Οι σκέψεις που θα καταγράψουμε σήμερα εδώ είναι σκέψεις με δεδομένο ότι η χώρα κινείται στις κατευθύνσεις που έχουν χαραχθεί μέσα από τα μνημόνια και τους δανειστές της χώρας.
Κάτω από μια άλλη οπτική λόγου χάριν, μια αλλαγή της οικονομικής πολιτικής και όχι μόνο αλλά και κοινωνικής και πολιτικής θα καταθέταμε τις ανάλογες σκέψεις.
Η ουσία είναι ότι προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα, ποια θα είναι η θέση της χώρας και ποια θα είναι η κατάσταση του βασανισμένου Έλληνα.
Μπορεί ο Έλληνας να έχει ακόμη λίπος, μπορεί να αντέχει ακόμη, ύστερα από τα τόσο σοβαρά οικονομικά μέτρα που έχουν ληφθεί αλλά εκείνο που επικρατεί στην σκέψη του είναι η επόμενη ημέρα. Δεν ενδιαφέρεται ποιο είναι το σύστημα που θα εφαρμοστεί, αν θα η οικονομία θα κινείται κάτω από αρχές και ιδεολογίες. Ενδιαφέρεται αν θα σταματήσει τελικώς η επιδρομή στο εισόδημα, στην σύνταξη, στο μισθό και αν θα εξασφαλιστεί η δημόσια υγεία. Ο επαγγελματίας και ο επιχειρηματίας θα βρει ενδιαφέρον αν θα ΄΄ανοίξει΄΄ η αγορά, αν θα δοθεί ρευστότητα στην αγορά, αν θα αυξηθεί η ζήτηση. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη συζήτηση.
Δεν θα περιοριστούμε στην καταγραφή των αρνητικών συνθηκών στην καθημερινότητα. Πολλοί το έχουν κάνει είτε με σκοπιμότητα είτε για να ενημερώσουν την κοινή γνώμη.
Εμείς θα προσπαθήσουμε να δώσουμε την διάσταση της ελπίδας για την επόμεη ημέρα μέσα από τις συνθήκες που διαμορφώνει το πολιτικό σύστημα εγχώριο ή ξένο.
Η πρώτη σκέψη που έρχεται είναι ότι το πολιτικό σύστημα σπεύδει τάχιστα να αποβάλλει από πάνω μια βαριά κατηγορία, την ευθύνη που το απέδωσε ο πολίτης για την σημερινή οικονομική εξαθλίωση. Τρέχει να προλάβει να επανορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Εξιλέωση ζητεί και έμμεσα το επικαλείται αφού αναγνωρίζει σε όλους τους τόνους ότι έχει την ευθύνη.
Δεν στέκεται, όμως, στην ομολογία. Αγωνίζεται να δώσει λύση στα μύρια συσσωρευμένα προβλήματα.
Η δεύτερη σκέψη είναι αν ο δρόμος της δανειοληψίας αποτελεί μέσο διαφυγής. Αν ανατρέξουμε στην ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι η χώρα πέρασε ανάλογες καταστάσεις πολλές φορές, δυστυχώς.
Ένα παράδειγμα όχι και πολύ παλαιά. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄30, η χώρα παρουσίαζε ίδια εικόνα με την σημερινή εξ αιτίας άλλων λόγων βεβαίως και κάτω από άλλες συνθήκες, χειρότερες κατά την άποψή μας. Τότε δεν ήταν μόνο μια οικονομική κρίση και αναξιοπιστία στο πολιτικό διεφθαρμένο σύστημα. Υπήρχε και ο αναβρασμός και η ρευστότητα του πολιτικού κλίματος γύρω από τα σύνορα της χώρας. Ένα μείγμα πολύ επικίνδυνο, με πολλούς εχθρούς στην Βαλκανική περιοχή και όχι μόνο. Δεν θα αναφέρουμε τον κλονισμό από το αμερικανικό κράχ του ΄29. Ίσως εκείνο δεν επηρέαζε τόσο πολύ όσο η γενική κατάσταση στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Μια περιοχή που έρχονταν από ένα εξοντωτικό πόλεμο, από μια Ευρώπη χωρίς συγκεκριμένη πολιτική και από πολλές εξεγέρσεις και επαναστάσεις σε όλες της χώρες. Εκείνη την εποχή να σημειώσουμε ότι εμφανίστηκε μια εξαιρετικά προκλητική και εντυπωσιακή είσοδο νέων αντιλήψεων περί οικονομίας και κοινωνικής θεώρησης προερχόμενη από την Ρωσική αυτοκρατορία και την κεντρική δεσπόζουσα Ευρωπαϊκή κουλτούρα που γεννιόταν.
Σ΄αυτό το περιβάλλον η χώρα ήταν ανάμεσα σε σημαντικά σε εξέλιξη γεγονότα και πολύ λίγο υπήρχε το ενδιαφέρον από χώρες ή κυρίως οικονομίες να σπεύσουν να εξαρτήσουν οικονομικά άλλες οικονομίες. Στην ουσία η χώρα ήταν μόνη να προσπαθεί να επιβιώσει με ένα λαό καταπονημένο, εξαθλιωμένο, προδομένο, διωγμένο από την ίδια του την πατρίδα και περιορισμένο στην μισή έκταση απ΄αυτή που κατείχε.
Ο δρόμος ήταν πολύ δυσκολότερος (κατά την ταπεινή μας άποψη). Η λύση στο οικονομικό πρόβλημα ήταν ο δανεισμός. Η λύση στα άλλα ζητήματα θα ήταν το άνοιγμα της Ελληνικής πολιτικής προς άλλες χώρες με σκοπό την εύρεση συμμαχιών.
Μέσα σε λίγες γραμμές δώσαμε την εικόνα, στην προσπάθειά μας να παραλληλίσουμε τις καταστάσεις.
Περιορίζουμε την σκέψη μας στο οικονομικό ζήτημα. Άλλωστε σήμερα η εξωτερική πολιτική είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα που δεν συγκρίνεται με εκείνη της εποχής 1925-1936.
Έτσι η καταφυγή της χώρας στον δανεισμό αποτελεί μια λύση. Αν και κάποιοι θα αντιτείνουν αμέσως ποιοι είναι οι όροι με τους οποίους δανείστηκε η χώρα. Στο ερώτημα απαντούμε (κατά την άποψή μας πάντα) αμέσως λέγοντας ότι με τις συνθήκες που επικρατούν, είναι καλοί.
Μα το ερώτημα δεν πρέπει να είναι αυτό. Είναι αν και πότε θα αποπληρώσουμε το χρέος που ήδη υπάρχει και που θα αυξηθεί περαιτέρω.
Το χρέος σήμερα κινείται σε επίπεδα πέραν των δυνατοτήτων της χώρας. Το ΑΕΠ αδυνατεί να αυξηθεί σ΄αυτή την χώρα. Κι εδώ είναι το ζήτημα για μας. Στόχος της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει συνθήκες αύξησης του ΑΕΠ. Να δώσει κίνητρα να ξυπνήσει ο πρωτογενής τομέας, που σήμερα υπολειτουργεί. Και για να συνδεθούμε την δεκαετία του ΄30. Είχαν δοθεί τότε εκτάσεις, δωρεάν, σε πολίτες να εκμεταλλευθούν χωρίς φόρους και προϋποθέσεις. Και σήμερα υπάρχει κάτι ανάλογο αλλά έχουμε την άποψη ότι δεν προωθήθηκε έντονα και σοβαρά. Είναι ένα λάθος.
Να δοθεί φορολογικό κίνητρο, στους νέους, στο επιστημονικό δυναμικό της χώρας και στον άνεργο. Πληγή στην οικονομία είναι η ανεργία. Σ΄αυτό τον τομέα άρχισε να διαφαίνεται ότι η κυβέρνηση επιδεικνύει ενδιαφέρον που δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί με συγκεκριμένο τρόπο.
Δύο συνθήκες εντοπίζουμε τούτη την ώρα, που θα διαμορφώσουν συνθήκες ελπίδας. Πρώτον, η αύξηση του ΑΕΠ, δεύτερο η καταπολέμηση της ανεργίας.
Κατά την άποψή μας η φορολογική επιδρομή δεν είναι ο κυρίαρχος παράγοντας. Θα είναι αν η στόχευση της κυβέρνησης δεν υλοποιηθεί προς κατεύθυνση επιτυχίας αυτών των δύο παραμέτρων.
Το χρέος διαφαίνεται ότι αποτελεί σημείο διαπραγμάτευσης στο επόμενο διάστημα. Όχι τόσο γιατί σταθήκαμε αξιόπιστοι στην επιτυχία του δημοσιονομικού προγράμματος όσο η ανάγκη προσαρμογής της Ευρωπαϊκής πολιτικής στα δεδομένα.
Για πολλούς λόγους η Γερμανική πολιτική θα προσαρμοστεί, με δυσκολία ασφαλώς, στις απαιτήσεις των νέων οικονομικών δεδομένων. Έχουμε την άποψή ότι θα αποφασίσει να παρέμβει στο ΄΄κούρεμα΄΄, για παράδειγμα μέρους του χρέους της χώρας. ΄΄Κούρεμα΄΄ και όχι μετατόπιση των οικονομικών υποχρεώσεων στο χρόνο!!!
Αυτό το ζήτημα, πάντα κατά την άποψή μας, το χειρίζεται πολύ καλά η κυβέρνηση. Προσπαθεί να αφοπλίσει την Γερμανική πολιτική ότι είμαστε οι ΄΄απείθαρχοι΄΄. Ταυτόχρονα ανοίγεται δειλά αλλά σταθερά σε άλλες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις ώστε να δημιουργήσει συμμάχους και ΄΄φίλους΄΄.
Το άνοιγμα και η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Κίνα το εντάσσουμε σ΄ένα ευρύτερο σχέδιο όπου περιλαμβάνει εύρεση στηριγμάτων και ενίσχυση αντικειμενικών οικονομικών παραμέτρων.
Όπως και η επίσκεψη στις ΗΠΑ. Η τελευταία έχει πολλές διαστάσεις, που αγγίζουν και αναβίωση παλαιών καλών σχέσεων. Μην ξεχνούμε και το μεγάλο Ελληνικό επιχειρηματικό λόμπυ στις ΗΠΑ, το οποίο ξεχάσαμε, δυσαρεστήσαμε και απογοητεύσαμε τα τελευταία χρόνια.
Οι Έλληνες ομογενείς έχουν τεράστια ανεκμετάλλευτη οικονομική δύναμη.
Παραλληλίζοντας πάλι με την δεκαετία του ΄30, θα θυμίσουμε ότι εκείνη την εποχή είχε ενεργοποιηθεί το Ελληνικό λόμπυ και είχαν διοργανωθεί μαζικές επισκέψεις Ελλήνων στην Ελλάδα συνοδευόμενες με γιορτές και πανηγύρια για να ενθαρρύνουν επενδύσεις στην χώρα.
Η έναρξη αποπληρωμής των οικονομικών υποχρεώσεων του κράτους στους προμηθευτές του είναι ένα από τα υγιή μέτρα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην αγορά, πέραν της ενίσχυσης της ρευστότητας, που ουσιαστικά δεν είναι τόσο σημαντική ώστε να αλλάξει σημαντικά τις συνθήκες. Είναι, όμως, μια κίνηση που προβλέπεται από την οικονομία.
Η πάταξη της φοροδιαφυγής σε όλα τα επίπεδα είναι ένα άλλο εξίσου σημαντικό βήμα μπροστά. Το μεγάλο ζήτημα των καυσίμων και της μεγάλης οικονομικής αιμορραγίας είναι, απ΄ότι γνωρίζουμε, το επόμενο βήμα, στην θετική κατεύθυνση.
Κατά την άποψή μας, δεν είναι λύση η κρητική μόνο στην Γερμανική πολιτική ή στην Ευρωπαϊκή. Είναι λύση η κατάστρωση ενός σχεδίου δράσεων σε όλα τα επίπεδα και μέσα από την εξασφαλισμένη δανειοληψία με καλούς όρους και σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση των εσωτερικών δυνάμεων κοινωνικών, οικονομικών είναι δυνατή μια διαφυγή από την κρίση.
Η απαίτηση είναι το πολιτικό σύστημα είτε για τους δικούς του λόγους είτε κάτω από αντικειμενικούς όρους να είναι κοντά στο λαό και το πρόβλημά του, που είναι δύσκολο όχι όμως άλυτο.
Απαίτηση, επίσης, είναι η συμμετοχή ικανών και ταλαντούχων πολιτών στην διαμόρφωση των παραπάνω συνθηκών. Να μπει τέλος στην αποδοχή της παρουσίας άσχετων, μικρών και ποταπών στοιχείων, που παραμένουν προσκολλημένοι σε κομματικές ανύπαρκτες επιταγές.
Ρόλο σ΄αυτό έχουν οι πολίτες που είναι αναγκαίο να θέσουν στο περιθώριο λαϊκιστές και συντηρητές της πολιτικής ΄΄μαυρογιαλούρου΄΄. Τις εποχές αυτές να τις διαγράψουμε από την σκέψη μας και να επιλέξουμε αδοκίμαστους αλλά πολλά υποσχόμενους, που έχουν κατασταλαγμένες και τεκμηριωμένες θέσεις και απόψεις για την επιβίωση της χώρας μας.
Υπ΄αυτές τις συνθήκες μπορούμε να ελπίζουμε.
Κάτω από μια άλλη οπτική λόγου χάριν, μια αλλαγή της οικονομικής πολιτικής και όχι μόνο αλλά και κοινωνικής και πολιτικής θα καταθέταμε τις ανάλογες σκέψεις.
Η ουσία είναι ότι προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα, ποια θα είναι η θέση της χώρας και ποια θα είναι η κατάσταση του βασανισμένου Έλληνα.
Μπορεί ο Έλληνας να έχει ακόμη λίπος, μπορεί να αντέχει ακόμη, ύστερα από τα τόσο σοβαρά οικονομικά μέτρα που έχουν ληφθεί αλλά εκείνο που επικρατεί στην σκέψη του είναι η επόμενη ημέρα. Δεν ενδιαφέρεται ποιο είναι το σύστημα που θα εφαρμοστεί, αν θα η οικονομία θα κινείται κάτω από αρχές και ιδεολογίες. Ενδιαφέρεται αν θα σταματήσει τελικώς η επιδρομή στο εισόδημα, στην σύνταξη, στο μισθό και αν θα εξασφαλιστεί η δημόσια υγεία. Ο επαγγελματίας και ο επιχειρηματίας θα βρει ενδιαφέρον αν θα ΄΄ανοίξει΄΄ η αγορά, αν θα δοθεί ρευστότητα στην αγορά, αν θα αυξηθεί η ζήτηση. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη συζήτηση.
Δεν θα περιοριστούμε στην καταγραφή των αρνητικών συνθηκών στην καθημερινότητα. Πολλοί το έχουν κάνει είτε με σκοπιμότητα είτε για να ενημερώσουν την κοινή γνώμη.
Εμείς θα προσπαθήσουμε να δώσουμε την διάσταση της ελπίδας για την επόμεη ημέρα μέσα από τις συνθήκες που διαμορφώνει το πολιτικό σύστημα εγχώριο ή ξένο.
Η πρώτη σκέψη που έρχεται είναι ότι το πολιτικό σύστημα σπεύδει τάχιστα να αποβάλλει από πάνω μια βαριά κατηγορία, την ευθύνη που το απέδωσε ο πολίτης για την σημερινή οικονομική εξαθλίωση. Τρέχει να προλάβει να επανορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Εξιλέωση ζητεί και έμμεσα το επικαλείται αφού αναγνωρίζει σε όλους τους τόνους ότι έχει την ευθύνη.
Δεν στέκεται, όμως, στην ομολογία. Αγωνίζεται να δώσει λύση στα μύρια συσσωρευμένα προβλήματα.
Η δεύτερη σκέψη είναι αν ο δρόμος της δανειοληψίας αποτελεί μέσο διαφυγής. Αν ανατρέξουμε στην ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι η χώρα πέρασε ανάλογες καταστάσεις πολλές φορές, δυστυχώς.
Ένα παράδειγμα όχι και πολύ παλαιά. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄30, η χώρα παρουσίαζε ίδια εικόνα με την σημερινή εξ αιτίας άλλων λόγων βεβαίως και κάτω από άλλες συνθήκες, χειρότερες κατά την άποψή μας. Τότε δεν ήταν μόνο μια οικονομική κρίση και αναξιοπιστία στο πολιτικό διεφθαρμένο σύστημα. Υπήρχε και ο αναβρασμός και η ρευστότητα του πολιτικού κλίματος γύρω από τα σύνορα της χώρας. Ένα μείγμα πολύ επικίνδυνο, με πολλούς εχθρούς στην Βαλκανική περιοχή και όχι μόνο. Δεν θα αναφέρουμε τον κλονισμό από το αμερικανικό κράχ του ΄29. Ίσως εκείνο δεν επηρέαζε τόσο πολύ όσο η γενική κατάσταση στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Μια περιοχή που έρχονταν από ένα εξοντωτικό πόλεμο, από μια Ευρώπη χωρίς συγκεκριμένη πολιτική και από πολλές εξεγέρσεις και επαναστάσεις σε όλες της χώρες. Εκείνη την εποχή να σημειώσουμε ότι εμφανίστηκε μια εξαιρετικά προκλητική και εντυπωσιακή είσοδο νέων αντιλήψεων περί οικονομίας και κοινωνικής θεώρησης προερχόμενη από την Ρωσική αυτοκρατορία και την κεντρική δεσπόζουσα Ευρωπαϊκή κουλτούρα που γεννιόταν.
Σ΄αυτό το περιβάλλον η χώρα ήταν ανάμεσα σε σημαντικά σε εξέλιξη γεγονότα και πολύ λίγο υπήρχε το ενδιαφέρον από χώρες ή κυρίως οικονομίες να σπεύσουν να εξαρτήσουν οικονομικά άλλες οικονομίες. Στην ουσία η χώρα ήταν μόνη να προσπαθεί να επιβιώσει με ένα λαό καταπονημένο, εξαθλιωμένο, προδομένο, διωγμένο από την ίδια του την πατρίδα και περιορισμένο στην μισή έκταση απ΄αυτή που κατείχε.
Ο δρόμος ήταν πολύ δυσκολότερος (κατά την ταπεινή μας άποψη). Η λύση στο οικονομικό πρόβλημα ήταν ο δανεισμός. Η λύση στα άλλα ζητήματα θα ήταν το άνοιγμα της Ελληνικής πολιτικής προς άλλες χώρες με σκοπό την εύρεση συμμαχιών.
Μέσα σε λίγες γραμμές δώσαμε την εικόνα, στην προσπάθειά μας να παραλληλίσουμε τις καταστάσεις.
Περιορίζουμε την σκέψη μας στο οικονομικό ζήτημα. Άλλωστε σήμερα η εξωτερική πολιτική είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα που δεν συγκρίνεται με εκείνη της εποχής 1925-1936.
Έτσι η καταφυγή της χώρας στον δανεισμό αποτελεί μια λύση. Αν και κάποιοι θα αντιτείνουν αμέσως ποιοι είναι οι όροι με τους οποίους δανείστηκε η χώρα. Στο ερώτημα απαντούμε (κατά την άποψή μας πάντα) αμέσως λέγοντας ότι με τις συνθήκες που επικρατούν, είναι καλοί.
Μα το ερώτημα δεν πρέπει να είναι αυτό. Είναι αν και πότε θα αποπληρώσουμε το χρέος που ήδη υπάρχει και που θα αυξηθεί περαιτέρω.
Το χρέος σήμερα κινείται σε επίπεδα πέραν των δυνατοτήτων της χώρας. Το ΑΕΠ αδυνατεί να αυξηθεί σ΄αυτή την χώρα. Κι εδώ είναι το ζήτημα για μας. Στόχος της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει συνθήκες αύξησης του ΑΕΠ. Να δώσει κίνητρα να ξυπνήσει ο πρωτογενής τομέας, που σήμερα υπολειτουργεί. Και για να συνδεθούμε την δεκαετία του ΄30. Είχαν δοθεί τότε εκτάσεις, δωρεάν, σε πολίτες να εκμεταλλευθούν χωρίς φόρους και προϋποθέσεις. Και σήμερα υπάρχει κάτι ανάλογο αλλά έχουμε την άποψη ότι δεν προωθήθηκε έντονα και σοβαρά. Είναι ένα λάθος.
Να δοθεί φορολογικό κίνητρο, στους νέους, στο επιστημονικό δυναμικό της χώρας και στον άνεργο. Πληγή στην οικονομία είναι η ανεργία. Σ΄αυτό τον τομέα άρχισε να διαφαίνεται ότι η κυβέρνηση επιδεικνύει ενδιαφέρον που δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί με συγκεκριμένο τρόπο.
Δύο συνθήκες εντοπίζουμε τούτη την ώρα, που θα διαμορφώσουν συνθήκες ελπίδας. Πρώτον, η αύξηση του ΑΕΠ, δεύτερο η καταπολέμηση της ανεργίας.
Κατά την άποψή μας η φορολογική επιδρομή δεν είναι ο κυρίαρχος παράγοντας. Θα είναι αν η στόχευση της κυβέρνησης δεν υλοποιηθεί προς κατεύθυνση επιτυχίας αυτών των δύο παραμέτρων.
Το χρέος διαφαίνεται ότι αποτελεί σημείο διαπραγμάτευσης στο επόμενο διάστημα. Όχι τόσο γιατί σταθήκαμε αξιόπιστοι στην επιτυχία του δημοσιονομικού προγράμματος όσο η ανάγκη προσαρμογής της Ευρωπαϊκής πολιτικής στα δεδομένα.
Για πολλούς λόγους η Γερμανική πολιτική θα προσαρμοστεί, με δυσκολία ασφαλώς, στις απαιτήσεις των νέων οικονομικών δεδομένων. Έχουμε την άποψή ότι θα αποφασίσει να παρέμβει στο ΄΄κούρεμα΄΄, για παράδειγμα μέρους του χρέους της χώρας. ΄΄Κούρεμα΄΄ και όχι μετατόπιση των οικονομικών υποχρεώσεων στο χρόνο!!!
Αυτό το ζήτημα, πάντα κατά την άποψή μας, το χειρίζεται πολύ καλά η κυβέρνηση. Προσπαθεί να αφοπλίσει την Γερμανική πολιτική ότι είμαστε οι ΄΄απείθαρχοι΄΄. Ταυτόχρονα ανοίγεται δειλά αλλά σταθερά σε άλλες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις ώστε να δημιουργήσει συμμάχους και ΄΄φίλους΄΄.
Το άνοιγμα και η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Κίνα το εντάσσουμε σ΄ένα ευρύτερο σχέδιο όπου περιλαμβάνει εύρεση στηριγμάτων και ενίσχυση αντικειμενικών οικονομικών παραμέτρων.
Όπως και η επίσκεψη στις ΗΠΑ. Η τελευταία έχει πολλές διαστάσεις, που αγγίζουν και αναβίωση παλαιών καλών σχέσεων. Μην ξεχνούμε και το μεγάλο Ελληνικό επιχειρηματικό λόμπυ στις ΗΠΑ, το οποίο ξεχάσαμε, δυσαρεστήσαμε και απογοητεύσαμε τα τελευταία χρόνια.
Οι Έλληνες ομογενείς έχουν τεράστια ανεκμετάλλευτη οικονομική δύναμη.
Παραλληλίζοντας πάλι με την δεκαετία του ΄30, θα θυμίσουμε ότι εκείνη την εποχή είχε ενεργοποιηθεί το Ελληνικό λόμπυ και είχαν διοργανωθεί μαζικές επισκέψεις Ελλήνων στην Ελλάδα συνοδευόμενες με γιορτές και πανηγύρια για να ενθαρρύνουν επενδύσεις στην χώρα.
Η έναρξη αποπληρωμής των οικονομικών υποχρεώσεων του κράτους στους προμηθευτές του είναι ένα από τα υγιή μέτρα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην αγορά, πέραν της ενίσχυσης της ρευστότητας, που ουσιαστικά δεν είναι τόσο σημαντική ώστε να αλλάξει σημαντικά τις συνθήκες. Είναι, όμως, μια κίνηση που προβλέπεται από την οικονομία.
Η πάταξη της φοροδιαφυγής σε όλα τα επίπεδα είναι ένα άλλο εξίσου σημαντικό βήμα μπροστά. Το μεγάλο ζήτημα των καυσίμων και της μεγάλης οικονομικής αιμορραγίας είναι, απ΄ότι γνωρίζουμε, το επόμενο βήμα, στην θετική κατεύθυνση.
Κατά την άποψή μας, δεν είναι λύση η κρητική μόνο στην Γερμανική πολιτική ή στην Ευρωπαϊκή. Είναι λύση η κατάστρωση ενός σχεδίου δράσεων σε όλα τα επίπεδα και μέσα από την εξασφαλισμένη δανειοληψία με καλούς όρους και σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση των εσωτερικών δυνάμεων κοινωνικών, οικονομικών είναι δυνατή μια διαφυγή από την κρίση.
Η απαίτηση είναι το πολιτικό σύστημα είτε για τους δικούς του λόγους είτε κάτω από αντικειμενικούς όρους να είναι κοντά στο λαό και το πρόβλημά του, που είναι δύσκολο όχι όμως άλυτο.
Απαίτηση, επίσης, είναι η συμμετοχή ικανών και ταλαντούχων πολιτών στην διαμόρφωση των παραπάνω συνθηκών. Να μπει τέλος στην αποδοχή της παρουσίας άσχετων, μικρών και ποταπών στοιχείων, που παραμένουν προσκολλημένοι σε κομματικές ανύπαρκτες επιταγές.
Ρόλο σ΄αυτό έχουν οι πολίτες που είναι αναγκαίο να θέσουν στο περιθώριο λαϊκιστές και συντηρητές της πολιτικής ΄΄μαυρογιαλούρου΄΄. Τις εποχές αυτές να τις διαγράψουμε από την σκέψη μας και να επιλέξουμε αδοκίμαστους αλλά πολλά υποσχόμενους, που έχουν κατασταλαγμένες και τεκμηριωμένες θέσεις και απόψεις για την επιβίωση της χώρας μας.
Υπ΄αυτές τις συνθήκες μπορούμε να ελπίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου