100 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ!!!

Όταν για πρώτη φορά η μέγιστη φυσιογνωμία που ακούει στο όνομα Albert Einstein παρουσίαζε την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας στην Πρωσική Ακαδημία Επιστημών κανείς δεν φαντάζονταν τα άλματα που επρόκειτο να συντελεστούν σε όλους τους χώρους των ερευνών όλων των επιστημών.
Κι όμως στα εκατό χρόνια αυτά έγιναν τεράστια άλματα προόδου σε όλες τις επιστήμες στην βάση της θεωρίας του Αλβέρτου Αϊνστάϊν.

Εκείνη την εποχή, όπως ο ίδιος ομολογεί σε βιογράφους του όπως ο Φίλιπ Φράνκ, λίγοι αντιλαμβάνονταν αυτή την ίδια την θεωρία. Άναυδοι και εντυπωσιασμένοι έμεναν όλοι οι ακροατές του σε όλα τα μεγάλα Πανεπιστήμια του κόσμου, που είχε επισκεφθεί μετά απο προσκλήσεις τους.

Υπήρχαν, όμως και οι δύσπιστοι, εκείνοι που είχαν την θεωρητική βάση της γνώσης για να έχουν άποψη. Αυτοί βρέθηκαν απέναντι από την θεωρία ενώ στην συνέχεια όχι την αποδέχθηκαν αλλά έγιναν και υπερασπιστές της.  Η επιστήμη είχε νικήσει!!

Η άποψη ότι ο χρόνος και ο χώρος δεν είναι αναλλοίωτα μεγέθη αποτέλεσε την μεγάλη επανάσταση στην Φυσική. Ο χώρος και ο χρόνος έγιναν πια μεταβλητές ανάλογα με το πως μετράς τον χρόνο και τον χώρο, ανάλογα πού βρίσκεται ο παρατηρητής. Η ανθρώπινη λογική ανατράπηκε και ο άνθρωπος κλήθηκε να σκέφτεται κάτω από άλλους δρόμους.

Ακόμη και σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσει κανείς τις σκέψεις του Γερμανο - Εβραίου επιστήμονα. Κλαδιά της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας αναπτύχθηκαν στην διάρκεια των εκατό χρόνων. Η Κβαντική Φυσική, η Κβαντομηχανική μιλά πια για ασύλληπτα γεγονότα, για έξω από κάθε ανθρώπινη σκέψη φαινόμενα.
Κι όμως όλα αργά αλλά σταθερά επαληθεύονται και η επιστήμη κατακτά νέους ορίζοντες.

Η αρχή έγινε και στην διάρκεια των επόμενων χρόνων εκατοντάδες επιστήμονες και χιλιάδες σήμερα ασχολήθηκαν και ασχολούνται με παρακλάδια της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας.
Το παγκόσμιας κυκλοφορίας επιστημονικό περιοδικό, New Scientist, παρουσιάζει πόσο η θεωρία αυτή επηρέασε κάθε φυσικό και όχι μόνο σε όλο τον πλανήτη και πόσες ανακαλύψεις έγιναν στηριζόμενες σ΄αυτή την θεωρία. Και δεν τελειώσαμε. 

Ακόμη και σήμερα αιωρείται η βαθιά σκέψη του Αλβέρτου σε όλα τα επιστημονικά εργαστήρια, σε όλα τα παρατηρητήρια σε όλα τα Πανεπιστήμια. Επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων ψάχνουν τα μυστικά της θεωρίας αυτής. Είμαστε ακόμη στην αρχή.

Σκέφτομαι ότι αν η μεγαλοφυΐα του Αλβέρτου ζούσε λίγα χρόνια ακόμη τα κύματα βαρύτητας θα είχαν, ίσως, ανακαλυφθεί. Τα βαρυτικά κύματα ήταν ένα από τα λίγα ζητήματα στην φυσική που ο Αλβέρτος προσπαθούσε να εντοπίσει όχι σε εργαστήρια αλλά στο ανεπανάληπτο εργαστήριο του μυαλού του.

Μια ματιά στα παρακάτω, που αποτέλεσαν σταθμό στην πορεία των ανακαλύψεων αλλά και απόρροια της θεωρίας της Σχετικότητας είναι μια απλή απόδειξη των ισχυρισμών μου.

1915: Ο Αϊνστάιν παρουσιάζει στην διάλεξη του την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας  στην Πρωσική Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου.

1916: Σε συνέχεια του τεράστιου έργου του, ο Αϊνστάιν χρησιμοποιεί την θεωρία του ώστε να προβλέψει την ύπαρξη βαρυτικών κυμάτων αλλά και κυματισμός στον χωροχρόνο ως αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης δύο τεράστιων σωμάτων.

1917: Οι ιδέες του Αϊνστάιν δεν έχουν τελειωμό. Εισάγει στην θεωρία του μια νέα έννοια, την κοσμολογική σταθερά, με στόχο να βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα για ένα στατικό σύμπαν. Η μεταγενέστερη ανακάλυψη πως το σύμπαν διαστέλλεται, ουσιαστικά ακύρωσε την ιδέα του Γερμανού φυσικού. Ωστόσο, η κοσμολογική σταθερά αποτελεί ακόμα αντικείμενο επιστημονικού ενδιαφέροντος, αφού σχετίζεται άμεσα με την επιτάχυνση της κοσμικής διαστολής.

1919: Ο Βρετανός αστροφυσικός Arthur Eddington παρατηρεί την ολική έκλειψη ηλίου στις 19 Μαΐου, από το νησί Πρίνσιπε. Οι θέσεις των αστέρων δίπλα στον ήλιο ήταν ελαφρώς μετατοπισμένες, όπως ακριβώς προβλεπόταν από την θεωρία του Αϊνστάιν. Το φως τους είχε καμφθεί από το ηλιακό βαρυτικό πεδίο. Η Γενική θεωρία της Σχετικότητας επιβεβαιώνεται για ακόμα μια φορά, ενώ δίνει τους πρώτους σημαντικούς καρπούς της στην αστρονομία.

1920 - 1930: Οι Alexander Friedmann και Georges Lemaître βρίσκουν μια λύση ανάμεσα στις εξισώσεις που περιέχονται στην θεωρία του Αϊνστάιν. Μέσα από αυτές, περιγράφεται η ομοιόμορφη διαστολή του σύμπαντος.

1920 – 1930: Ο Αμερικανός αστρονόμος Edwin Hubble αποδεικνύει πως οι μακρινοί γαλαξίες, απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τον δικό μας. Αυτή ήταν η πρώτη ένδειξη που μεταγενέστερα θα οδηγούσε στην εξήγηση του Big Bang και της επέκτασης του σύμπαντος. Ο Αϊνστάιν παραδέχεται πως η κοσμολογική σταθερά «ήταν το μεγαλύτερο λάθος του».

1930: Ο Subrahmanyan Chandrasekhar, γνωστός Ινδός αστροφυσικός, παρατηρεί πως ορισμένα αστέρια τεράστιας μάζας, έχουν τόσο πυκνή σύσταση ώστε δεν αφήνουν το παραμικρό ίχνος φωτός να ξεφύγει από αυτά. Αργότερα, η ανακάλυψη του Chandrasekhar αποδείχτηκε πως ήταν οι γνωστές μαύρες τρύπες.

1933: Ο Fritz Zwicky παρατηρεί πως οι γαλαξίες κινούνται ανά σμήνη, ενώ στροβιλίζονται γύρω από μια αόρατη ύλη. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα προς την ανακάλυψη της σκοτεινής ύλης.

1940: Μια ομάδα θεωρητικών φυσικών προβλέπει ότι, αφού το σύμπαν επεκτείνεται από ένα ελάχιστο και πολύ πυκνό σημείο, μετά το Big Bang, θα πρέπει να αφήνει «πίσω» του μια τεράστια... λάμψη. Την Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου.

1964: Η Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου, που είχε προβλεφθεί νωρίτερα, ανακαλύπτεται τυχαία από τους Arno Penzias και John Wilson, από έναν ανεξήγητο θόρυβο σε μια ραδιοφονική κεραία.

1970: Ο Vera Rubin παρουσιάζει αρκετά πειστικές πληροφορίες, που υποστηρίζουν πως οι περισσότεροι γαλαξίες περιέχουν σκοτεινή ύλη, γεγονός που τους κάνει να στρέφονται γρηγορότερα.

1972: Εκπομπές ακτίνων Χ από έναν μηχανισμό γνωστό ως Χ-1, στον αστερισμό του Κύκνου, δίνουν την πρώτη απόδειξη για τον αφανισμό άστρου μέσα σε μαύρη τρύπα.

1974: Ένας άλλος πασίγνωστος φυσικός, ο Στίβεν Χόκινγκ, αποδεικνύει θεωρητικά πως μέσω της κβαντικής θεωρίας εξηγείται ο λόγος που οι μαύρες τρύπες «ρουφάνε» μάζα, εκπέμποντας ακτινοβολία Hawking. Θέτει το ερώτημα: Τι συμβαίνει στην μάζα που ρουφάνε;

1980: Ο Αμερικανός θεωρητικός φυσικός, Alan Guth εξηγεί πως το σύμπαν κατά τις πρώτες στιγμές μετά την μεγάλη έκρηξη πέρασε μια φάση ανεξέλεγκτης επέκτασης, μέχρι η κατάσταση του να εξομαλυνθεί.

1989: Η NASA εγκαινιάζει τον COBE, έναν δορυφόρο για να μελετήσει την Κοσμική Μικροκυματική Ακτινοβολία Υποβάθρου. Υποστηρίζοντας την ιδέα του Alan Guth, εμφανίζει ένα μεγάλο πεδίο ομοιογενούς ακτινοβολίας.

1998: Μελέτες σε μακρινά supernoae αποκαλύπτουν προς έκπληξη όλων πως η διαστολή του σύμπαντος επιταχύνεται. Η κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν ξαναβρίσκει νόημα, ως μια ταυτότητα για την σκοτεινή ενέργεια που προκαλεί αυτό το αποτέλεσμα.

2000: Ακόμα αναλυτικότερες μελέτες δείχνουν πως η θεωρία της Κοσμικής Ακτινοβολίας Υποβάθρου, από την στιγμή που το σύμπαν ξεκίνησε από το Big Bang, υποστηρίζει ότι ο κόσμος αποτελείται κυρίως από σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια.

2008: Ο επιταχυντής LHC στον CERN ξεκινάει την λειτουργία του. Ένας από τους βασικούς του στόχους, η εύρεση σωματιδίων σκοτεινής ύλης.

2015: Το πείραμα LIGO αποτελεί την τελευταία, χρονικά, και πιο ελπιδοφόρα προσπάθεια των επιστημόνων να εντοπίσουν απευθείας βαρυτικά κύματα. Έναν αιώνα μετά την θεωρία του Αϊνστάιν, τα πειράματα ακόμα προσπαθούν να ανακαλύψουν το εύρος της.

Και αυτά είναι τα λίγα γιατί σε εκατοντάδες εργαστήρια στον πλανήτη συμβαίνουν σήμερα τεράστια γεγονότα με ταχείς ρυθμούς.

Εκτιμώ ότι σε πολύ λίγα χρόνια θα έχουμε καταφέρει να μιλάμε όλοι την γλώσσα της φυσικής, θα μιλούμε με όρους επιστήμης, με όρους άγνωστους σήμερα και θα ζήσουμε (όσοι ζήσουν τελικά) πολλές επιστημονικές επαναστατικές εφαρμογές. Θα μπορούμε για παράδειγμα να περνούμε μέσα από ένα τοίχο (!!!!!), θα μπορούμε να ακτινιστούμε σ΄ένα άλλο σύμπαν, να ταξιδέψουμε γαι αναψυχή στον....Άρη.... και τόσα άλλα. Μα πάνω απ΄ όλα θα μάθουμε ή θα αναγκαστούμε να μάθουμε να είμαστε ΑΚΡΙΒΕΙΣ!!!!

Αξίζει να ζήσουμε να δούμε αυτά τα γεγονότα στο άμεσο μέλλον.