ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΑΝ ΑΥΡΙΟ!!!!

           Όλοι μας γνωρίζουμε την τελευταία φωτογραφία. Σήμερα είναι επίκαιρο όσο ποτέ, να δει ο λαός της Ελλάδας την ηρωική μάχη του λαού από την αρχή μέχρι το τέλος της.

          Στα χρόνια της αθωότητας αγωνιζόμασταν γιατί  είχαμε ιδανικά και φωνάζαμε μέσα από την ψυχή μας το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».

Ήρθε η μεταπολίτευση και όλα άλλαξαν, ακόμη και οι σκέψεις και τα συναισθήματα. Πολλοί από αυτούς που φώναζαν το σύνθημα του πολυτεχνείου, βολεύτηκαν επαγγελματικά και πλούτισαν. Πολλοί εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους στην εξέγερση της Νομικής τον Φεβρουάριο του 1973 και στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Άλλοι έγιναν βουλευτές, υπουργοί, επίτροποι στην Ευρώπη. Άλλοι έγιναν κατ΄ επάγγελμα εργατοπατέρες και βοήθησαν να βρεθεί η πατρίδα μας στην σημερινή της θέση. Οι περισσότεροι όμως, οι έντιμοι και αγνοί πατριώτες, ασχολήθηκαν με την δουλεία τους, το σπίτι τους την οικογένειά τους και μεγάλωσαν τα παιδιά τους με τις ιδέες και τις αξίες της εποχής του Πολυτεχνείου. Αυτοί είχαν την σεμνότητα να μην διαφημίζουν την συμμετοχή τους στα γεγονότα της εποχής αυτής, να κρατάνε για τους ίδιους την ηθική ικανοποίηση του ηρωισμού τους.

          Τις φωτογραφίες αυτές τις αφιερώνω στους συμφοιτητές μου, τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, στους νέους, που τότε με τον νεανικό τους ενθουσιασμό, βρέθηκαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ένας μάλιστα τραυματίστηκε βαριά από σφαίρα. Ευτυχώς όμως σήμερα ζει και είναι κοντά μας. Ο ίδιος έχει την σεμνότητα να μην κομπορρημονεί για τον τραυματισμό του. Μερικοί άλλοι από την παρέα μας ταλαιπωρήθηκαν από τις Αρχές και γνώρισαν την φιλοξενία της Μπουμπουλίνας και του ΕΑΤ – ΕΣΑ.

         Θέλω να δώσω ένα μήνυμα στους νέους σήμερα και να τους πω ότι το Πολυτεχνείο δεν ήταν αυτό που νομίζουν και βλέπουν στα πρόσωπα των σημερινών πολιτικών, παιδιά, υποτίθεται του Πολυτεχνείου. Ήταν μια φλόγα άλλη, ήταν μια ελπίδα, ήταν το όχι στον συμβιβασμό και στην μετριότητα, ήταν το όραμα του Ελληνισμού, ήταν η ελευθερία μιας νέας μορφής από εκείνη του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη και του Ανδρούτσου. Ήταν ο καρπός της σποράς τους.

Βάλαμε και εμείς ένα μικρό λιθαράκι στην ερχομό της Δημοκρατίας στην πατρίδα μας. Είμαστε περήφανοι γι΄ αυτό, αν και νομίζουμε ότι δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το καθήκον μας. Θλιβόμαστε όμως που βλέπουμε πώς κατάντησαν σήμερα την πατρίδα μας, πολλοί από τους τότε αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Είμαστε όμως σίγουροι ότι ο Έλληνας θα ξαναγεννηθεί για μια ακόμη φορά.

          Σας ευχαριστώ και πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο να βάλω το όνομά μου. 
          Πιστός στην αρχή της ταπεινότητας και σεμνότητας αλλά και στα συνθήματα της τότε εποχής, επίκαιρα και σήμερα, ΄΄ψωμί - παιδεία - ελευθερία΄΄ υπερασπίζομαι τα ίδια για τους νέους, την ελπίδα!!

          Απ΄το προσωπικό μου αρχείο, που το προστατεύω ως κόρη οφθαλμού δίνω τις φωτογραφίες που χάραξαν τη δική μου γενιά!! 

Κάπου εκεί βρισκόταν και η ταπεινότητά μου, αγνός και καθαρός, γεμάτος ελπίδα και αισιοδοξία, γεμάτος με πλούτο συναισθημάτων και αποφασισμένος να προσφέρω.