ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Διαβάσαμε την δημοσίευση της πολιτικής και συνταγματικής άποψης του κ. Ε. Βενιζέλου και διαπιστώσαμε ότι την ίδια περίπου άποψη καταθέσαμε κι εμείς από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε την πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα από το μάτι ενός πρώην (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) έμπειρου πολιτικού και υψηλού κύρους συνταγματολόγου καθηγητού βλέπουμε το εκ του νόμου δικαίωμα του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση μομφής αλλά άκαιρη, άστοχη και προσφορά ευκαιρίας στην κυβέρνηση να διαφύγει από την στενωπό που δημιουργήθηκε με την κακοκαιρία. Η έλλειψη εμπειρίας γνώσης και ευρείας (για εμάς) αντίληψης της πολιτικής συγκυρίας οδήγησε τον κ. Τσίπρα σε μια ακόμη άτυχη και άσφαιρη πολιτική κίνηση πανικοβλημένος από τα ευρήματα των δημοσκοπικών ερευνών. Άλλωστε ο φτωχός πολιτικός λόγος του και τα λάθη της διακυβέρνησής του αφοπλίζουν κάθε δυναμική επιχειρημάτων ακόμη κι αν υπάρχουν στοιχεία λαθών από την κυβέρνηση. O πρώην υπουργός Ευάγγελος Βενιζέλος με ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα σχολιάζει από συνταγματικής πλευράς την κατάθεση της πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και τονίζει ότι «το ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ ήταν συνταγματικά υποχρεωμένο να υπερψηφίσει την πρόταση δυσπιστίας προς αποφυγή όχι μόνο πολιτικών αλλά και θεσμικών παρεξηγήσεων». Ο κ. Βενιζέλος εξηγεί μάλιστα γιατί «συνταγματικά η πρόταση δυσπιστίας δεν οδηγεί αυτομάτως σε εκλογές αν γίνει - θεωρητικά - αποδεκτή», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά κι αντιθέτως σημειώνει ότι «οδηγεί στην εφαρμογή των διαδικασιών σχηματισμού κυβέρνησης με τη χορήγηση διερευνητικών εντολών κατά το άρθρο 37», δηλαδή στις διερευνητικές εντολές. «Πρακτικά, με τα αριθμητικά δεδομένα της παρούσας Βουλής, τη δύσκολη απόφαση για τη στιγμή διεξαγωγής των εκλογών θα τη λάβει μόνος του ο κ. Μητσοτάκης», υπογραμμίζει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ Επίσης ασκεί κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ αναφέροντας συγκεκριμένα πώς «πολιτικά η άμεση κατάθεση πρότασης δυσπιστίας από τον ΣΥΡΙΖΑ απλώς μεταφέρει τη δημόσια συζήτηση από το διάχυτο και συνεπώς ανεξέλεγκτο κοινωνικό επίπεδο της δυσαρέσκειας για την αδυναμία διαχείρισης κρίσεων, στο ασφυκτικά συγκροτημένο πολιτικό και μάλιστα κομματικό επίπεδο της «επίσημης» και «μετωπικής» αντιπαράταξης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης». Συμπληρώνει ότι είναι « ένα επίπεδο γεμάτο κουραστικές κοινοτοπίες, βολικό για μια κυβέρνηση που παραμένει πάντα ικανοποιημένη από τον εαυτό της γιατί επικαλείται διαρκώς τη χειρότερη ποιότητα της προκατόχου της και μια αντιπολίτευση που δεν μπορεί να μετασχηματίσει την ανάγκη έκφρασης της κοινωνίας σε πρωτότυπο πολιτικό λόγο. Λόγο που δεν εγκλωβίζεται σε μονοψήφιο αριθμό στερεοτύπων». Και καταλήγει πως «αυτό είναι τώρα το στοίχημα».