Καλούνται να στήσουν κοινωνικό δίκτυ προστασίας σε μία κοινωνία που καταρρέει.
Άρθρο του κ. Παύλου Καμάρα
Προέδρου του Συλλόγου Δημάρχων Αττικής
Τα εισοδήματα συρρικνώνονται μέσω δραματικών περικοπών στις αποδοχές, και μέσω της αύξησης της άμεσης φορολογίας και των τιμών.
Οι πόροι για κοινωνικές παροχές συνεχώς μειώνονται.
Η στήριξη του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία εξασθενεί με αποτέλεσμα την περικοπή των συντάξεων και των παροχών προς τους ασφαλισμένους Ακόμα και εκείνων των εξευτελιστικών συντάξεων των πάλαιποτέ «υπερήφανων γηρατειών».
Μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, λουκέτα στην αγορά. Η ανεργία στο κόκκινο, κυρίως στους νέους. Η κοινωνία στα όρια της.
Σ’ αυτό το κοινωνικό «τσουνάμι», που δεν φαίνεται να έχει τελειωμό, οι αιρετοί της Αυτοδιοίκησης προσπαθούν να στήσουν αναχώματα με κουτσουρεμένα έσοδα και με ελάχιστα θεσμικά εργαλεία, αφού άλλοι έχουν το «μαχαίρι και το πεπόνι». Στέκουν δίπλα και μπροστά από τους δοκιμαζόμενους πολίτες, ιδίως τους ασθενέστερους. Πολλές φορές καθ’ υπέρβαση των στενά προσδιορισμένων αρμοδιοτήτων τους. Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Όμως πώς μπορεί να μείνει κανείς αμέτοχος και να δηλώσει αναρμόδιος όταν το δράμα και ο πόνος του συμπολίτη του χτυπά την πόρτα ;
Την πόρτα των αυτοδιοικητικών που βρίσκεται πάντα ανοιχτή.
Σε αντίθεση με την πόρτα του γραφείου του «αρμόδιου» που ήταν και είναι απροσπέλαστη.
Του αρμόδιου που τυχαίνει να είναι και ο μεγάλος υπεύθυνος (συλλογικά ή ατομικά) για την κατάντια.
Ένα σύστημα κεντρικής εξουσίας που λειτούργησε επί δεκαετίες με σημαίες του την ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ -τον ΛΑΪΚΙΣΜΟ –τον φόβο του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ και μας έφερε στον εξευτελισμό και σε τραγικά αδιέξοδα. Και το χειρότερο στην συντριπτική του πλειοψηφία που συνεχίζει να λειτουργεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ελάχιστες οι εξαιρέσεις ατομικές ή συλλογικές, που κάνανε την αυτοκριτική τους και αλλάξανε νοοτροπία και τακτική.
Διαρθρωτικές αλλαγές, ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, λέξεις κλειδιά, που βρίσκονται ανελλιπώς και διαχρονικά σε όλα τα προγράμματα των κομμάτων, που όμως στην πράξη παραμένουν γράμμα κενό, αφού αυτά απαιτούν ΡΗΞΕΙΣ με συντεχνίες, με συμφέροντα, με αγκυλώσεις.
Σαφής η έκθεση του ΟΟΣΑ 15 Υπουργεία, 75 Γενικές και Ειδικές Γραμματείες, 4.000 Τμήματα (το 50%από 0-3 υπαλλήλους), 20.000 αρμοδιότητες, 23.000 Νομικά πρόσωπα, 700.000 Δημόσιοι Υπάλληλοι, όπως και δεκάδες Ανεξάρτητες Αρχές, πολυνομία, πανσπερμία δομών.
141οι σε σύνολο 180 χωρών στην κατάταξη της παγκόσμιας Τράπεζας που μετρά τις ανταγωνιστικές οικονομίες του κόσμου.
Ακόμα και τώρα στο κορύφωμα της κρίσης, λίγο πριν από τον γκρεμό, χρειάστηκαν 50 Υπουργικές καρέκλες για να χωρέσουν όλοι και να κρατηθούν οι ισορροπίες.
Και όμως ο Καλλικράτης ξεκίνησε από την Αυτοδιοίκηση, που όντας απόλυτα εξαρτημένη από την Κεντρική Διοίκηση, είναι αναπόφευκτο να υφίσταται πλήρως τις ανισορροπίες ενός ανίκανου κράτους.
Τι και εάν φωνάζαμε στα Συνέδρια της Αυτοδιοίκησης ότι Διοικητική Μεταρρύθμιση στην Αυτοδιοίκηση δεν νοείται χωρίς συνολική Μεταρρύθμιση του Κράτους.
Πανηγυρίζουν λοιπόν κάποιοι που συγχωνεύθηκαν οι Δήμοι (ο μόνος θεσμός που συγκριτικά τουλάχιστον λειτουργεί) με αμφιλεγόμενα μέχρι τώρα αποτελέσματα, από αυτές τις συγχωνεύσεις . Αφού φαίνεται ότι ο Καλλικράτης ουσιαστικά ξεκίνησε και περιορίστηκε μέχρι σήμερα μόνο σ’ αυτές.
Όταν μόνο το κόστος της Ελληνικής Γραφειοκρατίας αποτιμάται στο 6,7% του ΑΕΠ και όταν μόνο από την απλούστευση των διαδικασιών θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν 15 δισεκ. τον χρόνο, ΟΣΑ είναι δηλαδή οι μισθοί και οι συντάξεις.
Και μετά αναρωτιόμαστε, γιατί δεν γίνονται επενδύσεις, γιατί φουντώνει η ανεργία.
Ιδίως η ανεργία των νέων, που βλέποντας τα όνειρα τους να γκρεμίζονται και τα περισπούδαστα προσόντα τους να τσαλακώνονται, οδηγούνται στον ξενιτεμό.
Όνειρα που πολλές φορές οδηγήθηκαν, είναι αλήθεια, σε λάθος κατεύθυνση .
Μία θέση στο Δημόσιο «να αράξουμε» και το εύκολο κέρδος.
Ένας δρόμος που οδήγησε στα τραγικά σημερινά αδιέξοδα.
Να ανοίξουμε άλλους δρόμους λοιπόν γι’αυτούς τους νέους και να τους εμφυσήσουμε και πάλι το αξίωμα των προγόνων μας ότι ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ ΤΑ ΑΓΑΘΑ, αρκεί βέβαια να τους δώσουμε τις ευκαιρίες να κοπιάσουν και να ανταμειφθούν ανάλογα για τον κόπο τους.
Αυτά είναι το στοίχημα και της Αυτοδιοίκησης, αλλά κυρίως του μεγάλου ΕΝΟΧΟΥ του ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Παράλληλα οι Δήμαρχοι και οι συνεργάτες τους θα συνεχίσουν να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, κοινωνικής αλληλεγγύης, σ’ αυτό το δράμα που ζούνε κυρίως οι ανήμποροι. Έστω και εάν αυτό θα τους οδηγήσει στο τράβηγμα του αφτιού από τον κηδεμόνα τους, ή σε περιπέτειες προσωπικές .
Άλλωστε θα είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά;
