Η Ελλάδα των συντεχνιών, των προυχόντων και των τοπαρχών - H απουσία
εθνικής συνείδησης και η ανάγκη για νέο αφήγημα στη χώρα
Η Ελλάδα των συντεχνιών! Αυτός θα μπορούσε
να είναι ο τίτλος που μπορεί να χαρακτηρίσει την κοινωνικοοικονομική και
πολιτική κατάσταση της χώρας κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.
Συντεχνιακή ψήφος, συντεχνιακές λογικές, φράξιες, ομάδες, συμφέροντα, επαγγελματικά «μπλοκ»!
Ακόμη και η επιλογή των προσώπων που στελεχώνουν τις κυβερνήσεις όλα τα τελευταία χρόνια αλλά και των προσώπων που στελεχώνουν τους επικεφαλής του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ, δε γίνονται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή με αξιοκρατία, αλλά με γνώμονα το… βόλεμα, τις πολιτικές «φιλίες», τις εξυπηρετήσεις, τους συσχετισμούς και όλα αυτά τα φαιδρά!
Κάθε επαγγελματική ομάδα έφτιαχνε τη δική της… φράξια και το δικό της μπλοκ κατά του κράτους, κινούμενη εντελώς ανεξάρτητα και ξεκομμένα από τις υπόλοιπες επαγγελματικές ομάδες και χωρίς συνείδηση και συνεκτίμηση των πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας.
Αγρότες που επί δεκαετίες έκλειναν τους δρόμους ζητώντας «λύτρα» από την κεντρική πολιτική σκηνή,ναυτικοί που επί χρόνια δεν άφηναν διεθνή καράβια - κρουαζιερόπλοια να «δέσουν» στα ελληνικά λιμάνια,καθηγητές που απαιτούσαν νέους διορισμούς παρ’ ότι έχουμε τους περισσότερους κατά κεφαλήν (διορισμένους) εκπαιδευτικούς στην Ευρώπη, εργαζόμενοι στη Βουλή που απαιτούν να διακρατήσουν προνόμια που είναι ευθέως άδικα σε σχέση με την κατάσταση της υπόλοιπης κοινωνίας!
Θαρρείς πως όλη η μεταπολίτευση ήταν ένα… θέατρο παράλληλων διαδρομών και ξεχωριστών… κόσμων διαφόρων επαγγελματικών ομάδων, ανάλογα με τη συνδικαλιστική τους δύναμη άρα και τη δύναμη… εκβιασμού προς το κοινωνικό σύνολο.
Ακόμη και οι (φαινομενικά… αθώοι) συμβασιούχοι του δημοσίου, τις τελευταίες δεκαετίες, μπήκαν στη...φάμπρικα του εκβιασμού του κοινωνικού συνόλου, απαιτώντας μονιμοποίηση, παρ’ ότι η σύμβαση έγραφε ρητά και κατηγορηματικά ότι ήταν 6μηνη, 8μηνη ή 12μηνη!
Έχοντας πάντα και τη στήριξη των κομματικών παρατάξεων των οποίων αποτελούσαν άλλωστε και το «στρατό» τους, χιλιάδες συμβασιούχοι, με το επιχείρημα «όχι στην ομηρία των συμβασιούχων» μονιμοποιήθηκαν στο δημόσιο, μέσω των γνωστών – εκβιαστικών – πρακτικών.
Εκατοντάδες χιλιάδες κομματικοί «πελάτες» - ψηφοφόροι μονιμοποιήθηκαν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα τα τελευταία 15-20 χρόνια μέσω τέτοιων πρακτικών, συντηρώντας ένα ανήθικο – για την υπόλοιπη (ιδιωτική) οικονομία – σύστημα, που πάντα καλείται να σηκώσει το βάρος του κομματικού κράτους!
Κάθε επάγγελμα και μια φατρία, κάθε τόπος και ένα φέουδο
Η εκκλησία δε θέλει να φορολογείται απαιτώντας εντελώς ξεχωριστή και απολύτως προνομιακή μεταχείριση, παρ’ ότι η μισθοδοσία των ιερέων βγαίνει από τον κρατικό κορβανά, άρα από την ιδιωτική οικονομία! Οι δικηγόροι δεν θέλουν ΦΠΑ στις υπηρεσίες τους, οι φαρμακοποιοί δεν θέλουν να ανοίξει το επάγγελμα, οι ταξιτζήδες επίσης θέλουν κλειστό το επάγγελμα, οι έμποροι των νησιών δεν θέλουν πληρωμές μέσω κάρτας για ποσά πάνω από ένα όριο, οι νησιώτες του Αιγαίου δεν θέλουν κατάργηση της έκπτωσης στο φόρο, οι συνδικαλιστές δεν θέλουν μείωση των πρόωρων συντάξεων, οι «νοικοκυραίοι»δεν θέλουν τον ΕΝΦΙΑ, οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν θέλουν έκτακτη εισφορά στα κέρδη τους, οιευκατάστατοι δεν θέλουν την αύξηση της έκτακτης εισφοράς.
Απουσία Eθνικής Συνείδησης
Κοινός παρανομαστής όλης αυτής της στρέβλωσης και της ετερόκλητης κοινωνικής κουλτούρας, είναι ασφαλώς η γενικευμένη και ξεκάθαρη απουσία Εθνικής Συνείδησης.
Το κράτος των τοπαρχών και των κοινωνικοπολιτικών φέουδων και φραξιών είναι κατάλοιπο ασφαλώς από τα χρόνια της τουρκοκρατίας όπου οι διάφοροι προύχοντες ανά περιοχή ή νομό, όντας νέμοντας εξουσίες και άλλα προνόμια, δεν ήθελαν τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους, που θα σήμαινε και ξεβόλεμα.
Ήταν αντίθετοι προς τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους κάτω από μια κεντρική διοίκηση που θα σήμαινε ότι άλλος νομός ή άλλη κοινωνική ομάδα θα «σήκωνε» το βάρος, φορολογικό ή άλλο, για άλλη περιοχή της χώρας που θα είχε ανάγκη.
Πρόκειται για κουλτούρα βαθιά ριζωμένη που συνεχίζει να υπάρχει στο… DNA των Ελλήνων.
Στη χώρα μας, απουσιάζει η κουλτούρα συνεννόησης, σύμπλευσης, σύνθεσης και συναίνεσης.
Η ελληνική κοινωνία είναι μια βαθιά συντηρητική κοινωνία, με πολλά συμπλέγματα και εμμονές που πηγάζουν τόσο από τη μακρινή… τουρκική κατοχή, όσο και από τη βίαιη μετάλλαξη από την αγροτική στην αστική ζωή, τις δεκαετίες ’50, ’60 και ’70.
Γιατί δεν είναι Εθνική συνείδηση να δηλώνεις «τυφλός» και ανάπηρος για να πάρεις σύνταξη.
Δεν είναι Εθνική συνείδηση να εξαπατάς το κράτος, γιατί το κράτος είσαι εσύ.
Δεν είναι Εθνική συνείδηση να αποδέχεσαι ειδική μεταχείριση και ειδικά προνόμια σε σχέση με τούς άλλους.
Δεν είναι Εθνική συνείδηση να απαιτείς να βγεις σε σύνταξη στα 45 η στα 50, γιατί έτσι φορτώνεις τα μελλοντικά βάρη στα παιδιά σου πού λες πώς τα αγαπάς.
Εκατοντάδες τα παραδείγματα για το τι δεν είναι εθνική συνείδηση..
Κράτος αξιοκρατίας, θεσμών και διαφάνειας – Ανάγκη εθνικής υπέρβασης
Πρωταρχική ανάγκη λοιπόν είναι η κοινωνία να συγκροτήσει μία Εθνική κοινωνική - συλλογική συνείδηση, έννοια που είναι σε έλλειψη από συστάσεως του Νεοελληνικού κράτους. Απαιτείται ένας… διαφωτισμός, μια εκπαιδευτική - μορφωτική επανάσταση.
Χρειάζεται μια εθνική υπέρβαση, ένα ιστορικό moratorium, μια αλλαγή κουλτούρας στην προσπάθεια για σύνθεση, σύμπλευση, συνεννόηση.
Μακριά από πλαστά διλήμματα του παρελθόντος, μακριά από πολιτικές ή ιδεολογικές φράξιες που ταλαιπώρησαν και περιχαράκωσαν τον τόπο επί δεκαετίες.
Δεν έχει πλέον κανένα νόημα να συντηρούνται πολιτικά «κάστρα» και ιδεολογήματα του παρελθόντος.
Η χώρα και οι επόμενες γενιές είναι πιο πάνω από κόμματα όλων των αποχρώσεων, πιο πάνω από τις καριέρες ελπιδοφόρων ή όχι πολιτικών, πιο πάνω από τα συμφέροντα διαφόρων μεγάλων ή μικρών επαγγελματικών ομάδων.
Η Ελλάδα, έχει ανάγκη από ένα… κόμμα πλέον. Μακριά από αφηγήματα διχασμού του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος, το νέο «κόμμα» που επιβάλλεται να κυριαρχήσει είναι αυτό της συνεννόησης, της συνεργασίας, της σύμπλευσης, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της διαφάνειας, των μεταρρυθμίσεων και των ωφέλιμων αλλαγών. Ένα κράτος ίσων ευκαιριών για όλους, ένα κράτος θεσμών στο οποίο όλοι θα νιώθουν ότι έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Συντεχνιακή ψήφος, συντεχνιακές λογικές, φράξιες, ομάδες, συμφέροντα, επαγγελματικά «μπλοκ»!
Ακόμη και η επιλογή των προσώπων που στελεχώνουν τις κυβερνήσεις όλα τα τελευταία χρόνια αλλά και των προσώπων που στελεχώνουν τους επικεφαλής του ευρύτερου δημόσιου τομέα και των ΔΕΚΟ, δε γίνονται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή με αξιοκρατία, αλλά με γνώμονα το… βόλεμα, τις πολιτικές «φιλίες», τις εξυπηρετήσεις, τους συσχετισμούς και όλα αυτά τα φαιδρά!
Κάθε επαγγελματική ομάδα έφτιαχνε τη δική της… φράξια και το δικό της μπλοκ κατά του κράτους, κινούμενη εντελώς ανεξάρτητα και ξεκομμένα από τις υπόλοιπες επαγγελματικές ομάδες και χωρίς συνείδηση και συνεκτίμηση των πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας.
Αγρότες που επί δεκαετίες έκλειναν τους δρόμους ζητώντας «λύτρα» από την κεντρική πολιτική σκηνή,ναυτικοί που επί χρόνια δεν άφηναν διεθνή καράβια - κρουαζιερόπλοια να «δέσουν» στα ελληνικά λιμάνια,καθηγητές που απαιτούσαν νέους διορισμούς παρ’ ότι έχουμε τους περισσότερους κατά κεφαλήν (διορισμένους) εκπαιδευτικούς στην Ευρώπη, εργαζόμενοι στη Βουλή που απαιτούν να διακρατήσουν προνόμια που είναι ευθέως άδικα σε σχέση με την κατάσταση της υπόλοιπης κοινωνίας!
Θαρρείς πως όλη η μεταπολίτευση ήταν ένα… θέατρο παράλληλων διαδρομών και ξεχωριστών… κόσμων διαφόρων επαγγελματικών ομάδων, ανάλογα με τη συνδικαλιστική τους δύναμη άρα και τη δύναμη… εκβιασμού προς το κοινωνικό σύνολο.
Ακόμη και οι (φαινομενικά… αθώοι) συμβασιούχοι του δημοσίου, τις τελευταίες δεκαετίες, μπήκαν στη...φάμπρικα του εκβιασμού του κοινωνικού συνόλου, απαιτώντας μονιμοποίηση, παρ’ ότι η σύμβαση έγραφε ρητά και κατηγορηματικά ότι ήταν 6μηνη, 8μηνη ή 12μηνη!
Έχοντας πάντα και τη στήριξη των κομματικών παρατάξεων των οποίων αποτελούσαν άλλωστε και το «στρατό» τους, χιλιάδες συμβασιούχοι, με το επιχείρημα «όχι στην ομηρία των συμβασιούχων» μονιμοποιήθηκαν στο δημόσιο, μέσω των γνωστών – εκβιαστικών – πρακτικών.
Εκατοντάδες χιλιάδες κομματικοί «πελάτες» - ψηφοφόροι μονιμοποιήθηκαν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα τα τελευταία 15-20 χρόνια μέσω τέτοιων πρακτικών, συντηρώντας ένα ανήθικο – για την υπόλοιπη (ιδιωτική) οικονομία – σύστημα, που πάντα καλείται να σηκώσει το βάρος του κομματικού κράτους!
Κάθε επάγγελμα και μια φατρία, κάθε τόπος και ένα φέουδο
Η εκκλησία δε θέλει να φορολογείται απαιτώντας εντελώς ξεχωριστή και απολύτως προνομιακή μεταχείριση, παρ’ ότι η μισθοδοσία των ιερέων βγαίνει από τον κρατικό κορβανά, άρα από την ιδιωτική οικονομία! Οι δικηγόροι δεν θέλουν ΦΠΑ στις υπηρεσίες τους, οι φαρμακοποιοί δεν θέλουν να ανοίξει το επάγγελμα, οι ταξιτζήδες επίσης θέλουν κλειστό το επάγγελμα, οι έμποροι των νησιών δεν θέλουν πληρωμές μέσω κάρτας για ποσά πάνω από ένα όριο, οι νησιώτες του Αιγαίου δεν θέλουν κατάργηση της έκπτωσης στο φόρο, οι συνδικαλιστές δεν θέλουν μείωση των πρόωρων συντάξεων, οι «νοικοκυραίοι»δεν θέλουν τον ΕΝΦΙΑ, οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν θέλουν έκτακτη εισφορά στα κέρδη τους, οιευκατάστατοι δεν θέλουν την αύξηση της έκτακτης εισφοράς.
Απουσία Eθνικής Συνείδησης
Κοινός παρανομαστής όλης αυτής της στρέβλωσης και της ετερόκλητης κοινωνικής κουλτούρας, είναι ασφαλώς η γενικευμένη και ξεκάθαρη απουσία Εθνικής Συνείδησης.
Το κράτος των τοπαρχών και των κοινωνικοπολιτικών φέουδων και φραξιών είναι κατάλοιπο ασφαλώς από τα χρόνια της τουρκοκρατίας όπου οι διάφοροι προύχοντες ανά περιοχή ή νομό, όντας νέμοντας εξουσίες και άλλα προνόμια, δεν ήθελαν τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους, που θα σήμαινε και ξεβόλεμα.
Ήταν αντίθετοι προς τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους κάτω από μια κεντρική διοίκηση που θα σήμαινε ότι άλλος νομός ή άλλη κοινωνική ομάδα θα «σήκωνε» το βάρος, φορολογικό ή άλλο, για άλλη περιοχή της χώρας που θα είχε ανάγκη.
Πρόκειται για κουλτούρα βαθιά ριζωμένη που συνεχίζει να υπάρχει στο… DNA των Ελλήνων.
Στη χώρα μας, απουσιάζει η κουλτούρα συνεννόησης, σύμπλευσης, σύνθεσης και συναίνεσης.
Η ελληνική κοινωνία είναι μια βαθιά συντηρητική κοινωνία, με πολλά συμπλέγματα και εμμονές που πηγάζουν τόσο από τη μακρινή… τουρκική κατοχή, όσο και από τη βίαιη μετάλλαξη από την αγροτική στην αστική ζωή, τις δεκαετίες ’50, ’60 και ’70.
Γιατί δεν είναι Εθνική συνείδηση να δηλώνεις «τυφλός» και ανάπηρος για να πάρεις σύνταξη.
Δεν είναι Εθνική συνείδηση να εξαπατάς το κράτος, γιατί το κράτος είσαι εσύ.
Δεν είναι Εθνική συνείδηση να αποδέχεσαι ειδική μεταχείριση και ειδικά προνόμια σε σχέση με τούς άλλους.
Δεν είναι Εθνική συνείδηση να απαιτείς να βγεις σε σύνταξη στα 45 η στα 50, γιατί έτσι φορτώνεις τα μελλοντικά βάρη στα παιδιά σου πού λες πώς τα αγαπάς.
Εκατοντάδες τα παραδείγματα για το τι δεν είναι εθνική συνείδηση..
Κράτος αξιοκρατίας, θεσμών και διαφάνειας – Ανάγκη εθνικής υπέρβασης
Πρωταρχική ανάγκη λοιπόν είναι η κοινωνία να συγκροτήσει μία Εθνική κοινωνική - συλλογική συνείδηση, έννοια που είναι σε έλλειψη από συστάσεως του Νεοελληνικού κράτους. Απαιτείται ένας… διαφωτισμός, μια εκπαιδευτική - μορφωτική επανάσταση.
Χρειάζεται μια εθνική υπέρβαση, ένα ιστορικό moratorium, μια αλλαγή κουλτούρας στην προσπάθεια για σύνθεση, σύμπλευση, συνεννόηση.
Μακριά από πλαστά διλήμματα του παρελθόντος, μακριά από πολιτικές ή ιδεολογικές φράξιες που ταλαιπώρησαν και περιχαράκωσαν τον τόπο επί δεκαετίες.
Δεν έχει πλέον κανένα νόημα να συντηρούνται πολιτικά «κάστρα» και ιδεολογήματα του παρελθόντος.
Η χώρα και οι επόμενες γενιές είναι πιο πάνω από κόμματα όλων των αποχρώσεων, πιο πάνω από τις καριέρες ελπιδοφόρων ή όχι πολιτικών, πιο πάνω από τα συμφέροντα διαφόρων μεγάλων ή μικρών επαγγελματικών ομάδων.
Η Ελλάδα, έχει ανάγκη από ένα… κόμμα πλέον. Μακριά από αφηγήματα διχασμού του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος, το νέο «κόμμα» που επιβάλλεται να κυριαρχήσει είναι αυτό της συνεννόησης, της συνεργασίας, της σύμπλευσης, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της διαφάνειας, των μεταρρυθμίσεων και των ωφέλιμων αλλαγών. Ένα κράτος ίσων ευκαιριών για όλους, ένα κράτος θεσμών στο οποίο όλοι θα νιώθουν ότι έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου