Έπρεπε να δοκιμάσουμε στην πράξη την άλλη πλευρά είτε ιδεοληπτικά είτε ρεαλιστικά είτε εκλογικά.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την εναλλακτική για τον λαό σ΄ένα περιβάλλον απόλυτα ντεντερμινιστικό που έκτισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Η χώρα για πάμπολλους λόγους κατέληξε στην χρεοκοπία (δεν είναι και η πρώτη φορά). Οι Έλληνες έπρεπε να επιβιώσουν, ο λαός αποδέκτης ατυχών επιλογών ακουσίως ή εκουσίως έπρεπε να αναδημιουργηθεί από την στάχτη. Οι κυβερνήσεις κατέγραφαν και προσέφεραν τις λύσεις μέσα από την οπτική εισαγομένων αντιλήψεων και πολιτικών (ως συνήθως, βλ. ιστορικά το παρελθόν, εξάρτηση και ΄΄φιλίες΄΄). Έτοιμες λύσεις καθοδηγούμενες από παγκόσμια συμφέροντα και επιρροές.
Τον Ιανουάριο του 2015 ο Ελληνικός λαός έκανε ένα άλλο βήμα, μια άλλη επιλογή υπό την οπτική της δοκιμασίας. Απηυδισμένος και απογοητευμένος ήθελε να δοκιμάσει μια άλλη επιλογή. Ανέθεσε την διακυβέρνηση της χώρας σε μια συνιστώσα αριστεράς. Μιας αριστεράς σύγχρονης, ενταγμένης στις αρχές και τους κανόνες μιας ενωμένης Ευρώπης, μιας Ευρώπης που πρωτίστως έθετε ως αρχή την ευημερία των λαών. Απέρριψε την αντίθετη πλευρά της αριστεράς, την ριζοσπαστική, καθαρά μαρξιστική θεώρηση ενός κοινωνικού-πολιτικου-οικονομικού μοντέλου διακυβέρνησης, της απομόνωσης και των στεγανών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρ΄ όλο που ενσωματώνει πολλές απόψεις και θεωρήσεις περί διακυβέρνησης και χρήσης μοντέλων διακυβέρνησης κατάφερε, ως τώρα τουλάχιστον, να πειθαρχεί κάτω από το πρίσμα της επιβίωσης του Ελληνικού λαού μέσα σ΄ένα περιβάλλον φιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης. Κατάφερε να προσαρμόσει τις δικές του ιδεοληψίες και αντιθέσεις στην τροχιά του Ευρωπαϊκού φιλελεύθερου ΄΄καθεστώτος΄΄. Κι αυτό αποτελεί κατάκτηση θα λέγαμε γιατί κατόρθωσε να προσαρμοστεί και τουλάχιστον ως τώρα κατάφερε να επιβιώνει πολιτικά. Οι δημοσκοπήσεις το επαληθεύουν.
Το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση δέχθηκε άπειρες επιθέσεις από όλες τις πλευρές και δικαίως θα λέγαμε από έσω και έξω δυνάμεις. Η αδυναμία της, η απειρία της και οι εμμονές της έφεραν σε δεινή θέση οικονομικά την χώρα. Η οικονομική ασφυξία είχε ως αποτέλεσμα την συγκέντρωση όλων των αποθεμάτων (όσων ήταν δυνατόν) ώστε να ανταποκριθεί στις άμεσες οικονομικές υποχρεώσεις.
Το γεγονός αυτό αποτέλεσε μια σημαντική αλλαγή στην σκέψη της κυβέρνησης, ΄΄ύστερα τι;΄΄.
Έτσι έχουμε μια σημαντική στροφή στην λειτουργία της. Να προχωρήσει στην προσαρμογή στο ευρωπαϊκό μοντέλο και την πειθαρχία της στα απαιτούμενα, άλλως η απόλυτη καταστροφή έρχεται!!!
Ωστόσο κέρδισε κάτι. Κατέρριψε ένα μύθο που έχτισαν οι προηγούμενοι, ότι όλα λύνονται με την καθοδήγηση και τις πολιτικές του ευρωπαϊκού συστήματος. Κατέδειξε ότι μπορεί να υπάρχουν και άλλες λύσεις σ΄ ένα πρόβλημα του ίδιου του συστήματος. Δεν παραδόθηκε αμαχητί αλλά έδωσε την ευκαιρία να ανασυνταχθούν κάποιες δυνάμεις που είχαν τις αμφιβολίες τους στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Έτσι είδαμε και φωνές στην Ευρώπη να συμπαρίστανται στις αντιστάσεις του κ. Τσίπρα ή του κ. Βαρουφάκη. Ο τελευταίος ανέδειξε αν μη τι άλλο την λανθασμένη δομή του Ευρωπαϊκού μοντέλου. Άλλωστε και άλλοι στο παρελθόν είχαν καταγράψει τα αγκάθια και τις ατέλειες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Το γεγονός ότι κάθε φορά που εμφανίζεται ένα πρόβλημα στην λειτουργία του άμεσα δίνεται η λύση μέσα από την ανάπτυξη νέων θεσμών και μηχανισμών (βλ. EFSF, ESM, ΤΧΣ κλπ). Δείγμα αποτελεί και η μέχρι σήμερα αδυναμία αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος.
Έτσι ανέστειλε ένα πρόγραμμα άγριας λιτότητας που είχαν στις προθέσεις τους οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να επιβάλλουν στην χώρα. Η έλλειψη προγράμματος παραγωγής και ανάπτυξης σε μια χώρα υπερχρεωμένη τι θα επέφερε μια επιβολή νέων και δυσβάσταχτων φόρων; Κι όμως οι προηγούμενες κυβερνήσεις υιοθέτησαν την αντίληψη αυτή παρ΄όλο που δεν είναι βασική παράμετρος πολιτικής στο φιλελεύθερο σύστημα. Να ένα σημαντικό λάθος στην λειτουργία του ευρωπαϊκού μοντέλου.
Όμως πόσο θα μπορούσε να επιτύχει το όποιο σενάριο συνεχούς αντίδρασης και αντίστασης όταν είσαι μια χώρα με πενιχρότατη οικονομία, χωρίς πόρους, χωρίς πρωτογενή τομέα, διαλυμένη δημόσια διοίκηση, επιχειρήσεις πεπαλαιωμένων μοντέλων χτισμένων στα θεμέλια της αρπαχτής, μια παιδεία σε πλήρη κατάρρευση όπως και η υγεία και ένα πανίσχυρο αλλά αρρωστημένο και ξεπουλημένο συνδικαλισμό;
Πως θα μπορούσε να στηριχθεί μια όποια κυβέρνηση σ΄ένα σύστημα που έχει εθιστεί στην ρεμούλα και την ζητιανιά, την δαιδαλώδη νομοθεσία, την απαγόρευση, τα στεγανά, στο φακελάκι, στην διαφθορά και την απαξίωση στους θεσμούς; Σ΄ένα σύστημα ΄΄επιδομάτων΄΄ και χαριστικών αποφάσεων, σ΄ένα σύστημα παγωμένης και επαγγελματικοποιημένης δικαιοσύνης, σ΄ένα σύστημα του αραλίκι και καφέ, σ΄ένα σύστημα αγύριστων επιδοτήσεων και μηδενικής παραγωγής; Σ΄ένα σύστημα του ΄΄εγώ΄΄ και του ατομικού συμφέροντος, του ανίκανου και του άσχετου που του ανατέθηκε η διαχείριση της εξουσίας;
Πως;
Έτσι οι αντοχές μιας τέτοιας πολιτικής, που εκτυλίχθηκε μέσα σε 100 ημέρες δεν έμελλε να ευοδωθεί κάτω από τις σημαντικές ελλείψεις και αδυναμίες μας. Η οικονομική ασφυξία ήταν το τρωτό σημείο. Κι εκεί φάνηκε η δύναμη του ισχυρού και η αδυναμία του ανίσχυρου και ανίκανου συστήματος, του απαίδευτου και του ωχαδερφισμού. Έκαμψε τις αντιστάσεις της κυβέρνησης, η οποία αποδέχθηκε τελικά την ήττα της αλλά με βραβεία στο χέρι.
Όμως τα βραβεία σ΄ένα ηττημένο έχουν αξία όταν ο λαός ήταν έτοιμος να βγει στους δρόμους;
Ιδού το ερώτημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται στην συμφωνία και οι πολίτες σ΄ένα νέο μνημόνιο. Μια συμφωνία που κανείς δεν γνωρίζει μέχρι τώρα τι θα περιλαμβάνει. Το βέβαιο είναι ότι θα έχει χρηματοδότηση. Χρηματοδότηση χωρίς ανταλλάγματα δεν υπάρχει. Μέτρα μπροστά μας και φυσικά αναστολή εφαρμογής του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αν υπήρχε ή ακόμη και ανατροπή του.
Τέτοιας μορφής προγράμματα θα μπορούσαν να έχουν αποτέλεσμα αν κι εφόσον υπάρχει ανάλογη χρηματοδότηση πράγμα αδύνατο γι΄αυτή την περίοδο. Η μικροοικονομία έχει περιθώρια ελιγμών κάτω από την ήρεμη και ισορροπημένη επιτυχία της μακροοικονομίας. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το υπερβάλλον χρέος πιέζουν κάθε πρωτοβουλία άσκησης κοινωνικής πολιτικής αφ΄ενός και αφ΄ετέρου η πλήρης αδυναμία του εγχώριου πολιτικού συστήματος να θέσει αρχές και εποπτείες, κανόνες και νόμους για την θεμελίωση αναπτυξιακών μοντέλων του εγχώριου προϊόντος. Κάτι που κανείς ως τώρα δεν αναφέρει, δεν σχολιάζει, δεν αγγίζει.
Η κυβέρνηση ηττημένη από την τρομακτική δύναμη του χρήματος και της οργανωμένων δομών του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, κέρδισε μια μάχη όχι τον πόλεμο. Κέρδισε τις εντυπώσεις ( να δούμε ως πότε θα φαίνεται κερδισμένος) αλλά και μια ουσία, οι μάχες κι ο πόλεμος θέλουν γνώση, ισχυρή βούληση, αλήθειες και ρεαλισμό, θέλουν στόχους και εναλλακτικές, θέλουν να γίνουμε όλοι ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΖΙ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την εναλλακτική για τον λαό σ΄ένα περιβάλλον απόλυτα ντεντερμινιστικό που έκτισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Η χώρα για πάμπολλους λόγους κατέληξε στην χρεοκοπία (δεν είναι και η πρώτη φορά). Οι Έλληνες έπρεπε να επιβιώσουν, ο λαός αποδέκτης ατυχών επιλογών ακουσίως ή εκουσίως έπρεπε να αναδημιουργηθεί από την στάχτη. Οι κυβερνήσεις κατέγραφαν και προσέφεραν τις λύσεις μέσα από την οπτική εισαγομένων αντιλήψεων και πολιτικών (ως συνήθως, βλ. ιστορικά το παρελθόν, εξάρτηση και ΄΄φιλίες΄΄). Έτοιμες λύσεις καθοδηγούμενες από παγκόσμια συμφέροντα και επιρροές.
Τον Ιανουάριο του 2015 ο Ελληνικός λαός έκανε ένα άλλο βήμα, μια άλλη επιλογή υπό την οπτική της δοκιμασίας. Απηυδισμένος και απογοητευμένος ήθελε να δοκιμάσει μια άλλη επιλογή. Ανέθεσε την διακυβέρνηση της χώρας σε μια συνιστώσα αριστεράς. Μιας αριστεράς σύγχρονης, ενταγμένης στις αρχές και τους κανόνες μιας ενωμένης Ευρώπης, μιας Ευρώπης που πρωτίστως έθετε ως αρχή την ευημερία των λαών. Απέρριψε την αντίθετη πλευρά της αριστεράς, την ριζοσπαστική, καθαρά μαρξιστική θεώρηση ενός κοινωνικού-πολιτικου-οικονομικού μοντέλου διακυβέρνησης, της απομόνωσης και των στεγανών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρ΄ όλο που ενσωματώνει πολλές απόψεις και θεωρήσεις περί διακυβέρνησης και χρήσης μοντέλων διακυβέρνησης κατάφερε, ως τώρα τουλάχιστον, να πειθαρχεί κάτω από το πρίσμα της επιβίωσης του Ελληνικού λαού μέσα σ΄ένα περιβάλλον φιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης. Κατάφερε να προσαρμόσει τις δικές του ιδεοληψίες και αντιθέσεις στην τροχιά του Ευρωπαϊκού φιλελεύθερου ΄΄καθεστώτος΄΄. Κι αυτό αποτελεί κατάκτηση θα λέγαμε γιατί κατόρθωσε να προσαρμοστεί και τουλάχιστον ως τώρα κατάφερε να επιβιώνει πολιτικά. Οι δημοσκοπήσεις το επαληθεύουν.
Το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση δέχθηκε άπειρες επιθέσεις από όλες τις πλευρές και δικαίως θα λέγαμε από έσω και έξω δυνάμεις. Η αδυναμία της, η απειρία της και οι εμμονές της έφεραν σε δεινή θέση οικονομικά την χώρα. Η οικονομική ασφυξία είχε ως αποτέλεσμα την συγκέντρωση όλων των αποθεμάτων (όσων ήταν δυνατόν) ώστε να ανταποκριθεί στις άμεσες οικονομικές υποχρεώσεις.
Το γεγονός αυτό αποτέλεσε μια σημαντική αλλαγή στην σκέψη της κυβέρνησης, ΄΄ύστερα τι;΄΄.
Έτσι έχουμε μια σημαντική στροφή στην λειτουργία της. Να προχωρήσει στην προσαρμογή στο ευρωπαϊκό μοντέλο και την πειθαρχία της στα απαιτούμενα, άλλως η απόλυτη καταστροφή έρχεται!!!
Ωστόσο κέρδισε κάτι. Κατέρριψε ένα μύθο που έχτισαν οι προηγούμενοι, ότι όλα λύνονται με την καθοδήγηση και τις πολιτικές του ευρωπαϊκού συστήματος. Κατέδειξε ότι μπορεί να υπάρχουν και άλλες λύσεις σ΄ ένα πρόβλημα του ίδιου του συστήματος. Δεν παραδόθηκε αμαχητί αλλά έδωσε την ευκαιρία να ανασυνταχθούν κάποιες δυνάμεις που είχαν τις αμφιβολίες τους στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Έτσι είδαμε και φωνές στην Ευρώπη να συμπαρίστανται στις αντιστάσεις του κ. Τσίπρα ή του κ. Βαρουφάκη. Ο τελευταίος ανέδειξε αν μη τι άλλο την λανθασμένη δομή του Ευρωπαϊκού μοντέλου. Άλλωστε και άλλοι στο παρελθόν είχαν καταγράψει τα αγκάθια και τις ατέλειες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Το γεγονός ότι κάθε φορά που εμφανίζεται ένα πρόβλημα στην λειτουργία του άμεσα δίνεται η λύση μέσα από την ανάπτυξη νέων θεσμών και μηχανισμών (βλ. EFSF, ESM, ΤΧΣ κλπ). Δείγμα αποτελεί και η μέχρι σήμερα αδυναμία αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος.
Έτσι ανέστειλε ένα πρόγραμμα άγριας λιτότητας που είχαν στις προθέσεις τους οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να επιβάλλουν στην χώρα. Η έλλειψη προγράμματος παραγωγής και ανάπτυξης σε μια χώρα υπερχρεωμένη τι θα επέφερε μια επιβολή νέων και δυσβάσταχτων φόρων; Κι όμως οι προηγούμενες κυβερνήσεις υιοθέτησαν την αντίληψη αυτή παρ΄όλο που δεν είναι βασική παράμετρος πολιτικής στο φιλελεύθερο σύστημα. Να ένα σημαντικό λάθος στην λειτουργία του ευρωπαϊκού μοντέλου.
Όμως πόσο θα μπορούσε να επιτύχει το όποιο σενάριο συνεχούς αντίδρασης και αντίστασης όταν είσαι μια χώρα με πενιχρότατη οικονομία, χωρίς πόρους, χωρίς πρωτογενή τομέα, διαλυμένη δημόσια διοίκηση, επιχειρήσεις πεπαλαιωμένων μοντέλων χτισμένων στα θεμέλια της αρπαχτής, μια παιδεία σε πλήρη κατάρρευση όπως και η υγεία και ένα πανίσχυρο αλλά αρρωστημένο και ξεπουλημένο συνδικαλισμό;
Πως θα μπορούσε να στηριχθεί μια όποια κυβέρνηση σ΄ένα σύστημα που έχει εθιστεί στην ρεμούλα και την ζητιανιά, την δαιδαλώδη νομοθεσία, την απαγόρευση, τα στεγανά, στο φακελάκι, στην διαφθορά και την απαξίωση στους θεσμούς; Σ΄ένα σύστημα ΄΄επιδομάτων΄΄ και χαριστικών αποφάσεων, σ΄ένα σύστημα παγωμένης και επαγγελματικοποιημένης δικαιοσύνης, σ΄ένα σύστημα του αραλίκι και καφέ, σ΄ένα σύστημα αγύριστων επιδοτήσεων και μηδενικής παραγωγής; Σ΄ένα σύστημα του ΄΄εγώ΄΄ και του ατομικού συμφέροντος, του ανίκανου και του άσχετου που του ανατέθηκε η διαχείριση της εξουσίας;
Πως;
Έτσι οι αντοχές μιας τέτοιας πολιτικής, που εκτυλίχθηκε μέσα σε 100 ημέρες δεν έμελλε να ευοδωθεί κάτω από τις σημαντικές ελλείψεις και αδυναμίες μας. Η οικονομική ασφυξία ήταν το τρωτό σημείο. Κι εκεί φάνηκε η δύναμη του ισχυρού και η αδυναμία του ανίσχυρου και ανίκανου συστήματος, του απαίδευτου και του ωχαδερφισμού. Έκαμψε τις αντιστάσεις της κυβέρνησης, η οποία αποδέχθηκε τελικά την ήττα της αλλά με βραβεία στο χέρι.
Όμως τα βραβεία σ΄ένα ηττημένο έχουν αξία όταν ο λαός ήταν έτοιμος να βγει στους δρόμους;
Ιδού το ερώτημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται στην συμφωνία και οι πολίτες σ΄ένα νέο μνημόνιο. Μια συμφωνία που κανείς δεν γνωρίζει μέχρι τώρα τι θα περιλαμβάνει. Το βέβαιο είναι ότι θα έχει χρηματοδότηση. Χρηματοδότηση χωρίς ανταλλάγματα δεν υπάρχει. Μέτρα μπροστά μας και φυσικά αναστολή εφαρμογής του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αν υπήρχε ή ακόμη και ανατροπή του.
Τέτοιας μορφής προγράμματα θα μπορούσαν να έχουν αποτέλεσμα αν κι εφόσον υπάρχει ανάλογη χρηματοδότηση πράγμα αδύνατο γι΄αυτή την περίοδο. Η μικροοικονομία έχει περιθώρια ελιγμών κάτω από την ήρεμη και ισορροπημένη επιτυχία της μακροοικονομίας. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το υπερβάλλον χρέος πιέζουν κάθε πρωτοβουλία άσκησης κοινωνικής πολιτικής αφ΄ενός και αφ΄ετέρου η πλήρης αδυναμία του εγχώριου πολιτικού συστήματος να θέσει αρχές και εποπτείες, κανόνες και νόμους για την θεμελίωση αναπτυξιακών μοντέλων του εγχώριου προϊόντος. Κάτι που κανείς ως τώρα δεν αναφέρει, δεν σχολιάζει, δεν αγγίζει.
Η κυβέρνηση ηττημένη από την τρομακτική δύναμη του χρήματος και της οργανωμένων δομών του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, κέρδισε μια μάχη όχι τον πόλεμο. Κέρδισε τις εντυπώσεις ( να δούμε ως πότε θα φαίνεται κερδισμένος) αλλά και μια ουσία, οι μάχες κι ο πόλεμος θέλουν γνώση, ισχυρή βούληση, αλήθειες και ρεαλισμό, θέλουν στόχους και εναλλακτικές, θέλουν να γίνουμε όλοι ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΖΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου