1) Ο Θεός μαζί σας σύντροφοι...
Η παρακάτω ιστορία, την οποία μας είχε στείλει ένα αναγνώστης και είχαμε δημοσιεύει παλιότερα, αποτελεί ένα γλαφυρό τρόπο να καταλάβει κάποιος τη σημασία της αξιολόγησης και τις ευθύνες όσων την απαξίωσαν για τη σημερινή οικονομική, κοινωνική και πολιτική χρεοκοπία...

Ένας καθηγητής του οποίου η τάξη επέμενε πως ο σοσιαλισμός είναι ένα λειτουργικό και αποδοτικό σύστημα, κάλεσε τους μαθητές να εφαρμόσουν στην πράξη αυτά τα οποία υποστήριζαν.

Επινόησε ένα μηχανισμό βαθμολόγησης με βάση την ιδέα ενός οικονομικού μοντέλου όπου κανένας δεν πρέπει να είναι πλούσιος και κανένας φτωχός, έτσι ώστε το κράτος να λειτουργεί σαν εξισωτής μέσω της αναδιανομής. 

Είπε λοιπόν στους μαθητές πως όλοι οι βαθμοί στα γραπτά διαγωνίσματα θα υπολογίζονται κατά μέσο όρο και ο καθένας θα λάβει τον ίδιο βαθμό -έτσι κανένας δεν θα πάρει κάτω από τη βάση και δεν θα μείνει στην ίδια τάξη, αλλά και κανένας δεν θα πάρει άριστα.

Μετά το πρώτο διαγώνισμα οι βαθμοί υπολογίστηκαν με βάση ένα μοντέλο εξομοίωσης προς το μέσο όρο. Έτσι όλοι βαθμολογήθηκαν πέριξ του 15 με βάση το 10 και άριστα το 20.

Μετά το πρώτο διαγώνισμα που βαθμολογήθηκαν όλοι πέριξ τους 15, αυτοί που είχαν μελετήσει καλά στενοχωρήθηκαν και αυτοί που δεν είχαν μελετήσει χάρηκαν.

Όταν έφτασε η ώρα για το δεύτερο διαγώνισμα οι μαθητές που στο προηγούμενο είχαν μελετήσει σκληρά μελέτησαν λιγότερο, αφού η ανταμοιβή θα ήταν ούτως ή άλλως χαμηλότερη και αυτοί που είχαν διαβάσει λίγο διάβασαν ακόμη λιγότερο...

Ο μέσος όρος βαθμολόγησης κατά το δεύτερο διαγώνισμα έπεσε πέριξ της βάσης του 10.

Κατά το τέταρτο στη σειρά διαγώνισμα η τάξη έγραψε κάτω από τη βάση.

Κανένας μαθητής πλέον δεν ήταν ευτυχής...

Όσο προχωρούσε ο καιρός προς τον Ιούνιο κανένας δεν ήταν ευχαριστημένος. Οι δυσαρεστημένοι μάλιστα ήταν περισσότεροι από πριν που η αξιολόγηση ήταν αυστηρή και αξιοκρατική.

Άρχισαν να λαμβάνουν χώρα μικροκαβγάδες καθώς  οι μαθητές κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο και όλο αυτό το κακό κλίμα οδήγησε στο να μην διαβάζει κανένας για το όφελος του άλλου.

Στο τέλος έμειναν όλοι μετεξεταστέοι.

Όταν η ανταμοιβή είναι σημαντική, πολλοί δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για να την πετύχουν. Αυτό δημιουργεί ανισότητες αλλά βοηθάει να ανέβει το γενικό επίπεδο. Έτσι οι χαμηλότεροι βαθμοί καταφέρνουν και είναι υψηλότεροι, όχι από τους χαμηλότερους κατά το καθεστώς του «σοσιαλισμού» δια της αναξιοκρατίας, αλλά και από τους υψηλότερους αυτής της φάσης.

Το πείραμα κατέληγε στα εξής πέντε συμπεράσματα...

1) Δεν μπορείς να οδηγήσεις τους φτωχούς σε ευημερία, με το να θέσεις εκτός ευημερίας τους πλούσιους.

2) Για να λάβει οτιδήποτε ένα άτομο που δεν εργάζεται, πρέπει κάποιο άλλο άτομο να εργάζεται χωρίς να λαμβάνει.

3) Για να δώσει κάτι η κυβέρνηση σε κάποιον, πρέπει πρώτα να το στερήσει από κάποιον άλλο.

4) Δεν μπορείτε να πολλαπλασιάσετε τον πλούτο διαιρώντας τον!

5) Όταν οι μισοί νομίζουν ότι δεν χρειάζεται να δουλέψουν γιατί θα τους φροντίσουν οι άλλοι μισοί, και όταν οι μισοί που δουλεύουν καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να προσπαθούν γιατί τον κόπο τους τον μοιράζονται με τους άλλους μισούς, τότε πλησιάζει η αρχή του τέλους για οποιοδήποτε έθνος. 

Πριν από λίγες μέρες η νέα περιφερειάρχης Αττικής κ. Ρένα Δούρου  συντάχθηκε με ομάδα δημάρχων που αρνείται να εφαρμόσει το νόμο σχετικά με την αξιολόγηση του προσωπικού, στο στοιχειωδέστερο σκέλος της που είναι ο έλεγχος της εγκυρότητας ή της πλαστότητας των πτυχίων με την κατάθεση των οποίων προσελήφθησαν.

Η ίδια υποστήριξε πως η περιφέρεια είναι αναρμόδια να ελέγξει και να αξιολογήσει και ζήτησε να κάνει τη δουλειά το ΑΣΕΠ, επειδή αυτό είναι που δέχεται τα πτυχία.

Το σύμπτωμα αυτό μετάθεσης των δυσάρεστων αποφάσεων και ανάληψης των ευχάριστων αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της νοοτροπίας του πολιτικού συστήματος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Είναι η αντίληψη του λαϊκισμού και της δημαγωγίας που έχει διαλύσει τη δημόσια διοίκηση, την ελληνική οικονομία και έχει οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία της οποίας την οριστική κατάληξη δεν έχουμε δει ακόμη.

Με την ανάληψη της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναλαμβάνει το μεγαλύτερο πόστο άσκησης εξουσίας και διαχείρισης που έχει αναλάβει μέχρι σήμερα.

Αντί να επιδείξει ένα νέο πνεύμα άρνησης των πελατειακών σχέσεων και των ανταλλαγμάτων τους που δεσπόζουν τις τελευταίες δεκαετίες, αξιολογώντας και ανταμείβοντας όσους προσπαθούν και εργάζονται, δεν τολμά να τα βάλει ούτε με όσους προσελήφθησαν με πλαστά πτυχία.

Με αυτή τη λογική αποκαρδιώνει τους ανθρώπους που προσπαθούν και ενθαρρύνει τους απατεώνες, τους κλέφτες και τους τεμπέληδες.

Στο ίδιος μήκος κύματος ο υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης κ. Μητσοτάκης χθες δήλωσε στο ραδιόφωνο, πως πρέπει να απεμπλακούμε από την τρόικα και πως δεν πρέπει να υπάρχει πίεση για ποσοτικούς στόχους απολύσεων.

Αν αυτά τα λέει ένα υπουργός που λογίζεται μεταρρυθμιστής μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί η χώρα θα συνεχίσει να βυθίζεται και γιατί η κατάληξη για ανεξέλεγκτη χρεοκοπία μοιάζει αναπόφευκτη για τη χώρα μας.

Κανείς δεν τολμά να λάβει οποιαδήποτε οδυνηρή απόφαση ακόμη και αν πρόκειται για πλαστογράφους, καταχραστές ή απλά αργόμισθους...

Η κυβέρνηση δεν τολμά γιατί μετακινούνται οι πελατειακοί ψήφοι πως το ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα «χάδια» προς την πελατεία, την κλεπτοκρατία και την παρασσιτοκρατία είναι το μοναδικό ισχυρό του χαρτί στην διεκδίκηση της εξουσίας.

Στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τη ψευδαίσθηση πως αν έρθουν στην εξουσία θα καταφέρουν να τα γυρίσουν χωρίς να υποστούν τις συνέπειες του «αφηνιασμού» στον οποίο έχουν εκπαιδεύσει ολόκληρες κατηγορίες του πληθυσμού.

Στο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τη ψευδαίσθηση πως το άνοιγμα στην κοινωνία περνά μέσω της ευλογίας του Πάπα και όχι μέσω της προσέγγισης του διογκούμενου ρεύματος αυτοσυντήρησης της κοινωνίας που θέλει μεταρρυθμίσεις και αλλαγή του πολιτικού σκηνικού της πελατοκρατίας και της κλεπτοκρατίας...

Ο Θεός μαζί σας σύντροφοι...  Στο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύονται επικίνδυνα, κατ΄αρχάς για τον εαυτό τους και μετά για την κοινωνία.