Τα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα είναι πρωτοφανή και πιθανότατα θα πρέπει να καταγραφούν στο βιβλίο Γκίνες ως απίστευτα αλλά όμως ελληνικά και αληθινά.
Τέλη του 2009 με αρχές του 2010 η πολιτική εξουσία της χώρας διαπίστωσε το οικονομικό αδιέξοδο και κίνησε διαδικασίες – που προφανώς δεν θα τις κρίνουμε – ώστε να λάβει οικονομική βοήθεια ενεργοποιώντας για πρώτη φορά μηχανισμό στήριξης.
Παρήλθε όλο το 2010 και η πολιτική εξουσία της χώρας πέραν από γενικόλογες τοποθετήσεις δεν έπραξε τα δέοντα.
Πλησιάζουμε στο τέλος του 2011 και αποφασίζεται μεγάλο haircut ίσως 50% στο ελληνικό χρέος καθώς και ενεργοποίηση νέου πακέτου οικονομικής βοήθειας.
Η πολιτική εξουσία της χώρας χωρίς την δυνατότητα να διαπραγματεύεται απλά παρακολουθεί και ενημερώνεται για το τι θα αποφασίσει η Ευρώπη για την τύχη της Ελλάδος.
Στο μεσοδιάστημα το πολιτικό σύστημα της χώρας αδυνατώντας να κατανοήσει τις επιπτώσεις των μη αποφάσεων και πρωτοβουλιών οδήγησε σε δίνη τις ελληνικές τράπεζες ίσως από τα ελάχιστα υγιή μέρη της οικονομίας.
Αυτά αποτελούν την μια πλευρά του νομίσματος η άλλη πλευρά είναι ακόμη χειρότερη.
Η Ελλάδα θα βγει στις αγορές όχι το 2011 που προέβλεπε η πολιτική εξουσία της χώρας, ούτε το 2012 μετά την τελευταία αναθεώρηση της εκτίμησης.
Η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2020 δηλαδή μετά από 10 χρόνια.
Ας δούμε πως κινούνται δύο άλλες χώρες η Ιρλανδία και η 2 φορές χρεοκοπημένη Αργεντινή.
Η Ιρλανδία εμφανίζει αποδόσεις στα 10ετή ομόλογα πέριξ του 7% η Ελλάδα 21%.
Η Ιρλανδία θα βγει στις αγορές αρχές του 2013 και η Ελλάδα το 2020.
Η Ελλάδα εγκλωβισμένη σε ένα σπιράλ λιτότητας 10ετούς διάρκειας θα παλεύει να επιβιώσει και η Αργεντινή μετά το 2005 που χρεοκόπησε το 2010 έκανε την πρώτη απόπειρα να δανεισθεί συγκεντρώνοντας στο 65% του επιδιωκόμενου στόχου δηλαδή 5 χρόνια μετά την χρεοκοπία.
Ακόμη και η Πορτογαλία εμφανίζει πολύ καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με την Ελλάδα. Η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα έχουν ενταχθεί σε μηχανισμούς στήριξης αλλά το ελληνικό μοντέλο ανάταξης της οικονομίας απλά αποτυγχάνει.
Η Ελλάδα μέρος της ΕΕ και του ευρώ μπορεί να καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες ως η πλέον αποτυχημένη περίπτωση διαχείρισης κρίσεων.
Τέλη του 2009 με αρχές του 2010 η πολιτική εξουσία της χώρας διαπίστωσε το οικονομικό αδιέξοδο και κίνησε διαδικασίες – που προφανώς δεν θα τις κρίνουμε – ώστε να λάβει οικονομική βοήθεια ενεργοποιώντας για πρώτη φορά μηχανισμό στήριξης.
Παρήλθε όλο το 2010 και η πολιτική εξουσία της χώρας πέραν από γενικόλογες τοποθετήσεις δεν έπραξε τα δέοντα.
Πλησιάζουμε στο τέλος του 2011 και αποφασίζεται μεγάλο haircut ίσως 50% στο ελληνικό χρέος καθώς και ενεργοποίηση νέου πακέτου οικονομικής βοήθειας.
Η πολιτική εξουσία της χώρας χωρίς την δυνατότητα να διαπραγματεύεται απλά παρακολουθεί και ενημερώνεται για το τι θα αποφασίσει η Ευρώπη για την τύχη της Ελλάδος.
Στο μεσοδιάστημα το πολιτικό σύστημα της χώρας αδυνατώντας να κατανοήσει τις επιπτώσεις των μη αποφάσεων και πρωτοβουλιών οδήγησε σε δίνη τις ελληνικές τράπεζες ίσως από τα ελάχιστα υγιή μέρη της οικονομίας.
Αυτά αποτελούν την μια πλευρά του νομίσματος η άλλη πλευρά είναι ακόμη χειρότερη.
Η Ελλάδα θα βγει στις αγορές όχι το 2011 που προέβλεπε η πολιτική εξουσία της χώρας, ούτε το 2012 μετά την τελευταία αναθεώρηση της εκτίμησης.
Η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2020 δηλαδή μετά από 10 χρόνια.
Ας δούμε πως κινούνται δύο άλλες χώρες η Ιρλανδία και η 2 φορές χρεοκοπημένη Αργεντινή.
Η Ιρλανδία εμφανίζει αποδόσεις στα 10ετή ομόλογα πέριξ του 7% η Ελλάδα 21%.
Η Ιρλανδία θα βγει στις αγορές αρχές του 2013 και η Ελλάδα το 2020.
Η Ελλάδα εγκλωβισμένη σε ένα σπιράλ λιτότητας 10ετούς διάρκειας θα παλεύει να επιβιώσει και η Αργεντινή μετά το 2005 που χρεοκόπησε το 2010 έκανε την πρώτη απόπειρα να δανεισθεί συγκεντρώνοντας στο 65% του επιδιωκόμενου στόχου δηλαδή 5 χρόνια μετά την χρεοκοπία.
Ακόμη και η Πορτογαλία εμφανίζει πολύ καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με την Ελλάδα. Η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα έχουν ενταχθεί σε μηχανισμούς στήριξης αλλά το ελληνικό μοντέλο ανάταξης της οικονομίας απλά αποτυγχάνει.
Η Ελλάδα μέρος της ΕΕ και του ευρώ μπορεί να καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες ως η πλέον αποτυχημένη περίπτωση διαχείρισης κρίσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου