ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΜΕ ΤΙ ΣΚΟΠΟ ; - του Νίκου Καλογερόπουλου

Το ξεπούλημα της Ελλάδος είναι αποτέλεσμα ενός a priori ξεπουλήματος δηλ. της από του πολέμου αρχομένης υποτέλειας στο Αμερικανικό τέρας. Η ίδια υποτέλεια (προς το Τέρας) χαρακτηρίζει τον ΟΗΕ και την ΕΕ. Το «Τέρας» αυτό υπερισχύει σήμερα αλλά η μοίρα του είναι καθορισμένη διότι σε πολύ λίγο διάστημα θα αντιμετωπίσει οικονομική κατάρρευση που θα είναι χειρότερη της ελληνικής. Η θρυλουμένη βιομηχανική του υπεροχή θα υπερκερασθεί σε όλους τους τομείς από τις αναδυόμενες Δυνάμεις, Ρωσία, Κίνα, Ινδίες και, ίσως, Βραζιλία. Ακριβώς όπως έχει υπερκερασθεί και η περίφημη άλλοτε βιομηχανία αυτοκινήτων όπου σήμερα οι Αμερικανικοί κολοσσοί φυτοζωούν μέχρι ολικής εξαφανίσεως. Γι' αυτό νομίζω ότι η Ελλάς είναι μοιραία καταδικασμένη σε εξαφάνιση εάν συνεχίσει την ίδια μοιρολατρεία της υποτέλειας. Βλέπω ότι οι συγκεντρώσεις στις Πλατείες είναι σπασμοί ενός σώματος προ του θανάτου. Αυτό το λέω διότι στις συγκεντρώσεις αυτές λείπει το «δια ταύτα», δηλ. είναι χωρίς ένδειξη σκοπού και επιδιώξεως. Χτυπούν κατσαρόλες αλλά πού παέι ο ήχος?? Και στους «φωτισμένους» λείπει ο Σκοπός. <Λένε να αλλάξει το Σύνταγμα» αλλά κανείς δεν λέει τι και πώς να αλλάξει. Το Stratfor λέει «η Ελλάς δεν έχει καμία γεωστρατηγική σημασία και συνεπώς δεν έχει ούτε φίλους ούτε συμμάχους». Αυτό για μένα δείχνει με το δάχτυλο ποιό Σκοπό πρέπει να επιδιώξει η Ελλάς : να δείξει για ποιούς τώρα έχει γεωστρατηγική σημασία και πού πρέπει να κοιτάξει για «φίλους και συμμάχους». Το πού, για μένα είναι ένα - προς την Ρωσία και Κίνα. Η Ρωσία, από εποχής Αικατερίνης ΘΕΛΕΙ Βάση στην Μεσόγειο και ΘΕΛΕΙ την λύση Μπουργκάς. Αυτά τα δύο ΔΩΡΑ μπορούμε να της τα προσφέρουμε υπό τον όρο ότι θα αναλάβει να μας προστατεύσει από έναν εχθρό που δεν μας προστατεύει το ΝΑΤΟ (σε τι μας προστατεύει το ΝΑΤΟ και τι μας χρειάζεται?)- διότι η Αμερική θα εκδικηθεί βάζοντας την Τουρκία να μας επιτεθε, ενώ ο Μπαρόζο θα σφυρίζει αδιάφοραί. Εγώ βλέπω την ανάγκη μυστικής προσεγγίσεως για βολιδοσκόπηση στην Ρωσία και επίσης στην Κίνα όπου το ΔΩΡΟ μας μπορεί να είναι η χρήση των λιμανιών μας για προσέγγιση στην Ευρωπαϊκή αγορά την οποίαν σε λίγο θα κατακτήσει. Βολιδοσκόπηση στην Ρωσία και για την δημιουργία ενός «Ορθοδόξου Τόξου» Κοινής αγοράς και αμύνης, που θα έχει περισσότερα να μας προσφέρει από την ΕΕ, την ΟΝΕ και το ΝΑΤΟ! Όσο για το Δάνειο για μένα υπάρχει μια μόνο λύση - το haircut στο 50% και παύση πληρωμών τόκων για μία 5ετία. Και ας πάνε στον διάολο οι Γαλλικές και οι Γερμανικές Τράπεζες (και μερικές ελληνικές!) Αυτό έκανε η Γερμανική Τράπεζα ΙΚΒ το 2008 - haircut στο 89% (είπε στους κατόχους ομολόγων «σας δίνουμε το 11% του κεφαλαίου σας και ξοφλάμε. Για όσους δεν δέχονται σταματάμε την πληρωμή των τόκων και θα δούμε αν μετά το 2015 θα είμαστε σε θέση να την ξαναρχίσουμε», ΑΛΛΩΣ, τι ελπίζουμε?? Τι επιδιώκουν τα χτυπήματα της κατσαρόλας στο Σύνταγμα?? Ποιός έφερε πλακάρ που να λέει στον πουλημένο ηλίθιο που «κυβερνά» ΑMΕΡΙΚΑΝΕ GO HOME? Ποιός λέει να αλλάξει (και πώς) το Σύνταγμα του Καραμανλή (με πρώτη αλλαγή την κατάργηση του άρθρου 106 χωρίς την οποία κανείς δεν είναι ηλίθιος να κάνει επενδύσεις στην Ελλάδα)? Τα λοιπά είναι ματαιότης ματαιοτήτων. Και αφού γίνουν αυτά να περάσουμε από Δικαστήριο (χάριν της αρχής του Ποινικού Δικαίου της Γενικής Προλήψεως) όλους τους ζώντες αγύρτες από το 1981 που βούλιαξαν την Ελλάδα στα χρέη μοιράζοντας τα δανεικά σε παροχές για να εξαγοράζουν ψήφους ώστε να έχουν εξασφαλίσει την «εξουσία της ρεμούλας».

Ο ΜΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ - του Όθωνα Ιακωβίδη

Ο ΜΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ - του Όθωνα Ιακωβίδη



H Θεοδώρα (Ντόρα) Μπακογιάννη - Μητσοτάκη, το νιογέννητο κόμμα/κεφάλι της Λερναίας Ύδρας της κομματοκρατίας, το πιστότερο πορτραίτο της οικογενειοκρατίας, μίλησε. Και τι είπε; « Να μας πεί ο Μίκης Θεοδωράκης που βρήκε τα λεφτά για την ομιλία του στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου».Τα «κανάλια», η φωλιά που μέσα της εκκολάπτεται τα αυγό του φιδιού της παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας της «Διεθνούς του Χρήματος», το προπύργιο του σάπιου εγχώριου καθεστώτος, προβάλλουν με συνεχείς επαναλήψεις το ερώτημα, προσπαθώντας να του δώσουν βαρύγδουπη σημασία, νόημα και υπονοούμενα. «- Που βρήκε τα λεφτά ο Μίκης Θεοδωράκης;», « - Με τι λεφτά έφερε στα προπύλαια του Πανεπιστημίου μία λαοθάλασσα»; Και, δεν λέν κουβέντα για την πρωτόγνωρη ποιοτική σύνθεση, την άδολη αγάπη και την αμέριστη Εμπιστοσύνη αυτών των πολιτών προς το πρόσωππο του Μίκη, αισθήματα που η Ντόρα ποτέ δεν μπόρεσε (και ούτε, βέβαια, θα μπορέσει ποτέ της) να ζήσει.Η Ντόρα απορεί, γιατί η δική της οπτική φθάνει μέχρι εκεί που φθάνει η δύναμη του χρήματος του κομματικού ταμείου που όλα αυτά τα χρόνια, χρεώνοντας την Ελληνική κοινωνία, οργανώνει και χρηματοδοτεί τη δημιουργία των «ανοιχτών συγκεντρώσεων». Απορεί, γιατί η δική της οπτική φθάνει μέχρι εκεί που φθάνει η δύναμη του Δημόσιου χρήματος (δηλαδή των δανεικών που πληρώνει σήμερα ο άνεργος και ο πτωχεύων υπάλληλος, ο μαγαζάτορας και ο μεταναστεύων απελπισμένος νέος). Του δημόσιου χρήματος που έρρευσε (και ρέει) άφθονο από τα «Μυστικά κονδύλια» του Υπουργείου Εξωτερικών, για να μπουκώνει τα τρεφόμενα από αυτό, δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, προκειμένου να προπαγανδίζουν, ακό μη και σήμερα, υπέρ του «χορηγού» τους.Το νιογέννητο κεφάλι της Λερναίας Ύδρας, η Ντόρα, απορεί γιατί δεν μπορεί να αντιληφθεί (είναι έξω από κάθε λογική συνάρτηση του εγκεφάλου της) ότι οι μεγάλες κατακτήσεις του Ανθρώπου, όπως πχ η ΑΓΑΠΗ ή η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΙ. Μόνο προσφέρονται.Έτσι, ποτέ δεν θα καταλάβει ότι αυτή η ιστορική σύναξη και ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, αυτή η τεράστια προσέλευση των Αθηναίων πολιτών, κόστισε στον Μίκη και στο κίνημα των Ανεξάρτητων Πολιτών που αυτός δημιούργησε και καθοδηγεί, το ποσό που αντιστοιχεί στο αντίτιμο του ταξί που τον μετέφερε από το σπίτι του στο Πανεπιστήμιο. Και αυτό, ακόμη, ο ταξιτζής δεν δέχθηκε να το εισπράξει. Το χάρισε στον Μίκη, γιατί ο Μίκης του χάρισε κάτι πολύ πιο μεγάλο: Την ελπίδα ότι η κόρη του μπορεί να μη πουλάει, αύριο, τον εαυτό της «για ένα ζευγάρι καλσόν».

Η Ελλάδα και η συνωμοσία των... banksters

Οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης είναι δυτικές Δημοκρατίες. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι είναι αντίθετοι στη διάσωση της Ελλάδας, οι Έλληνες πολίτες είναι αντίθετοι στις αδιέξοδες θυσίες ενός νέου μνημονίου. Αν αλήθευαν και οι τρεις προηγούμενες διαπιστώσεις, δεν θα συζητούσαμε σήμερα για άλλο ένα «πακέτο» 100 δισ. στην Ελλάδα, ούτε για ένα ακόμη τριετές πρόγραμμα εξωφρενικής λιτότητας!



Κάτι, λοιπόν, είναι προφανές ότι δεν πάει καλά: δεν χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος διεθνούς εμβέλειας για να αντιληφθεί ότι μια από τρεις εισαγωγικές προτάσεις δεν μπορεί να ισχύει. Και επειδή η αλήθεια των δύο δεύτερων δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να αποδειχθεί, οδηγούμαστε με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι είναι ψευδής η πρώτη: στην ευρωζώνη έχουν χαθεί και τα τελευταία προσχήματα αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας!


Δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να βρούμε ότι το νέο πολίτευμα στις 17 χώρες που μοιράζονται το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα δεν είναι «αντιπροσωπευτική», όσο δεν είναι και «δημοκρατία». Πρόκειται για μια μορφή τραπεζοκεντρικού πολιτεύματος, όπου οι αποφάσεις υπαγορεύονται στις κυβερνήσεις από συνωμότες “banksters” (λέξη σύνθετη, που προκύπτει από τη συγχώνευση των λέξεων “banker” και “gangster”) και επιβάλλονται στους πληθυσμούς από κυβερνήσεις πρόθυμες να κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν ένα τραπεζικό σύστημα, που ήταν στην αφετηρία του υπηρέτης της οικονομίας, αλλά έχει καταφέρει να μετεξελιχθεί με απόλυτη επιτυχία σε απόλυτο δυνάστη των κοινωνιών.


Οι διαπιστώσεις ίσως φαίνονται υπερβολικές, πολλοί ίσως πουν ότι αντλούμε έμπνευση από συνωμοσιολογικές δοξασίες και μυθεύματα. Πώς αλλιώς όμως μπορεί να εξηγηθεί ότι φθάσαμε σήμερα να είναι όλοι δυσαρεστημένοι με τις διαδοχικές διασώσεις της Ελλάδας (και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, και....); Ποιος υπαγορεύει, άραγε, να θυσιάζονται τα «γυαλιστερά» ευρώ των Γερμανών φορολογούμενων για ενισχύσεις χρεοκοπημένων χωρών; Ποιος υπαγορεύει, άραγε, τις ατελέσφορες, σκληρές θυσίες των Ελλήνων και την πλήρη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους; Ποιος τα υπαγορεύει όλα αυτά, όταν οι ενδιαφερόμενοι «κυρίαρχοι λαοί» τα απορρίπτουν, αλλά τελικά με ένα «μαγικό» (και σίγουρα όχι ιδιαίτερα δημοκρατικό...) τρόπο τους επιβάλλονται;


Μια γρήγορη ματιά στις βασικές συνιστώσες του ελληνικού προβλήματος αρκεί για να αντιληφθούμε πώς μια νομισματική ένωση που υποστηρίχθηκε ως ένα βήμα εμβάθυνσης της συνεργασίας των λαών, για την κοινή πρόοδο και ευημερία πήρε τον κακό δρόμο προς την πιο σκληρή μορφή τραπεζικής απολυταρχίας:


 Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα, ύστερα από λίγα χρόνια συμμετοχής στην ευρωζώνη, με μια ισοπεδωμένη παραγωγική δομή, που παράγει μόνο... ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών. Και με αυτή τη δομή καλείται να εξυπηρετήσει ένα χρέος 330 δισ. ευρώ, που κάθε χρόνο παράγει τόκους που υπερβαίνουν το 7% του εθνικού προϊόντος, ακόμη και αν υπολογίσουμε ότι η χώρα δανείζεται με μέσο επιτόκιο 5%, ξεχνώντας για μια στιγμή ότι οι σημερινές αποδόσεις των 10ετών ομολόγων «δείχνουν» σε επιτόκια δανεισμού από την αγορά, που ξεπερνούν το 16%.


 Όταν αυτές είναι οι βασικές παράμετροι του ελληνικού προβλήματος, δεν χρειάζεται να είναι κανείς καθηγητής Οικονομικών, όπως ο Φρίντριχ Σνάιντερ, που εστάλη πρόσφατα στην Ελλάδα από την ΕΚΤ για μια επιτόπια μελέτη του ελληνικού φορολογικού συστήματος, για να διαπιστώσει αυτό που με μεγάλη καθαρότητα είπε ο Αυστριακός καθηγητής: «είναι ουτοπικό ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να πληρώσει αυτά τα χρέη. Το χρέος της Ελλάδας πρέπει να μειωθεί».


Όσο, λοιπόν, και αν η τρόικα επιχειρεί να συσκοτίσει τις παραμέτρους του ελληνικού προβλήματος, για να δικαιολογήσει τις διαδοχικές εκταμιεύσεις διεθνών δανείων στη χώρα, δεδομένο είναι ότι η μόνη λύση προβλημάτων όπως της Ελλάδας είναι η αναδιάρθρωση του χρέους, συνδυασμένη βέβαια με σειρά μέτρων οικονομικής ανάταξης και δημοσιονομικής εξυγίανσης, που όμως από μόνα τους είναι αδύνατο να οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αν δεν χαλαρώσει πρώτα η «θηλιά» των τοκοχρεολυσίων στην ελληνική οικονομία.


Γιατί, πολύ απλά, καμιά οικονομία δεν έχει καταφέρει να ορθοποδήσει πληρώνοντας κάθε χρόνο ένα ποσό που ισοδυναμεί με το 15% του εθνικού προϊόντος σε τόκους και χρεολύσια. Το πρόβλημα δεν λύνεται με επιμηκύνσεις και άλλα όμορφα πολιτικά ευρήματα, που απλώς μεταφέρουν μερικά χρόνια αργότερα ένα μέρος των πληρωμών αυτών: όσο ο τεράστιος «βράχος» του χρέους αιωρείται πάνω από το σώμα της ελληνικής οικονομίας, είναι πολύ δύσκολο να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη επιχειρηματιών και καταναλωτών, ώστε να επανέλθουμε σε μεγέθυνση του εθνικού προϊόντος επαρκή για τη μελλοντική βιωσιμότητα του χρέους.


Ακόμη και ολόκληρη η δημόσια περιουσία αν μπει στην εξίσωση της εξυπηρέτησης του χρέους, με μια εκποίηση-αστραπή χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για ικανοποιητικές τιμές πώλησης ή για την επιβολή στους επενδυτές άλλων όρων, πάλι το ελληνικό κράτος θα αντιμετωπίσει σύντομα πρόβλημα πρόσβασης στις αγορές για δανεισμό: ποια σοβαρή τράπεζα θα δανείσει με καλούς όρους έναν δανειολήπτη με ιστορικό αλλεπάλληλων χρεοκοπιών τα τελευταία 200 χρόνια, όταν αυτός θα έχει χάσει και το τελευταίο «χωραφάκι» της άλλοτε σπουδαίας περιουσίας του;


Άραγε, οι πολιτικοί της ευρωζώνης, περιλαμβανομένων των στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης, αδυνατούν να κατανοήσουν ένα τόσο απλό οικονομικό πρόβλημα; Άραγε, οι σοφοί κεντρικοί τραπεζίτες της Φραγκφούρτης δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι... ένα και ένα κάνουν δύο; Γιατί όλοι μαζί επιμένουν ότι το μόνο φάρμακο για τον υπερχρεωμένο Έλληνα ασθενή είναι ακόμη περισσότερο χρέος;


Γιατί πολύ απλά, αυτό που θα αποτελούσε τη θεραπεία του Έλληνα ασθενή (και του Ιρλανδού και του Πορτογάλου και...) θα ήταν θανάσιμο για τους Ευρωπαίους τραπεζίτες και επικίνδυνο για το σαθρό οικοδόμημα που έχουν χτίσει με συνενοχή/συνεργασία των πολιτικών ηγεσιών: η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα αποκάλυπτε ότι οι βασιλείς/τραπεζίτες είναι εντελώς γυμνοί (από κεφάλαια). Η μόνη λύση για να ξεπεραστεί ο θανάσιμος κλονισμός της σταθερότητας των τραπεζών από αναδιαρθρώσεις χρεών θα ήταν αυτή που ιστορικά έχει εφαρμοσθεί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις.


Οι κυβερνήσεις θα ήταν υποχρεωμένες να προσθέσουν από το υστέρημα των φορολογούμενων πολιτών κεφάλαια στις τράπεζες. Και σε αντάλλαγμα να πάρουν μετοχές, που θα τους έδιναν τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, αντιστρέφοντας τη δομή του πολιτεύματος στην ευρωζώνη: αντί για ένα τραπεζοκεντρικό εξάμβλωμα, θα επανερχόμασταν σε ένα πολίτευμα όπου πράγματι τον πρώτο λόγο έχουν οι πολίτες και οι εκπρόσωποί τους. Όταν η κρίση αυτή τελείωνε, οι κυβερνήσεις θα πωλούσαν τις μετοχές από τις διασώσεις των τραπεζών πίσω στην ελεύθερη αγορά και θα ανακτούσαν τις ενισχύσεις, ίσως και με κέρδος. Αλλά οι τραπεζίτες θα είχαν πληρώσει ένα ακριβό μάθημα, για να καταλάβουν ότι στο μέλλον είναι επικίνδυνο να ακολουθείς στρατηγικές που οδηγούν σε ιδιωτικά κέρδη, με «κοινωνικοποίηση» των ζημιών.


Καιρός είναι να αντιληφθούμε ότι η δήθεν «ευρωπαϊκή κρίση χρέους» δεν είναι τίποτε άλλο από μια τυπική τραπεζική κρίση, έστω και αν περιπλέκεται από τις πολιτικές σχέσεις των ανεξάρτητων κρατών που μοιράζονται ένα κοινό νόμισμα: Οι τράπεζες πήραν αλόγιστα ρίσκα, αποκόμισαν αμύθητα κέρδη και πολιτική επιρροή μέσα από το μηχανισμό δημιουργίας δημόσιου χρέους. Οι πολιτικοί βολεύτηκαν στην ευκολία εκχώρησης του ρόλου τους στους τραπεζίτες. Και σήμερα όλοι οι εμπλεκόμενοι λαοί καλούνται να θυσιάσουν πολλά, για να παραμείνει αναλλοίωτη η στρεβλή δομή ενός συστήματος, που έχει χάσει και τα τελευταία προσχήματα δημοκρατικής νομιμοποίησης και λειτουργεί χωρίς στοιχειώδη ισορροπία στην κατανομή υποχρεώσεων και οφελών μεταξύ τραπεζιτών και πληθυσμών.


Στην πραγματικότητα, η τραπεζική κρίση στην Ευρώπη μπορεί να λυθεί με το μόνο τρόπο που λύνονται ιστορικά όλες οι συστημικές κρίσεις στα τραπεζικά συστήματα: οι κυβερνήσεις πρέπει να προσφέρουν στις τράπεζες τα αναγκαία κεφάλαια για να ξεπεράσουν τις ζημιές από τις «τοξικές» τοποθετήσεις τους και, στην πορεία αυτής της διαδικασίας, να ανακτήσουν τον έλεγχο του πιστωτικού συστήματος. Όσο δεν το κάνουν, τόσο περισσότεροι αγανακτισμένοι Έλληνες (και όχι μόνο...) θα μαζεύονται στις πλατείες, φωνάζοντας «κλέφτες, κλέφτες!» και τόσο περισσότεροι Γερμανοί θα στέλνουν τις οικονομίες τους στην Ελβετία, μέχρι που το σαθρό σύστημα της ευρωζώνης θα καταλήξει από μια άλλη οδό στην αποδιάρθρωση...


Υ.Γ. Σε αυτό το άρθρο χρησιμοποιείται ο όρος “banksters” όχι για να περιγράψει τους λίγους που εξακολουθούν να τιμούν τον τίτλο του τραπεζίτη, αλλά όλους εκείνους που έμαθαν να λειτουργούν με κανόνες οργανωμένου εγκλήματος, εκβιάζοντας εκατομμύρια πολιτών να πληρώσουν για τα δικά τους λάθη και πάθη. Και χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, για να πετύχουν τους στόχους τους.

Έναρξη Δημόσιας Διαβούλευσης του Υπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων

Ξεκίνησε η δημόσια διαβούλευση του Υπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων για τη διαμόρφωση απόψεων για την προσεχή φάση της ευρωπαϊκής πολιτικής έρευνας και καινοτομίας (2014-2020).


Η διαβούλευση θα διαρκέσει έως τις 20/06/11 και καλούνται όλοι οι φορείς του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα να συμμετάσχουν ενεργά.


Το κείμενο και επιπλέον ενημερωτικό υλικό είναι αναρτημένα στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.opengov.gr/home/?cat=14

ΑΥΡΙΟ ΣΤΙΣ 8.30 ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΕΠΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ, ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΡΝΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΠΑΝΤΑ

ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΝΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑ, ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ, ΘΥΜΑΤΑΙ, ΑΓΑΝΑΚΤΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΔΙΝΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ,  ΣΤΟ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ, ΣΤΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΤΗΜΑ, ΠΟΥ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.

ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ.

ΛΕΕΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΛΕΕΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ!!!

ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ.

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!!!!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ,,,,,,Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΤΑΙ!!!