ΔΗΜΟΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ: ''ΟΤΑΝ Ο ΓΑΜΟΣ ΝΟΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΝΑΕΙ''

Σε μια περίοδο παρατεταμένης ανομίας όπου όλοι οι θεσμοί περνούν κρίση, που ο τόπος μας νοσεί και εμείς πονάμε… με τους όλο και περισσότερους ανθρώπους που απευθύνονται στην υπηρεσία μας να ζητήσουν βοήθεια, η κοινωνική υπηρεσία του δήμου δεν θα μπορούσε να παραμείνει αδιάφορη, απλός θεατής των εξελίξεων και να μην ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Διευθυντή του 9ου Δημοτικoύ Σχολείου Χαλανδρίου, κου Ρέντζιου, για την διοργάνωση ομιλίας.



«Όταν ο γάμος νοσεί και το παιδί πονάει» ήταν ο τίτλος της ομιλίας η οποία έλαβε χώρα στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων του 9ου Δημοτικού Σχολείου Χαλανδρίου στο Πολύδροσο. Με τον ειλικρινή και αληθινό λόγο της Κοινωνικής Λειτουργού, η κα Γιαλλουρίδου, μίλησε για τον γάμο και την οικονομική κρίση που βιώνουμε που την απέδωσε σε μια πιο δυνατή κρίση που αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις. Μια κρίση «αξιών» που λάβωσε βαθιά την ποιότητα της επικοινωνίας και της ανθρώπινης επαφής.


Η ομιλήτρια τόνισε ότι περισσότερα δυστυχισμένα ζευγάρια δεν χρειάζονται τόσο πολύ θεραπεία όσο «εκπαίδευση». «ο Γάμος δεν είναι ασθένεια και δεν χρειάζεται θεραπεία». Η συνύπαρξη και η συμβίωση των μελών μιας οικογένειας, απαιτεί μια υγιή σχέση. «Μία ψυχική επαφή». Ψυχική επαφή μεταξύ των συζύγων, αλλά και ψυχική επαφή των γονέων με τα παιδιά. Γιατί κανείς δεν θέλει να βλέπει αθώα μάτια που πονούν και τιμωρούν. Μάτια παιδικά που βγάζουν πόνο και διαμαρτυρία! Διαμαρτυρία και δυσφορία γι’ αυτό που τους συμβαίνει.


Επίσης, υπογράμμισε ότι είναι κομμάτι της σύγχρονης κοινωνίας και μάλιστα μιας κοινωνίας που αυτές τις μέρες βιώνει ντροπή, άρνηση, θυμό, πόνο, ανασφάλεια και μπόλικη διαμαρτυρία για την κακομεταχείριση και κακοδιαχείριση…που είχαμε. Αλλά το χειρότερο που κάνουμε ως λαός είναι ένα ατέρμονο παιχνίδι μετάθεσης ευθυνών! Αντί να δούμε ότι είμαστε συνυπεύθυνοι και συνυπόλογοι, αντί να σκεφτούμε σοβαρά και ν’ αναρωτηθούμε πως φτάσαμε ως εδώ, είμαστε μονίμως θυμωμένοι!


Ίσως αυτή η κρίση είναι μια μεγάλη ευκαιρία για νέες αναζητήσεις. Το εύκολο χρήμα και ο ατομισμός τελείωσαν. Πιάσαμε πάτο και είναι ίσως τώρα η ευκαιρία να φτιάξουμε την ψυχική επαφή. Τώρα είναι η ευκαιρία οι ώρες που είμαστε στο σπίτι να είναι ποιοτικές και αποδοτικές. Τώρα είναι η ώρα να μοιραστούμε τις ευθύνες όλα τα μέλη της οικογένειας. Έτσι αρχίζουμε να δείχνουμε κατανόηση, ανοχή και αγάπη ο ένας για τον άλλο, και τότε μαθαίνουν τα παιδιά αυτά που ζουν.


Η κα Γιαλλουρίδου μας χάρισε λίγες από τις σκέψεις και τις αγωνίες της ως Κοινωνικής Λειτουργού μιας Κοινότητας που δέχεται καθημερινά φωνές πόνου και διαμαρτυρίας για όσα συμβαίνουν στην ζωή των απλών ανθρώπων γιατί όπως η ίδια εύστοχα το έθεσε ίσως μπορούμε να κάνουμε ακόμα κάτι. Δεν μπορούμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα – μονάχα μικρά με μεγάλη αγάπη.