιλοσοφία του πραγματικού ρόλου του.
Οι καταθέσεις προς τα δάνεια σε όλες τις τράπεζες έχουν ξεπεράσει τους καθιερωμένους καθολικούς κανόνες λειτουργίας της οικονομίας για το τραπεζικό σύστημα. Σε άλλες συνθήκες και σε άλλες εποχές όλες οι τράπεζες θα είχαν εξαφανιστεί σε μια νύχτα. Παραδείγματα πολλά που δείχνουν την πραγματικότητα στην διαπίστωση. Ρίξτε μια ματιά στο τραπεζικό σύστημα μιας οποιασδήποτε προηγμένης οικονομίας.  

Εικόνα κατάρρευσης διαπιστώνουμε σε όλες τις δράσεις του κρατικού μηχανισμού, παιδεία, υγεία, πρόνοια, άμυνα, υποδομές. 

Η κοινωνία εμφανίζεται άκρως υπομονετική και ανεκτική. Είναι απορίας άξιο. 
Ελπίζει. 
Ως πότε όμως;