Τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου, ύστερα από μια εβδομάδα πόνου και ταλαιπωρίας ''έφυγε'' ένας αγαπημένος φίλος, συνδημότης μας, ο Θεμιστοκλής Καμπάς.
Ο αγαπημένος Θέμης ήταν από τους υποστηρικτές της έντυπης έκδοσης του ΄΄Περιηγητή΄΄. Από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, που έγραφαν στην εφημερίδα μας, σε μόνιμη στήλη σχολιάζοντας πάντα την επικαιρότητα με το βαθυστόχαστο γνωστό του τρόπο.
Πραγματικός Έλληνας, αγνός χριστιανός, ιστορικά τεκμηριωμένος και διαβασμένος, προσπάθησε να δώσει μηνύματα ευγένειας, ήθους και αξιοπρέπειας.
Ερμηνευτής της Ελληνικής μυθολογίας, θαυμαστής της Ελληνικής γλώσσας, αυστηρός με τους συνομιλητές του στην σωστή απόδοση της γλώσσας, είχε μελετήσει πολλούς Έλληνες φιλοσόφους.
Είχε το χάρισμα να απομνημονεύει πολλά αρχαία κείμενα με μεγάλη ευχέρεια σε βαθμό που απήγγειλε απ' έξω.
Ήταν ο πρώτος που ανέφερε και υπερασπίστηκε την πατριωτική μνήμη του Έλληνα αγωνιστή Κροκίδη, ο οποίος έπεσε από την Ακρόπολη προκειμένου να μην παραδώσει την Ελληνική σημαία στον κατακτητή. Σ' αυτόν αφιέρωσε και ένα εξαιρετικό ποίημά του.
Είχε μελετήσει σε βάθος την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, τολμώντας να απορρίπτει έντονα τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης θεωρώντας ότι ήταν κείμενα που γράφηκαν για να εξυπηρετήσουν καταστάσεις της εποχής. Δεν θεώρησε ποτέ ότι ήταν κείμενα Θρησκευτικά με λόγο Θεού. Την άποψη αυτή εξέφραζε δημόσια και με τόλμη.
Θαυμαστής της Θρησκευτικής ποίησης, κάποια εποχή βρέθηκε και στο αναλόγιο ψάλλοντας στην εκκλησία.
Η ζωή του λιτή, αγνή, καθαρή, αξιοπρεπής, φιλοσοφημένη, στηριγμένη στο ήθος και τον σεβασμό.
Συγγραφέας πολλών κειμένων με μεγάλο ενδιαφέρον. Ποιητής - συγγραφέας. Αρκετές οι συλλογές των ποιημάτων του.
Δώριζε παντού τις συλλογές ή αποσπάσματα των συλλογών αυτών αποσπώντας τον θαυμασμό φίλων και γνωστών.
Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του κατέλαβε η κλασική μουσική. Λάτρης της χορωδιακής κλασικής και της όπερας. Μόνιμος, σχεδόν, θεατής στη Λυρική σκηνή. Ήξερε σχεδόν, απέξω τα μεγάλα κλασικά οπερικά έργα, Βέρντι, Πουτσίνι και άλλων.
Πολλές ήταν οι φορές που με την μικρή του φυσαρμόνικα, έπαιζε άριες - αποσπάσματα των μεγάλων αυτών έργων.
Ταύτιζε πολλές φορές την κλασική Ελληνική φιλοσοφία με την μουσική αναγέννηση του 18ου αιώνα.
Άπειρες φορές ακούγονταν η φωνή του τραγουδώντας μικρά αποσπάσματα από κάποιο χορωδιακό κάποιας άριας.
Οι συζητήσεις μας πάντα με αντικείμενο τα αρχαία κείμενα των Ελλήνων κλασικών και οι μουσικές. Εμείς βάζαμε πιο πάνω απ' όλα την συμφωνική μουσική, εκείνος τα χορωδιακά και φωνητικά έργα της κλασικής παγκόσμιας μουσικής.
Μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, πάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείου, οι συζητήσεις μας ήταν για την μουσική και τα αρχαία Ελληνικά κείμενα.
Θα περιγράψω εδώ μια μικρή συζήτηση που είχαμε μια μέρα πριν ''φύγει'', εκείνος στο κρεβάτι του πόνου κι εγώ δίπλα του όρθιος.
''Νοσοκόμα με το όνομα Ελένη, εμφανίζεται στην πόρτα.
-Θέμη, ήλθε η Ελένη, η....ωραία Ελένη!!!
-Καλώς ήλθες ωραία Ελένη!!!
-(στρεφόμενος προς εμένα λέει) Ποιός έκλεψε την Ωραία Ελένη;
-Θέμη, είναι γνωστό ότι ήταν ο Πάρις.
-Λάθος!!! Ήταν ο Αλέξανδρος, έτσι ήταν το πραγματικό όνομα του Πάρι. Ήταν πρωτότοκος γιός του Πρίαμου και διάδοχος του βασιλικού θρόνου της Τροίας. Όμως χάθηκε ξαφνικά από την βασιλική αυλή και παρ' όλο που ψάξανε να το βρουν δεν το κατάφεραν. Ο Αλέξανδρος βρέθηκε σ' ένα δάσος κοντά σ' ένα βοσκό με πολλά πρόβατα και μακριά από το βασίλειο. Εκεί ο βοσκός μη γνωρίζοντας ποιός ήταν τον ονόμασε Αλέξανδρο.
Κάποτε ο Πρίαμος αποφάσισε να κάνει αγώνες και κάλεσε όλους αυτούς που επιθυμούσαν να συμμετέχουν με την ελπίδα οτι θα έβρισκε τον χαμένο Πάρι. Πράγματι, εμφανίστηκε ο Πάρις, με το όνομα Αλέξανδρος. Στα αγωνίσματα θριάμβευσε αλλά αναγνωρίστηκε από τον Πρίαμο και την μητέρα. Από τότε είχε δύο ονόματα αλλά επικράτησε το όνομα Πάρις.
Αυτή ήταν μια από τις συζητήσεις μας ακόμη και την τελευταία ώρα της ζωής του, αφιέρωμα στο διάβασμα και στη γνώση.
Αξίζει να περιγράψουμε τις πολλές συζητήσεις μας τις ημέρες στο νοσοκομείο. Όμως θα παραβούμε μια επιθυμία του, να είναι πάντα ταπεινός και σεμνός. Μακριά από δημοσιότητες και προβολές. Θα το σεβαστούμε παρ' όλο που θα έπρεπε να αποτελέσει αρχή πολλών συζητήσεων μεταξύ των φίλων του!
Η παρέα του καθημερινά στην πλατεία, με αγαπημένους φίλους του, με ένα καφεδάκι ικανό για να αντέξει πολλές ώρες συζητήσεων.
Η εφημερίδα μας, ευγνώμων απέναντί του αποδίδει φόρο αγνής και καθαρής φιλίας τονίζοντας ότι ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε.
Υποσχεθήκαμε να εκδώσουμε σε βιβλίο ή βιβλία όλα τα κείμενά του, ικανοποιώντας μια βαθειά του επιθυμία.
Καλό δρόμο αγαπημένε φίλε Θέμη. Οι φίλοι σου εδώ στη γή θα σε θυμούνται πάντα!!
Ο αγαπημένος Θέμης ήταν από τους υποστηρικτές της έντυπης έκδοσης του ΄΄Περιηγητή΄΄. Από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, που έγραφαν στην εφημερίδα μας, σε μόνιμη στήλη σχολιάζοντας πάντα την επικαιρότητα με το βαθυστόχαστο γνωστό του τρόπο.
Πραγματικός Έλληνας, αγνός χριστιανός, ιστορικά τεκμηριωμένος και διαβασμένος, προσπάθησε να δώσει μηνύματα ευγένειας, ήθους και αξιοπρέπειας.
Ερμηνευτής της Ελληνικής μυθολογίας, θαυμαστής της Ελληνικής γλώσσας, αυστηρός με τους συνομιλητές του στην σωστή απόδοση της γλώσσας, είχε μελετήσει πολλούς Έλληνες φιλοσόφους.
Είχε το χάρισμα να απομνημονεύει πολλά αρχαία κείμενα με μεγάλη ευχέρεια σε βαθμό που απήγγειλε απ' έξω.
Ήταν ο πρώτος που ανέφερε και υπερασπίστηκε την πατριωτική μνήμη του Έλληνα αγωνιστή Κροκίδη, ο οποίος έπεσε από την Ακρόπολη προκειμένου να μην παραδώσει την Ελληνική σημαία στον κατακτητή. Σ' αυτόν αφιέρωσε και ένα εξαιρετικό ποίημά του.
Είχε μελετήσει σε βάθος την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, τολμώντας να απορρίπτει έντονα τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης θεωρώντας ότι ήταν κείμενα που γράφηκαν για να εξυπηρετήσουν καταστάσεις της εποχής. Δεν θεώρησε ποτέ ότι ήταν κείμενα Θρησκευτικά με λόγο Θεού. Την άποψη αυτή εξέφραζε δημόσια και με τόλμη.
Θαυμαστής της Θρησκευτικής ποίησης, κάποια εποχή βρέθηκε και στο αναλόγιο ψάλλοντας στην εκκλησία.
Η ζωή του λιτή, αγνή, καθαρή, αξιοπρεπής, φιλοσοφημένη, στηριγμένη στο ήθος και τον σεβασμό.
Συγγραφέας πολλών κειμένων με μεγάλο ενδιαφέρον. Ποιητής - συγγραφέας. Αρκετές οι συλλογές των ποιημάτων του.
Δώριζε παντού τις συλλογές ή αποσπάσματα των συλλογών αυτών αποσπώντας τον θαυμασμό φίλων και γνωστών.
Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του κατέλαβε η κλασική μουσική. Λάτρης της χορωδιακής κλασικής και της όπερας. Μόνιμος, σχεδόν, θεατής στη Λυρική σκηνή. Ήξερε σχεδόν, απέξω τα μεγάλα κλασικά οπερικά έργα, Βέρντι, Πουτσίνι και άλλων.
Πολλές ήταν οι φορές που με την μικρή του φυσαρμόνικα, έπαιζε άριες - αποσπάσματα των μεγάλων αυτών έργων.
Ταύτιζε πολλές φορές την κλασική Ελληνική φιλοσοφία με την μουσική αναγέννηση του 18ου αιώνα.
Άπειρες φορές ακούγονταν η φωνή του τραγουδώντας μικρά αποσπάσματα από κάποιο χορωδιακό κάποιας άριας.
Οι συζητήσεις μας πάντα με αντικείμενο τα αρχαία κείμενα των Ελλήνων κλασικών και οι μουσικές. Εμείς βάζαμε πιο πάνω απ' όλα την συμφωνική μουσική, εκείνος τα χορωδιακά και φωνητικά έργα της κλασικής παγκόσμιας μουσικής.
Μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, πάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείου, οι συζητήσεις μας ήταν για την μουσική και τα αρχαία Ελληνικά κείμενα.
Θα περιγράψω εδώ μια μικρή συζήτηση που είχαμε μια μέρα πριν ''φύγει'', εκείνος στο κρεβάτι του πόνου κι εγώ δίπλα του όρθιος.
''Νοσοκόμα με το όνομα Ελένη, εμφανίζεται στην πόρτα.
-Θέμη, ήλθε η Ελένη, η....ωραία Ελένη!!!
-Καλώς ήλθες ωραία Ελένη!!!
-(στρεφόμενος προς εμένα λέει) Ποιός έκλεψε την Ωραία Ελένη;
-Θέμη, είναι γνωστό ότι ήταν ο Πάρις.
-Λάθος!!! Ήταν ο Αλέξανδρος, έτσι ήταν το πραγματικό όνομα του Πάρι. Ήταν πρωτότοκος γιός του Πρίαμου και διάδοχος του βασιλικού θρόνου της Τροίας. Όμως χάθηκε ξαφνικά από την βασιλική αυλή και παρ' όλο που ψάξανε να το βρουν δεν το κατάφεραν. Ο Αλέξανδρος βρέθηκε σ' ένα δάσος κοντά σ' ένα βοσκό με πολλά πρόβατα και μακριά από το βασίλειο. Εκεί ο βοσκός μη γνωρίζοντας ποιός ήταν τον ονόμασε Αλέξανδρο.
Κάποτε ο Πρίαμος αποφάσισε να κάνει αγώνες και κάλεσε όλους αυτούς που επιθυμούσαν να συμμετέχουν με την ελπίδα οτι θα έβρισκε τον χαμένο Πάρι. Πράγματι, εμφανίστηκε ο Πάρις, με το όνομα Αλέξανδρος. Στα αγωνίσματα θριάμβευσε αλλά αναγνωρίστηκε από τον Πρίαμο και την μητέρα. Από τότε είχε δύο ονόματα αλλά επικράτησε το όνομα Πάρις.
Αυτή ήταν μια από τις συζητήσεις μας ακόμη και την τελευταία ώρα της ζωής του, αφιέρωμα στο διάβασμα και στη γνώση.
Αξίζει να περιγράψουμε τις πολλές συζητήσεις μας τις ημέρες στο νοσοκομείο. Όμως θα παραβούμε μια επιθυμία του, να είναι πάντα ταπεινός και σεμνός. Μακριά από δημοσιότητες και προβολές. Θα το σεβαστούμε παρ' όλο που θα έπρεπε να αποτελέσει αρχή πολλών συζητήσεων μεταξύ των φίλων του!
Η παρέα του καθημερινά στην πλατεία, με αγαπημένους φίλους του, με ένα καφεδάκι ικανό για να αντέξει πολλές ώρες συζητήσεων.
Η εφημερίδα μας, ευγνώμων απέναντί του αποδίδει φόρο αγνής και καθαρής φιλίας τονίζοντας ότι ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε.
Υποσχεθήκαμε να εκδώσουμε σε βιβλίο ή βιβλία όλα τα κείμενά του, ικανοποιώντας μια βαθειά του επιθυμία.
Καλό δρόμο αγαπημένε φίλε Θέμη. Οι φίλοι σου εδώ στη γή θα σε θυμούνται πάντα!!
