Ο ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο 10ος ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!

Βρίσκεται στον νομό Αιτωλοακαρνανίας στην περιοχήΠερδικάκη και στον επαρχιακό δρόμο που συνδέει Το Πατιόπουλο με το Περδικάκη.
Είναι έυλογο να σκεφθεί κανείς τι γίνεται τον χειμώνα με τις βροχές.
Τέτοιο δρόμο είχαμε την τύχη να οδηγήσουμε στα ορεινά του νομού Καρδίτσας στην πλευρά των Αγράφων και μάλιστα χειμώνα καιρό....  η ψυχή μας στην ...κούλουρη!!!!

Ο ΖΕΝΙΑΛ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ

Καλησπέρα σας,

Θα ήθελα την βοήθεια σας για να βρούμε ένα σπιτικό για τον Ζενιαλ καθώς σε 1 μήνα μετακομίζω στο Δουβλίνο.

Ο Ζενιάλ είναι ημίαιμο λαμπραντόρ 2 ετών, 35 κιλά στειρωμένος κ τσιπαρισμένος.

Έχει πάρει την βασική εκπαίδευση και είναι απίστευτα υπάκουος, ήρεμος και αγαπησιάρης.

Έχει μεγαλώσει μέσα στο σπίτι με παιδιά αλλά αγαπάει την αυλή!

Δεν γαβγίζει κ δεν έχει τσακωθεί ποτέ με άλλα σκυλιά.

​  

Είναι ένας γατούλης πραγματικά.

Αυτό το Εξαιρετικό σκυλί δυστυχώς πρέπει να το αποχωριστώ καθώς λόγω της δουλειάς μου πρέπει να φύγω από την χώρα.

Θα εκτιμούσα αν κοινοποιούσατε τις φωτογραφίες του και το τηλέφωνο μου.

Ο Ζενιάλ θα δοθεί με συμβόλαιο υιοθεσίας καθώς είναι τσιπαρισμένος και δηλωμένος στον Δήμο που ζει. Επίσης θα δοθούν δωρεάν το σπίτι του κ όλα του τα υπάρχοντα.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Με εκτίμηση,

Κατσάνη Θεοδώρα

6984.268.247

Ο Ζενιαλ βρισκεται στα Βριλησσια κ ειναι δηλωμενος σε αυτον τον Δημο!

​  

Συνημμενα σας αποστελλω φωτογραφιες του.

Ο αρ. τσιπ ειναι  941 0000 1452 7013

​.​

Συμφωνω να ταξιδεψει σε αλλη πολη, εχουμε κανει απειρα ταξιδια λογω της δουλεια μου με τρενο κ πλοιο.

Εχει γινει κοινοποιηση στο facebook στην σελιδα της Ελληνικης Φιλοζωικης Εταιρειας στις 5/8/16

​ ​https://www.facebook.com/filozoiki/posts/1130999636943602

Σας παρακαλω βοηθηστε με να του βρουμε καποιον ανθρωπο που θα τον αγαπαει και θα τον φροντιζει τουλαχιστον οσο εγω.

Στην διαθεση σας οτι με χρειαστειτε.

Ευχαριστω

SOS!!!! ΧΑΘΗΚΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ! Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΥΠΕΡΕΠΕΙΓΟΝ    ΠΡΟΣΟΧΗ   ΠΡΟΣΟΧΗ !!!!

Τα ξημερώματα της Παρασκευής χάθηκε ο Κωνσταντίνος. 
 φορούσε μια άσπρη μπλούζα κι ένα μπλε σορτς. Έχει ύψος 1,75 cm και ζυγίζει 55 κιλά. Τα μάτια και τα μαλλιά του είναι καστανά. Ας βοηθήσουμε όλοι να εντοπιστεί ο μικρός και να επιστρέψει στην οικογενειά του που τον αναζητά.

Οι γονεις του Γιώργος και Ιουλία, όπως και όλοι μας, παρακαλούν όποιος γνωρίζει κάτι ή αντιληφθεί κάτι να επικοινωνήσει αμέσως είτε με την αστυνομία είτε στα τηλέφωνα:
6932636580 – 6973276823. 

Όσοι διαβάζουν βιβλία ζουν περισσότερο

Η ανάγνωση βιβλίων μας χαρίζει χρόνια

Ακόμα και μισή ώρα διάβασμα κάθε μέρα προσφέρει στην υγεία των βιβλιοφάγων σημαντικά οφέλη παρατείνοντας παράλληλα το προσδόκιμο ζωής τους

Η ανάγνωση βιβλίων όχι μόνο κάνει καλό στο μυαλό και στον ίδιο τον εγκέφαλο απομακρύνοντας την πιθανότητα εκδήλωσης άνοιας – κάτι ήδη γνωστό- αλλά συνδέεται και με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.

Οι άνθρωποι που διαβάζουν ένα βιβλίο έστω και για μισή ώρα κάθε μέρα (συνολικά 3,5 ώρες την εβδομάδα), μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου κατά περίπου 20%, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα. Το όφελος από την ανάγνωση εφημερίδων και περιοδικών είναι πολύ μικρότερο.

Μελέτη για βιβλιοφάγους

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια επιδημιολογίας Μπέκα Λέβι της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Γιέιλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό κοινωνικής ιατρικής «Social Science and Medicine», ανέλυσαν στοιχεία για 3.635 ανθρώπους, συσχετίζοντας τις αναγνωστικές συνήθειες καθενός, με τη γενικότερη κατάσταση της υγείας του σε βάθος 12 ετών.

Διαπιστώθηκε ότι όσοι διάβαζαν περίπου 3,5 ώρες την εβδομάδα, ήταν κατά μέσο όρο 17% λιγότερο πιθανό να πεθάνουν πρόωρα από οποιοδήποτε αίτιο, ενώ για όσους διάβαζαν πάνω από 3,5 ώρες εβδομαδιαίως η πιθανότητα ήταν 23% μικρότερη.

Στη διάρκεια της 12ετούς μελέτης, πέθαναν το 27% των αναγνωστών βιβλίων και το 33% όσων δεν διάβαζαν καθόλου βιβλία. Όσα περισσότερα βιβλία διάβαζε κάποιος, τόσο μειωνόταν ο κίνδυνος θανάτου του.

Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η ανάγνωση βιβλίων βοηθά στον ύπνο, στην ψυχική διάθεση, στην καθυστέρηση της νόσου Αλτσχάιμερ κ.α.

Η νέα μελέτη, σύμφωνα με τη Λέβι, δείχνει ότι «η ανάγνωση βιβλίων ακόμη και για μισή ώρα καθημερινά προσφέρει σημαντικό πλεονέκτημα επιβίωσης, σε σχέση με όσους δεν διαβάζουν καθόλου. Και αυτό το πλεονέκτημα για τους αναγνώστες των βιβλίων ισχύει άσχετα με το εισόδημά τους, την μόρφωσή τους, την εξυπνάδα τους, το φύλο τους, την ηλικία τους, την οικογενειακή κατάστασή τους ή άλλες παραμέτρους».

Άλλο πράγμα το βιβλίο

Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι τα βιβλία προάγουν το λεγόμενο βαθύ και αφοσιωμένο διάβασμα – περισσότερο από τις εφημερίδες, τα περιοδικά ή τις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα – πράγμα που ωφελεί περισσότερο το νου και τον εγκέφαλο. Επιπλέον, το λεξιλόγιο, η λογική, η συγκέντρωση και η κριτική σκέψη ευνοούνται από τα βιβλία, ιδιότητες που επίσης συμβάλλουν στο πλεονέκτημα επιβίωσης που χαρίζει η ανάγνωσή τους.

Η έρευνα δεν έκανε διάκριση για το είδος των βιβλίων, όμως οι περισσότεροι συμμετέχοντες διάβαζαν λογοτεχνία. Μια μελλοντική έρευνα θα μελετήσει τις ωφέλειες των βιβλίων σε μεγαλύτερο βάθος, αναζητώντας απαντήσεις στο κατά πόσο τα ηλεκτρονικά βιβλία έχουν το ίδιο όφελος με τα παραδοσιακά έντυπα βιβλία, αν κάποιο είδος βιβλίων είναι σαφώς πιο «υγιεινό» κ.α.

Οι ερευνητές επεσήμαναν επίσης ότι ο μέσος άνθρωπος που συμμετείχε στην μελέτη, αφιέρωνε 3,9 ώρες την εβδομάδα στα βιβλία και 6,1 ώρες σε εφημερίδες και περιοδικά. Όπως είπαν, αν αυτή η τάση αντιστρεφόταν υπέρ των βιβλίων, θα υπήρχε μεγαλύτερο όφελος για την υγεία.

tovima.gr – theguardian.com

Το ανθρώπινο είδος θα χαθεί αν δεν αλλάξουμε στάση απέναντι στα χρήματα και στον πλούτο

… σύμφωνα με τον Stephen Hawking

Απαισιόδοξος για το μέλλον δηλώνει ο Στίβεν Χόκινγκ και σε δοκίμιο του στην εφημερίδα Guardian, προειδοποιεί ότι το ανθρώπινο είδος θα χαθεί, αν συνεχιστεί η προ Brexit στάση των ανθρώπων για τα χρήματα και τον πλούτο.

Καλεί τη Βρετανία μετά την έξοδό της από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να αναθεώρησει την αξία του χρήματος και του πλούτου, ώστε να υπάρξει ελπίδα για το μέλλον. Μάλιστα εκτιμά, ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος επηρεάστηκε από τον τρόπο με τον οποίο ιεραρχεί η σύγχρονη κοινωνία τα υλικά αγαθά.

Όσο για τις συνέπειες του δημοψηφίσματος, αυτές εκτιμά ότι θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην επιστημονική έρευνα. Όπως τονίζει ο διάσημος Βρετανός θεωρητικός φυσικός, το Brexit θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στις επιχορηγήσεις για έρευνες σε μαθητές με προβλήματα αναπηρίας.

«Έχω μιλήσει στο παρελθόν για την ανησυχία μου ότι οι περικοπές των κρατικών δαπανών στη Βρετανία θα επηρέασουν αρνητικά τις επιχορηγήσεις σε μαθητές με αναπηρία. Αυτή η χρηματική υποστήριξη με βοήθησε πολύ κατά τη διάρκεια της καριέρας μου. Στην περίπτωσή μου βέβαια, τα χρήματα όχι μόνο με βοήθησαν να κάνω την καριέρα μου, αλλά με κράτησαν κυριολεκτικά ζωντανό!», τόνισε ο Stephen Hawking στο δοκίμιο του.

Τα χρήματα όπως τόνισε, μπορούν να δώσουν την ελευθερία στα ξεχωριστά άτομα και η φτώχεια αντίθετα, να τα παγιδεύσει και να τα περιορίσει.

Ως άνθρωπος με σοβαρή αναπηρία, έκανε σαφές ότι για εκείνον τα χρήματα είναι απλά ένα μέσο για να κάνει τη δουλειά του και να λειτουργήσει και ότι ποτέ δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει τους κατόχους του πλούτου που τον στήριζαν οικονομικά.

«Οι άνθρωποι πρέπει να αρχίσουν να αμφισβητούν την αξία του καθαρού πλούτου. Είναι η γνώση πιο σημαντική από τα χρήματα; Μπορεί να έχουμε πραγματικά κάτι δικό μας, ή είμαστε απλά παροδικοί θεματοφύλακες;», αναφέρει μεταξύ άλλων.

Ο Χόκινγκ προέτρεψε την διαιρεμένη Βρετανία να αλλάξει τη γενική στάση της απέναντι στα χρήματα και έκανε λόγο για συνεργασία των πολιτών για ένα κοινό όραμα.

«Να συνεργαστούμε όλοι μας για ένα κοινό όραμα και η προσπάθεια μας αυτή μπορεί να διασφαλίσει ότι η ανθρωπότητα μπορεί να επιβιώσει. Θα πρέπει να προσαρμοστούμε, να επανεξετάσουμε και να αλλάξουμε κάποιες από τις θεμελιώδεις παραδοχές μας σχετικά με το τι εννοούμε με τον όρο πλούτου, την κατοχή πλούτου, τι είναι δικό μου και τι δικό σου. Ακριβώς όπως τα παιδιά, θα πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε».

Και καταλήγει: «Εάν αποτύχουμε, τότε οι δυνάμεις που συνέβαλαν στο Brexit, ο φθόνος και ο απομονωτισμός, που δεν κυριαρχούν μόνο στην Βρετανία αλλά σε όλο τον κόσμο, το πνεύμα του να μην μοιραζόμαστε, η αποτυχία να διαιρέσουμε τον πλούτο πιο δίκαια, τόσο εντός όσο και εκτός των εθνικών συνόρων, οι δυνάμεις αυτές λοιπόν, θα ενισχυθούν. Αν συμβεί αυτό, δεν θα ήμουν αισιόδοξος για τη μακροπρόθεσμη προοπτική του είδους μας».

πηγές: imerisia.gr – www.theguardian.com

Το πέρασμα στον κομμουνισμό. Ένοπλη Επανάσταση ή Ήπια Μετάβαση

Αρκετές φορές έχω θίξει το θέμα της έλλειψης οικονομικής παιδείας στη χώρα μας. Έτσι, δεν απορώ γιατί εκπλήσσονται όλοι για το σχέδιο Τσίπρα, Βαρουφάκη, Galbraith. 

Σε ανάρτηση μου στις 04 Ιουλίου 2015 σε προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook, σχολίαζα την στάση αναμονής του Διοικητικού Συμβουλίου του EFSF, όσον αφορά το μηχανισμό στήριξης προς την Τράπεζα της Ελλάδος: 

 

Κανείς οικονομολόγος ΔΕΝ θα υπέγραφε να ΜΗΝ γίνει απαιτητό το ποσό που χειρίζεται. Ο στόχος του Κου Τσίπρα είναι να διαγράψει την Τράπεζα της Ελλάδος, για να κάνει ΜΙΑ και μοναδική νέα Τράπεζα της Ελλάδος με μόνο μέτοχο το Δημόσιο. Αυτό είναι το πρώτο από το δεκάλογο του Μαρξ, για τη μετάβαση στον κομμουνισμό.

Προφανώς και δεν πρωτοτύπησα στις αποτυπώσεις μου. Απλά ανέφερα τι γράφουν τα βιβλία οικονομικών. 

 

Όταν δεν έχεις χρηματοδότηση, κόβεις χρήμα. Αν δεν έχεις δυνατότητα να κόψεις χρήμα, την δημιουργείς. Αν δεν έχεις συναλλαγματικά αποθεματικά, τα εξασφαλίζεις.

 

Αν είναι των Ευρωπαίων (Βαρουφάκης σύστημα hacking των ΑΦΜ) και χωρίς συμφωνία, μόλις ανατίναξες τη χώρα σου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Η πείνα και το δελτίο τροφίμων είναι το επόμενο βήμα.

Εκείνοι οι πέντε - έξι άνθρωποι που έτρεξαν την πρωτοβουλία Μένουμε Ευρώπη τότε, ήταν οι λίγοι που δεν φοβήθηκαν να σταθούν απέναντι. στην επερχόμενη διάλυση της τριακοστής πέμπτης πιο πλούσιας χώρας στον κόσμο, 

Τους ευγνωμονώ γιαυτό και χαίρομαι που αποτέλεσα έναν εξ αυτών. 

Ακολουθεί σε επανέκδοση το άρθρο μου : Οι Φιλελευθεριάζοντες Μαρξιστές βλάπτουν την οικονομία και τους πολίτες, το οποίο  αναλύει διεξοδικά τον μηχανισμό που είχε δημιουργήσει ο Δρ Βαρουφάκης για να δημιουργήσει συναλλαγματικά αποθεματικά, ώστε να περάσει στην δραχμή και πως αυτό θα έθετε σε κίνδυνο τις ζωές των Ελλήνων πολιτών. 

Το μοντέλο που οι μαρξιστές πάντα ακολουθούν, είναι το κράτος πρώτο, οι πολίτες μετά. Ένας φιλελευθεριάζων Μαρξιστής τώρα, θα προσπαθήσει να υποκαταστήσει θεσμούς, όπως οι Κεντρικές Τράπεζες και τους κανόνες που αυτές εφαρμόζουν.

Ο Δρ Βαρουφάκης σε άρθρο του στην εφημερίδα FinancialTimes αναφέρει ότι σκοπός του «hacking» των ΑΦΜ των πολιτών ήταν να δημιουργήσει ένα μηχανισμό μείωσης του χρέους που δημιουργείται, εξαιτίας της έλλειψη ρευστότητας στην ελληνική οικονομία, μιας και η Τράπεζα της Ελλάδας αδυνατεί να χρηματοδοτήσει το Κράτος.

Πιστεύω ότι ο Δρ Βαρουφάκης προσπαθεί να ξεφύγει από καταστάσεις, που δημιούργησε ο ίδιος στον εαυτό του, ανακοινώνοντας μεγαλόπνοα σχέδια που δεν μπορούν να υλοποιηθούν, χωρίς κάποια απαραίτητα πρακτικά βήματα.

Πρώτα απ όλα ας δούμε τη σκέψη του.

 Ήθελε να ακυρώσει μέρος χρέους που δημιουργεί η κυβέρνηση στον ιδιωτικό τομέα. Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό όμως, χωρίς να έχεις τα απαραίτητα στοιχεία;

Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει αλλάξει όλο το νομοθετικό πλαίσιο λογιστικής το 2014 και κατέστησε υποχρεωτικό για τις εταιρείες να καταχωρούν το σύστημα της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων με δεδομένα, όπως ΑΦΜ και των δύο μερών σε μια συναλλαγή, το συνολικό ποσό του τιμολογίου και τίποτα άλλο. Έτσι λοιπόν, υπάρχουν κάποια στοιχεία, αλλά όχι πλήρη, αφού  το σύστημα δεν είναι πλήρως διαδεδομένο, αλλά και λειτουργεί ΜΟΛΙΣ ένα χρόνο.

Φυσικά είναι εύκολο να τοποθετήσεις ένα ακόμα κουτάκι δίπλα σε αυτόν τον μηχανισμό, ώστε να δηλώνεται το χρεωστικό υπόλοιπο που έχουν μεταξύ τους οι επιχειρήσεις. Αλλά, πρώτα θα πρέπει να υποχρεώσεις τις επιχειρήσεις να σε ενημερώσουν για όλα τα πρότερα χρέη που έχουν, ώστε να έχεις πλήρη δεδομένα, μιας και αλλιώς το σύστημα δεν λειτουργεί.

Ένα άλλο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να νομοθετήσεις, ώστε οι εταιρείες ή ακόμη και τα φυσικά πρόσωπα να ενημερώσουν τι χρωστά το ένα στο άλλο. Διαφορετικά, δεν μπορείς να συνδέσεις και ‘διαγράψεις’ αυτά τα χρέη.

Θα πρέπει επίσης να κατηγοριοποιηθεί το χρέος. Στην Ελλάδα έχουμε ΦΠΑ 23% στις περισσότερες περιπτώσεις, 16% σε άλλες κ.λπ.

Μπορεί μια επιχείρηση να διαγράψει ή να προαγοράσει μέρος του μελλοντικού ΦΠΑ της που είναι σε άλλες νομικές διατάξεις με το Φόρο Κεφαλαίου ας πούμε;

Στην Ελλάδα, έχουμε ήδη ένα νόμο βάσει του οποίου, οι εταιρείες μέχρι και 500.000 € τζίρο μπορούν να καταβάλουν το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας, μόνο εάν ο πελάτης τους πληρώσει το παραστατικό που εκδώσουν. Γιατί λοιπόν όλη αυτή τη φασαρία για το σύστημα αυτό, όταν μπορεί να αυξηθεί αυτό το όριο για επιχειρήσεις έως 2.000.000 ή περισσότερο;

Ο Δρ Βαρουφάκης αναφέρει επίσης στο άρθρο του, ότι ήθελε να επιτραπεί στους πολίτες να μεταφέρουν χρήματα σε αποθεματικούς λογαριασμούς   που ο ίδιος και η ομάδα του, θα δημιουργούσε. Μετά από αυτό θα ήταν δυνατό για τους φορολογούμενους να χρησιμοποιήσουν αυτές τις πιστώσεις (credits), ακόμα και για να προπληρώσουν τους φόρους του επόμενου έτους με έκπτωση.

Δεν ακυρώνει αυτό την ισότητα των πολιτών, λόγω της αδυναμίας της κυβέρνησης, να αναδιατάξει την οικονομία και να συγκεντρώσει μετρητά; Είναι δίκαιο, μόνο και μόνο επειδή κάποιος, έχει τα χρήματα αυτή ακριβώς τη στιγμή να μειώσει τους φόρους του;

Σε όλη την επιχειρησιακή λειτουργία της οικονομίας, οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να επιβάλλουν στους πολίτες, διλήμματα που έχουν τη βάση τους στο φόβο.

Ένας λογικός φορολογούμενος - δεν έχει σημασία αν αναφερόμαστε σε επιχείρηση ή φυσικό πρόσωπο - γνωρίζει ότι η κυβέρνηση έχει τη δύναμη να αλλάξει το φορολογικό σύστημα της χώρας. Επομένως, μόλις το κράτος δώσει μια τέτοια επιλογή,  θα αντιληφθεί  την πράξη αυτή, ως μια άλλη αλλαγή των κανόνων και πάλι.

Δύο σενάρια ανακύπτουν από εκεί: 1. ο φορολογούμενος θα προπληρώσει τους φόρους στο φόβο μιας πιθανής ανόδου, και 2. ο φορολογούμενος θα μειώσει τη δραστηριότητα του στη χώρα υπό τον φόβο των αλλαγών. Και τα δύο σενάρια έχουν τα ίδια αποτελέσματα, δηλαδή μειωμένη ρευστότητα για επενδύσεις, που ισοδυναμεί με περισσότερη ανεργία και τελικά σε μείωση του εθνικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, άρα νέα ύφεση.

Ένας φιλελεύθεριάζων μαρξιστής, όπως ο δρ.Βαρουφάκης παρουσιάζει τον εαυτό του, χτυπά και πάλι την καρδιά της ελεύθερης αγοράς, τοποθετώντας το κράτος, πριν από τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Τι ξεπερασμένο μοντέλο που ακολουθούν οι μαρξιστές.

Εκφοβίζουν τους πολίτες που κράτησαν τα χρήματα τους σε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει εξαιτίας του Δημοσίου. Αυτός δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η κοινωνική δικαιοσύνη!

Δεν θα υπογραμμίσω καν την έλλειψη νομιμότητας του εγχειρήματος, καθώς με τον τρόπο αυτό,η Ελλάδα θα είχε ένα παράλληλο νόμισμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και πάλι για τη χρηματοδότηση του κράτους, μέσω του τραπεζικού συστήματος!

Ο κ Draghi, δήλωσε πολύ σαφώς ότι ο ELA (Μηχανισμός επείγουσας παροχής ρευστότητας) δεν είναι εκεί για να χρηματοδοτεί το κράτος, αλλά να προσφέρει σταθερότητα στις καταθέσεις των πολιτών.

 

Τέλος, θα ήθελα να υπενθυμίσω, μόνο στο δημιουργικό καθηγητή και μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου, πως στις περισσότερες περιπτώσεις, μεγάλες εταιρείες εκδίδουν ομόλογα και μικρές επιχειρήσεις έχουν δάνεια ως εγγύηση τις απαιτήσεις των πελατών τους.

Μήπως είχε σκεφτεί ότι μπορεί να βλάψει την πιστοληπτική ικανότητα των οργανισμών και των επιχειρήσεων με αυτόν τον τρόπο; Οι περισσότερες εταιρείες έχουν μερικές φορές, λάβει δάνεια για χρέη που δεν πρόκειται να πληρωθούν ή και δεν έχουν καν εκκαθαριστεί, αλλά με αυτόν τον τρόπο μπορεί να έχουν αυξημένη ρευστότητα για να κρατηθούν στη ζωή κι έτσι να μην αυξηθεί κι άλλο η ανεργία.

Χρειάζεται η εταιρεία ή ακόμη και το δικαστήριο, σε κάποιες περιπτώσεις να λάβουν την απόφαση για τη διαγραφή του χρέους. Πώς στο καλό θα αντικαταστήσεις έναν δικαστή με έναν υπολογιστή για να το πετύχεις όλο αυτό; Αναρωτιέμαι γιατί όλο αυτό το διάστημα  να μην εργάζεται σε κάτι πιο επείγον, που είναι οι μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν το οικονομικό μοντέλο που απέτυχε στην Ελλάδα;

Μια χώρα δεν είναι ένα πείραμα μιας και ανθρώπινες ζωές βρίσκονται σε κίνδυνο.

Τα οικονομικά δεν είναι μια θετική επιστήμη. Είναι μια κοινωνική επιστήμη.

Οι άνθρωποι έρχονται πάντα πρώτοι.

Τζούρος Υψηλάντης

Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ

ΜΕΡΟΣ Ι: “ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ”

Ελευθέριος Μπαμπάσης

Δρ. Επιχειρηματικής Εκπαίδευσης - Οικονομολόγος | Επιστημονικός Συνεργάτης E-Learning ΕΚΠΑ

H ιστορία αποτελεί ένα εργαλείο σύγκρισης και διδαχής για όσους επιθυμούν να διατηρούν τις αισθήσεις τους ανοιχτές στο κοινωνικό γίγνεσθαι χωρίς παρωπίδες ή υπεκφυγές. Η οικονομία της αγοράς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πολιτισμικό περιβάλλον κάθε εποχής και αναπτύσσεται με βάση τις ψυχολογικές αποχρώσεις της εκάστοτε κοινωνίας.

Η Ελλάδα, ήδη, διανύει έξι χρόνια κρίσης χωρίς ευδιάκριτα σημάδια βελτίωσης στο προσεχές μέλλον. Οι επίδοξοι επιχειρηματίες σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν τα αποτελέσματα που προκαλεί κάθε οικονομική κρίση καπιταλιστικού τύπου στη λειτουργία μιας χώρας. Επιπλέον, όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν και κάτι ακόμα: το ίδιο τους το παρελθόν και μία διαστρεβλωμένη οικονομική αντίληψη, τόσο στη σφαίρα του ιδιωτικού όσο και δημόσιου βίου, η οποία έχει διαμορφωθεί μέσα από μία μακρά ιστορική πορεία του νεοελληνικού κράτους.

Και δεν χρειάζεται να είσαι μηχανικός ή αρχιτέκτονας, ώστε να γνωρίζεις ότι τα θεμέλια είναι αυτά που ορίζουν την μακροβιότητα και την ανθεκτικότητα ολόκληρου του οικοδομήματος. Η ελληνική οικονομία ήταν ανέκαθεν ένα οικοδόμημα με «πήλινα θεμέλια».

Ο καθένας θεωρούσε επιβεβλημένο να μένει στο «ρετιρέ», χαϊδεύοντας την εγωπάθειά του και υμνώντας την ατομικότητά του, ενώ στην ουσία εκμεταλλευόταν την απουσία συλλογικού ασυνειδήτου από πολίτες αυτής της χώρας και αδιαφορώντας για τον «λογαριασμό», που κάποια στιγμή θα καλούμασταν όλοι να πληρώσουμε.

Κατά τη γνώμη μου, αξίζει να αναδειχθεί το διάστημα 1830-1909, καθώς τότε μπήκαν τα οικονομικά θεμέλια της νεότερης Ελλάδας. Επικρατούσαν συνθήκες οικονομικής κρίσης της ελληνικής οικονομίας λόγω ενδογενών αδυναμιών, γραφειοκρατίας, ασταθούς φορολογικού πλαισίου και άλλων παραγόντων, που υπήρχαν τότε και ως ένα βαθμό επιβιώνουν και σήμερα.

Τα οικονομικά της Ελλάδας τέθηκαν για πολλά χρόνια υπό διεθνή έλεγχο ως αποτέλεσμα επάλληλων πτωχεύσεων και των κυρώσεων που επιβλήθηκαν στη συνέχεια από τους δανειστές. Επίσης, από το 1879 ως το 1890 η χώρα δανείστηκε μεγάλα ποσά, ενώ αναγκάστηκε να εκχωρήσει σε δάνεια το 40% με 50% των εσόδων της. Ο κρατικός προϋπολογισμός τις χρονιές εκείνες ήταν μονίμως ελλειμματικός και το ισοζύγιο πληρωμών αρνητικό. Τη δεκαετία του 1880 υπάρχει ραγδαία πτώση στις εξαγωγές του κύριου εξαγωγικού προϊόντος, της σταφίδας, εξαιτίας και της ανάκαμψης των γαλλικών εξαγωγών. Η ελληνική οικονομία έφτασε στην κατάρρευση, καθώς τα έσοδα από την εξαγωγή της σταφίδας διοχετεύονταν στην αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους.

Το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης αναφώνησε στη Βουλή το ιστορικό: « Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ενώ, ως αποτέλεσμα της ήττας το Μάϊο του 1897, η Ελλάδα αναγκάστηκε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις 4 εκ. τουρκικών λιρών και δέχθηκε νέο Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο για το διογκωμένο εξωτερικό της χρέος, ενώ παράλληλα ελεγχόταν η διαχείριση των οικονομικών πόρων του κράτους καθώς και η ακολουθούμενη νομισματική πολιτική (Βερέμης Θ. και Κολιόπουλος Γ. 2006).

Επιχειρηματική οργάνωση και χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας (1830‐1909):

Απουσιάζει οποιαδήποτε μορφή επιχειρηματικής εκπαίδευσης ή επιμόρφωσης σε θέματα επιχειρηματικότητας στην ελληνική κοινωνία. Οι επιχειρηματίες ήταν αυτοδίδακτοι και στηριζόμενοι στην ύπαρξη ενός περιορισμένου δικτύου οικογενειακών επαφών, ως γόνοι εύπορων οικογενειών. Η συμμετοχή σε αυτό το περιορισμένο δίκτυο βασιζόταν σε ταξικά κριτήρια και το μέγεθος της περιουσίας. Η οικονομική αστάθεια, που επικρατούσε εκείνη την περίοδο, διαμόρφωσε σε σημαντικό βαθμό τα χαρακτηριστικά της αναδυόμενης νεοελληνικής επιχειρηματικότητας.

Έστω και έτσι οι συνθήκες επέτρεψαν στην αναδυόμενη ελληνική επιχειρηματικότητα να αναπτυχθεί, διανύοντας τα πρώτα βήματα προς μία αργή ενσωμάτωση στο ευρύτερο βιομηχανικό σύστημα της Ευρώπης. Η ελληνική οικονομία κατάφερε μέσα από αντίξοες συνθήκες να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξή της. Οι Έλληνες επιχειρηματίες ανέπτυξαν ισχυρή παρουσία σε τομείς της ελληνικής βιομηχανίας όπως: εξόρυξης ορυκτών, μεταλλουργίας, μηχανολογίας, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και χημικών λιπασμάτων. Η ανάπτυξη νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και η ανάπτυξη της βιομηχανίας μέσα από τη σύσταση εταιριών άνοιξε νέους οικονομικούς χώρους, ενίσχυσε τη νομισματοποίηση, την εξάπλωση της χρήσης του συμβολικού χρήματος και τη δημιουργία μιας πραγματικής εθνικής οικονομίας.

Εκείνη την περίοδο σημαντική ήταν η συμβολή των εγχώριων και διεθνών Τραπεζικών Ιδρυμάτων. Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται συνολικά επτά τοπικές τράπεζες, με ισχυρές διασυνδέσεις με τη διασπορά, οι οποίες ανέπτυξαν σημαντική επιχειρηματική παρουσία (Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, η Γενική Πιστωτική Τράπεζα της Ελλάδας, η Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως, η Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας, η Τράπεζα Αθηνών, η Σταφιδική Τράπεζα και η Τράπεζα της Ανατολίας). Οι προαναφερθείσες τοπικές τράπεζες μαζί με τράπεζες της διασποράς και της Ευρώπης (Τράπεζα της Κωνσταντινούπολης, Banque d'Escompte de Paris,  Banque de l'Union Parisienne, Ε. Erlanger & Bros και Hambros & Sons) συμμετείχαν ή είχαν ιδρύσει Ανώνυμες Εταιρείες (Μποχώτης Θ., Γιανουλόπουλος Ι. et al., 2009).

Η οργανωμένη επιχειρηματική πρωτοβουλία, παρόλο που υπήρχε από τις αρχές, έγινε πιο έντονη στο πλαίσιο του αναδυόμενου τομέα των επιχειρήσεων από το 1879 και μετά. Η μετατόπιση αυτή ήταν αποτέλεσμα ενός περισσότερο ευνοϊκού περιβάλλοντος για την ανάληψη καινοτόμων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών. Οι επιχειρηματικές πρωτοβουλίες των τραπεζών άνοιξαν νέους διαύλους για την κινητοποίηση των περιορισμένων κεφαλαίων και τεχνογνωσίας για την κατασκευή των δημόσιων υπηρεσιών και υποδομών. Στο επίκεντρο αυτών των προσπαθειών ήταν το εθνικό σύστημα σιδηροδρόμων μήκους 1548 χιλιομέτρων (Καλαφάτης Θ. & Πρόντζας et.al., 2011). Το έργο αυτό, σε συνδυασμό με το άνοιγμα της διώρυγας της Κορίνθου, ήταν τα βασικά συστατικά για τη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης εθνικής οικονομίας και της διοικητικής συγκεντροποίησης, τα οποία ήταν απαραίτητα για την οικοδόμηση του έθνους.

Μια πρόσθετη θετική επιρροή ήταν η επιχειρησιακή ικανότητα του κράτους για την κατασκευή των απαραίτητων υποδομών για την περαιτέρω ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Αυτό σχετίστηκε σε μεγάλο βαθμό και με την εκ νέου πρόσβαση των ελληνικών κυβερνήσεων στη διεθνή αγορά κεφαλαίων (1879), μετά την απαγόρευση που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα για τριάντα έξι χρόνια από τους διεθνείς πιστωτές. Επιχειρηματίες με ισχυρές διασυνδέσεις στο εξωτερικό λειτούργησαν ως βασικοί διαμεσολαβητές στις διαπραγματεύσεις της ελληνικής πολιτείας για την άρση του μακρόχρονου οικονομικού εμπάργκο που είχε επιβληθεί (Κατσούλης, 1994). Έτσι, με τη διαμόρφωση ευνοϊκότερων οικονομικών συνθηκών παρατηρήθηκε σημαντική μεταφορά κεφαλαίων και τεχνογνωσίας από την Ευρώπη προς την Ελλάδα από 1879 και έπειτα.

Μία σημαντική μεταστροφή σε επίπεδο επιχειρηματικής αντίληψης πραγματοποιήθηκε από τους Έλληνες επιχειρηματίες δεύτερης γενιάς, οι οποίοι απέκτησαν μόρφωση στο εξωτερικό και κατάφεραν να μεταλαμπαδεύσουν νέα ευρωπαϊκά πρότυπα στον τρόπο οργάνωσης των επιχειρήσεων στην Ελλάδα. Επίσης, εφάρμοσαν καινοτομίες και έφεραν την Ελλάδα πιο κοντά στις θετικές πολιτισμικές επιδράσεις της Δύσης, οι οποίες ήταν απαραίτητες για τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου επιχειρηματικού πνεύματος στην ελληνική οικονομία. Τα σημαντικότερα σημεία σε αυτή τη δυναμική πορεία της αναδυόμενης ελληνικής επιχειρηματικότητας και οικονομικής αντίληψης αποτυπώνονται στα ακόλουθα:

1. Οι Έλληνες επιχειρηματίες «πρώτης γενίας» (μέχρι περίπου το 1870) εμφανίζουν χαρακτηριστικά «εγωκεντρισμού» στη διοίκηση των επιχειρήσεών τους. Δεν διαθέτουν επαρκείς επιστημονικές γνώσεις, στηρίζονται περισσότερο στην εμπειρική γνώση και δεν ενδιαφέρονται να εισάγουν καινοτόμες διαχειριστικές τεχνικές. Ίδρυσαν, κυρίως, μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, προκειμένου να διατηρήσουν τον απόλυτο έλεγχο. Επέλεξαν τα στελέχη και τους συνεργάτες τους, κυρίως, από την οικογένεια και το συγγενικό τους περιβάλλον, αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο τους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας.

2. Ο Έλληνας επιχειρηματίας μέχρι περίπου το 1870 φαίνεται να προτιμά μάλλον βραχυπρόθεσμες παρά μακροπρόθεσμες στρατηγικές στις επιχειρήσεις του, αν και η πλειοψηφία των επιχειρηματιών επιθυμεί η επιχείρηση να διατηρηθεί και να κληρονομείται από τα παιδιά τους. Τα βασικά τους κίνητρα προκειμένου να αναλάβουν δράση είναι η οικονομική ανεξαρτησία και η οικονομική αποκατάσταση της οικογένειάς τους.

3. Παρότι θεωρούν γενικά το ελληνικό κράτος, την ασκούμενη πολιτική και τη γραφειοκρατία εμπόδια στις δραστηριότητές τους, την ίδια στιγμή ζητούν προστασία και επιδοτήσεις από την κυβέρνηση. Ένας τρόπος για να εξασφαλίσουν ευμενή μεταχείριση στις επιχειρηματικές τους πρωτοβουλίες από την Πολιτεία ήταν η προώθηση συγγενικών τους προσώπων στην πολιτική σκηνή της χώρας.

4. Οι επιχειρηματικές πρωτοβουλίες πολλών ιδρυτών εταιριών ήταν ένας συνδυασμός μη εταιρικής επιχειρηματικότητας (αναζητώντας τρόπους βραχυπρόθεσμης τοποθέτησης κεφαλαίων με σκοπό το ευκαιριακό κέρδος) και της σύστασης εταιριών. Αυτή η δυαδικότητα εμφανίστηκε είτε ταυτόχρονα ή με την πάροδο του χρόνου, καθώς έγινε η μετάβαση από το πρώτο στο δεύτερο είδος της επιχειρηματικής δράσης (κυρίως 1870-1909).

5. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η διπλή επιχειρηματική εξέλιξη των γενεών μετά το 1873/74 σύμφωνα με την οποία όλο και περισσότεροι ιδρυτές εταιριών (συχνά γιοι των εμπόρων) ήταν επαγγελματίες και, παράλληλα, ένας αυξανόμενος αριθμός των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών στον αναδυόμενο τομέα των επιχειρήσεων ήταν έξω από τη σφαίρα του γνώριμου παραδοσιακού επιχειρείν. 

6. Μετά το 1870 οι σημαντικότεροι ιδρυτές εταιριών είχαν λάβει τη μόρφωσή τους στο εξωτερικό, ανήκαν στην ελίτ της χώρας (ως γόνοι πλούσιων οικογενειών) ή προέρχονταν από την ελληνική διασπορά (ως γόνοι εμπόρων). Οι νέοι αυτοί επιχειρηματίες «δεύτερης γενιάς» ήταν καινοτόμοι και εισήγαγαν καινοτόμες τεχνικές στην επιχειρηματική οργάνωση των δραστηριοτήτων τους και των εταιριών που ίδρυαν, αλλά και στον τρόπο παραγωγής.

Μέσα από αυτή τη δυναμική επιτεύχθηκε σε σημαντικό βαθμό ο μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας και η μεταβολή της επιχειρηματικής νοοτροπίας των Ελλήνων επιχειρηματιών προς την πορεία ενσωμάτωσης της ελληνικής οικονομίας στην ευρωπαϊκή «οικονομία της αγοράς» (Nair & Pandey, 2006; Salavrakos & Petrochilos, 2003).

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»;

Μιχάλης Κατσιμίτσης

Διδάκτωρ Φιλοσοφίας | Επιστημονικός Συνεργάτης E-Learning ΕΚΠΑ

Το ζήτημα της ελευθερίας, με το που τίθεται, προκαλεί έντονες διαφωνίες. Υπάρχει μακροχρόνια διαμάχη όχι μόνο για το αν είμαστε ή όχι ελεύθεροι, αλλά και για το πόσο είμαστε ή μπορούμε να γίνουμε ελεύθεροι. Είναι ευνόητο ότι στο πλαίσιο ενός σύντομου άρθρου, όπως το παρόν, είναι ανέφικτο έστω κι ένα σχεδιάγραμμα του πλαισίου της προβληματικής της ελευθερίας. Γι’ αυτό, αντλώντας από τον υπαρξισμό του Jean-Paul Sartre (1905-1980), θεωρώ ότι υπάρχουν ορισμένα βασικά ζητήματα που θα πρέπει κανείς να σκεφτεί, πριν αποφανθεί για το αν είναι ή όχι ελεύθερος και, κατ’ επέκταση, τι σημαίνει αυτό για τη ζωή του.

1. Ελευθερία του Θεού και ελευθερία του ανθρώπου: Υπάρχει η άποψη ότι είμαστε ελεύθεροι μόνο όταν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αυτή η αντίληψη παραπέμπει στην ελευθερία του Θεού στον Χριστιανισμό, καθώς στην αρχαιότητα ακόμα και οι θεοί περιορίζονταν, από την Ειμαρμένη. Το ότι δεν έχουμε αυτήν την απόλυτη ελευθερία σημαίνει ότι είμαστε ανελεύθεροι;

2. Επιλογές: Η ελευθερία έχει να κάνει με τις επιλογές. Επιλογή δεν σημαίνει προτιμώ κάτι θετικό αντί για κάτι αρνητικό. Κάθε άλλο. Μπορεί να είναι επιλογή μεταξύ δύο αρνητικών, ή να αφορά την απόφαση σχετικά με κάτι τόσο αρνητικό (π.χ. απειλή θανάτου) ώστε ο άλλος «δρόμος» να φαίνεται μονόδρομος. Οι επιλογές μας πάντοτε επηρεάζονται από διάφορους παράγοντες (συνήθειες, βιολογικά χαρακτηριστικά, κοινωνικές τάσεις κτλ.). Αυτό δεν σημαίνει ότι καθορίζονται. Αν καθορίζονταν, δεν θα ήταν επιλογές.

4. Η κατάσταση: Ζούμε σε συγκεκριμένες καταστάσεις, όπου υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι και πράγματα που επηρεάζουν τόσο τις δυνατότητες όσο και τις επιθυμίες μας. Όπως ακριβώς σε έναν αθλητικό αγώνα, υπάρχουν πλαίσια μέσα στα οποία ζούμε, επιλέγουμε και κινούμαστε.

3. Ευθύνη: Πρόκειται για το πλέον σημαντικό στοιχείο μιας ελεύθερης ενέργειας: η ανάληψη (συνειδητά ή μη) της ευθύνης για την επιλογή που γίνεται. Επιλέγουμε, ευρισκόμενοι σε συγκεκριμένη κατάσταση, για την Α αντί για τη Β ενέργεια. Από τη στιγμή που τίποτα δεν μας εξαναγκάζει, είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και, φυσικά, για τις θετικές ή, ακόμα περισσότερο, για τις αρνητικές επιπτώσεις τους.

Η απάντηση στο ερώτημα «είμαι ελεύθερος;» αποκαλύπτει σημαντικά στοιχεία για τον εαυτό μας. Έτσι, η άρνηση της ελευθερίας συνεπάγεται τη δυνατότητα για αποποίηση των ευθυνών, π.χ. με τα επιχειρήματα «έτσι είμαι και δεν αλλάζω», «έτσι είναι η ζωή/κοινωνία» κ.ο.κ. Από την άλλη, η αποδοχή της ελευθερίας, εξαιτίας της ευθύνης που συνεπάγεται, μας ωθεί στο να ενεργοποιούμαστε και να αγωνιζόμαστε για την αλλαγή και τη βελτίωση της ζωής μας, ακόμα κι αν αποτυγχάνουμε, πολύ ή λίγο. Με άλλα λόγια, η στάση μας απέναντι στην ελευθερία μας είναι ένας σημαντικός δείκτης για το πώς οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας.

ΜΕΤΑΞΥ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ

Αριστείδης Ν. Χατζής

Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών | Τμήμα Μ.Ι.Θ.Ε. ΕΚΠΑ

Αν μελετήσει κανείς επιπόλαια την ελληνική πολιτική ιστορία, θα καταλήξει πιθανόν στο πρόχειρο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ γνήσια φιλελεύθερη δημοκρατία πριν από το 1974. Αυτό όμως είναι λάθος. Η Ελλάδα είναι μία από τις πρώτες φιλελεύθερες δημοκρατίες στον κόσμο. Οι περίοδοι αυταρχικής διακυβέρνησης, μετά το 1864, είναι σχετικά σύντομες, αν τις συγκρίνει κανείς με εκείνες χωρών, με τις οποίες έχουμε κοινά χαρακτηριστικά (Νότια/Ανατολική Ευρώπη, Λατινική Αμερική), ενώ αντίθετα οι περίοδοι σχετικά ομαλής δημοκρατικής διακυβέρνησης είναι αρκετά μεγάλες. Είχαμε βέβαια πολλά στρατιωτικά κινήματα και γενικότερα μεγάλη εμπλοκή του στρατού στην πολιτική. Αν εξαιρέσουμε όμως το τελευταίο (1967), όλα τα προηγούμενα κινήματα είχαν ένα χαρακτηριστικό: η πολιτική ομαλότητα επανερχόταν σύντομα. Αλλά τί σημαίνει πολιτική ομαλότητα για την Ελλάδα της περιόδου 1864-1974; Εκλογές! Και μάλιστα, συχνές εκλογές με καθολικό δικαίωμα ψήφου.

Η Ελλάδα σε ολόκληρη τη σύγχρονη ιστορία της είχε, ίσως, τις περισσότερες εκλογές από τις περισσότερες (αν όχι όλες τις) παραπάνω χώρες. Σήμερα βέβαια θεωρούμε, όχι άδικα, προβληματικές τις συχνές εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά στην ελληνική ιστορία οι εκλογές ασκούσαν σχεδόν πάντοτε θετική επίδραση: αποσυμπίεζαν, προσωρινά έστω, την πολιτική ένταση. Αλλά έπαιζαν έναν ακόμα σημαντικότερο ρόλο: νομιμοποιούσαν τη φιλελεύθερη δημοκρατία μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον, που συχνά την απέρριπτε. Τον ίδιο ρόλο συνέχισαν να διαδραματίζουν οι εκλογές και μετά τη μεταπολίτευση, ακόμα και στη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης. Θυμηθείτε τις εκλογές του 2012 - το πολιτικό κλίμα πριν και μετά τη διπλή εκλογική αναμέτρηση.

Οι εχθροί της φιλελεύθερης δημοκρατίας αντιμετωπίζουν τις εκλογές με καχυποψία, σχεδόν με περιφρόνηση. Θεωρούν ότι η πραγματική λαϊκή βούληση (της οποίας βέβαια, αυτοί φαντασιώνονται ότι είναι οι αυθεντικοί εκφραστές) δεν μπορεί να εκδηλωθεί στις εκλογές. Όμως, ο ελληνικός λαός αντιμετώπιζε πάντοτε τις εκλογές ως μέσο πολιτικής έκφρασης και εκτόνωσης.

Βέβαια, οι πολλές και συχνές εκλογές δεν έχουν μόνο οφέλη αλλά και κόστος - και μάλιστα υψηλό. Κατ’ αρχήν οι συχνές εκλογές οδηγούν σε πολιτική αβεβαιότητα, που υπονομεύει την οικονομική σταθερότητα, διότι συχνά αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού σε μια μικρή αγορά, όπως η ελληνική, που δεν υποστηρίζεται από ένα ρυθμιστικό πλαίσιο υψηλής ποιότητας ούτε από αποτελεσματική ορθολογική γραφειοκρατία.
Επιπλέον, οι συχνές εκλογικές αναμετρήσεις ωθούν τις κυβερνήσεις αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε καιροσκοπικές επιλογές και τις υποχρεώνουν να ακολουθήσουν μυωπικές πολιτικές. Ετσι, το πρόβλημα του πολιτικού κόστους στην Ελλάδα διογκώνεται. Μια κυβέρνηση, που θα ήταν πρόθυμη να το αναλάβει προσωρινά, έχοντας την προσδοκία να δρέψει τα οφέλη, όταν η πολιτική της αποδώσει, δεν είναι διατεθειμένη να το κάνει, όταν φοβάται ότι θα μεσολαβήσουν εκλογές. Διότι φοβάται ότι θα τιμωρηθεί από το εκλογικό σώμα για το βραχυπρόθεσμο κόστος που του επέβαλε και θα δει τους αντιπάλους της να απολαμβάνουν (ως θετική εξωτερικότητα) τα αποτελέσματα της πολιτικής της.

Η προτεινόμενη ρύθμιση (άρθ. 47, σε συνδυασμό με άρθ. 33, 37 και 70) προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της αναγκαιότητας σταθερών κυβερνήσεων με ορίζοντα τετραετίας (που να ελαχιστοποιεί τα καιροσκοπικά κίνητρα) και της αναγκαιότητας δικλίδων ασφαλείας που εξασφαλίζουν τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Το πετυχαίνει ικανοποιητικά κυρίως με την καθιέρωση συγκεκριμένης ημερομηνίας για τις εθνικές εκλογές (πρώτη Κυριακή του Φεβρουαρίου κάθε τέταρτου έτους - δεν είμαι βέβαιος για τη συγκεκριμένη επιλογή) που θυμίζει το δεύτερο άρθρο του Συντάγματος των ΗΠΑ. Ενώ όμως προσφέρει αρκετές δικλίδες με στόχο την αποφυγή μεγάλης δυσαρμονίας της σύνθεσης της Βουλής με το λαϊκό αίσθημα (διάλυση Βουλής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή με απόφαση της ίδιας της Βουλής), είναι σαφές ότι ενδιαφέρεται κυρίως για την κυβερνητική σταθερότητα (βλ. εισαγωγή της «εποικοδομητικής» ψήφου δυσπιστίας, της δυνατότητας κυβερνήσεων μειοψηφίας, της «υπολειπόμενης θητείας» κλπ.).

Διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για τις εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας, που θυμίζουν αρκετά εκείνες που είχε συνταγματικά ή παρασυνταγματικά το Παλάτι. Αν μάλιστα οι εξουσίες αυτές συνδυαστούν με άμεση εκλογή του Προέδρου από τον λαό (που δεν προτείνουν βέβαια οι 6 συγγραφείς), μπορούν να οδηγήσουν σε ένα νέο 1915 ή 1965. Η αποδυνάμωση της αρχής της δεδηλωμένης δεν είναι απαραίτητη. Ειδικά σε μια περίοδο, κατά την οποία η φιλελεύθερη δημοκρατία βρίσκεται και πάλι σε κρίση, οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί αμφισβητούνται, οι εκλογές προσφέρουν συχνά μια λύση, ακριβή λύση, αλλά λύση.

ΠΗΓΗ: "Η Καθημερινή" (Πρώτη δημοσίευση: 17/7/2016 - Έντυπη έκδοση).

* Το συγκεκριμένο άρθρο δημοσιεύθηκε στο πλαίσιο του διαλόγου για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Το θέμα της Κυριακής (17/7/2016) ήταν: «Βουλή Τετραετίας ή Συχνές Εκλογές;» και συγκεκριμένα η πρόταση που υπάρχει στην έκδοση: "Καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα". Απαντούν επίσης ο Ακαδημαϊκός και πολιτικός επιστήμονας Νικηφόρος Διαμαντούρος και ο συνταγματολόγος Γιάννης Δρόσος (Καθηγητές του ΕΚΠΑ).

Εγώ κράζω – Εσύ είσαι λάθος – Αυτοί φταίνε

Εγώ κράζω – Εσύ είσαι λάθος – Αυτοί φταίνε

Σταματάκου Σταματίνα  Τετάρτη, 20 Ιουλίου 2015

«Όταν δεν έχεις γνώση, δε δικαιούσαι να έχεις γνώμη.» Πλάτωνας

Έλληνα, Νεοέλληνα, εσύ, ναι εσύ! Εσύ που κράζεις, εσύ που θεωρείς λάθος όποιον δεν ταυτίζεται μαζί σου, εσύ που πιστεύεις ότι φταίνε αυτοί, αυτοί οι άλλοι. Εσύ που ψήφισες φανατισμένα ΌΧΙ, εσύ που ψήφισες φανατικά ΝΑΙ, εσύ που ευτέλισες ό,τι μας είχε μείνει. Για σένα που σήμερα διερωτάσαι πώς γίνεται υπουργός ο Π. Χαϊκάλης, πώς το Bloomberg έκανε αφιέρωμα στη Ρ. Μακρή, η οποία δίνει ραντεβού στα γουναράδικά, που βλέπεις το φανερό και τυπικό θεριό του φασισμού να γιγαντώνεται επονομαζόμενο ως Χρυσή Αυγή (σε σένα που επευφημείς για κάποιο από τα παραπάνω πιθανώς δε θα τίθεται στη διάθεσή σου η δυνατότητα της ανάγνωσης, άρα ας μη σου γίνει μνεία). Για σένα που αγνόησες επιδεικτικά την Ιστορία, για σένα που αποδόμησες ιδεολογίες, για σένα που μας γέμισες τσιτάτα και καπηλεύτηκες αποφθέγματα, για σένα που χλεύασες με χυδαιολογήματα ανθρώπους – ζωντανές ιστορίες, που προπηλάκισες καλλιτέχνες και δημοσιογράφους μόνο και μόνο επειδή είχαν την αντίθετη γνώμη, πιθανότατα πολύ πιο τεκμηριωμένη από τη δική σου. Σε σένα αφιερώνεται τούτο ‘δω το άρθρο, είναι κάτι σαν επιστολή διαμαρτυρίας και οργής για σένα.

Ο Αριστοτέλης, αυτός που σε κάνει περήφανο και νομίζεις τάχα μου ότι είσαι επίγονος, απόγονος ή δεν ξέρεις κι εσύ τι άλλο, είχε πει πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να αποφύγεις την κριτική: να μην κάνεις τίποτα, να μη λες τίποτα, να είσαι ένα τίποτα. Μολαταύτα, αυτό για εσένα θεάρεστε δεν ισχύει. Εσύ θα κρίνεις τον οποιοδήποτε, αγνοώντας  τα πάντα,  προκειμένου να τον εντάξεις σαν αναπόσπαστο κομμάτι του ιδανικού κατ’ εσέ καλουπιού, για να τον καταντήσεις ίδιο με σένα. Μα είναι γνωστό εξάλλου, δέχεσαι το διαφορετικό αρκεί να σου μοιάζει. Συνεπώς, όποιος έχει άλλη θέση, άλλες πεποιθήσεις, είναι πιο μορφωμένος, έχει παιδεία, δεν επιδίδεται σε κραυγές τυγχάνει αυτομάτως στόχος ύβρεων και λασπολογίας.

Έχει αρχίσει εδώ και χρόνια ο μετά μανίας διασυρμός δημοσίων και μη προσώπων, το βήμα έδωσε το διαδίκτυο, κυρίως οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Μπουρδούκλωσες Έλληνα – Νεοέλληνα του 20^ουκαι μετά αιώνα την ελευθερία που σου παρέχεται για να εκφράζεις τη γνώμη σου με την ασυδοσία. Να πούμε, όμως, ότι αν δε σ’ αρέσει η γνώμη του άλλου, εκτός από τα φριχτά και πρόστυχα σχόλια, του κάνεις και κάμποσες αναφορές μέχρι να του κατεβάσεις το λογαριασμό, κι άμα λάχει και μπορείς του τον χακάρεις κιόλας. Να μη γίνει αναφορά σε δημοσιεύσεις επιπέδου δημοτικού ¨Όσοι πιστεύετε το τάδε να με διαγράψετε, είστε χαζοί¨, σαν να λέμε ¨Αν δε με καλέσεις στο πάρτι σου δε θα σου ξαναμιλήσω¨.Επιπέδου ανυπάρκτου κι ελπίς ανυπαρκτότερης.

Θύματα της πρωτοφανούς σε τέτοιο βαθμό συμπεριφοράς σου έγιναν πολλοί, θύμα μεγαλύτερο βεβαίως βεβαίως εσύ που ζεις και θρέφεσαι μέσα στην πλάνη σου. Τολμάς αφανή τύπε να κηλιδώσεις το Μανώλη Γλέζο (τιμή και δόξα.-). Ή επιχειρείς παντοιοτρόπως να απαξιώσεις το Χ. Α. Χωμενίδη, το συγγραφέα που αντιστοιχεί σήμερα με τον Ο. Ελύτη του πεζού λόγου, απλώς η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αδυνατεί να το αντιληφθεί καθώς διαβάζει αποκλειστικά Χ. Δημουλίδου. Εννοείται ότι καταβαραθρώνεις οτιδήποτε μοιάζει να σου πηγαίνει κόντρα, να αντιτίθεται σε αυτό που έχεις για γνώμη. Είναι να μην έχεις περισσότερες γνώσεις από την Ε. Αρβελέρ και περισσότερη εκκεντρικότητα από το Σ. Κραουνάκη.

Και φυσικά εσύ ποτέ δε φταις και σε τίποτα. Πάντα σου φταίνε οι άλλοι, το κατεστημένο, το σύστημα, είναι όλοι προδότες ενώ εσύ κρύβεις μέσα σου τον εθνοσωτήρα – φωτεινό παντογνώστη αλλά όλο σε παρακωλύουν κάποιες υπερφυσικές δυνάμεις κι αδυνατείς να μας ξεδιπλώσεις τα ταλέντα σου. Σου φταίνε οι πολιτικοί, οι μέσα, οι έξω, οι δημοσιογράφοι. Όλα σου φταίνε και δες φταις πουθενά. Δεν αντέχεις να βλέπεις τον Κ. Μπογδάνο, που έχει τελειώσει ένα πανεπιστήμιο, έχει πεταχτεί για ένα μεταπτυχιακό και έχει δει από κοντά το London School of Business να λέει τη γνώμη του, συμφωνείς, διαφωνείς, σ’ αρέσει ή όχι, δικαίωμά του είναι. Επίσης, ούτε ο Σ. Ρουβάς μπορεί, είναι χαζός, τα λεφτά που έχει στα έκλεψε, δεν τα δούλεψε και στην τελική εσύ είσαι πιο έξυπνος και πιο ωραίος. Πόσο κατ’ επίφασιν δημοκρατία οέο; «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» δεν φώναζες; Ποιός την εξέλεγε αυτή τη Βουλή; Άλλος ε; Όχι εσύ ο αλάθητος. Σου φταίει ο Σαμαράς, άλλος τον ψήφισε κι αυτόν – όχι εσύ, σου φταίει ο Τσίπρας και πάλι άλλος τον ψήφισε. Εσύ στην τελική που ήσουν που σου φταίνε όλα και δε φταις πουθενά;

Μια αλήθεια που θα σε πονέσει πολύ – κι εμένα περισσότερο: «Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν», Πλάτωνας. Και θα αναρωτηθείς ευθύς αμέσως γεννήτορα της φιλοσοφίας και του πολιτισμού «Μα πώς μπορείς να βασιστείς στα λόγια ενός φιλοσόφου που γράφτηκαν 2.500 χρόνια πριν;». Άραγε, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης είναι διαχρονικοί ή είμαστε εδώ και 2.500 χρόνια το ίδιο προβλέψιμοι και άχρηστοι; Εάν θεωρείς ότι αυτοί που σε κυβερνούν τόσα χρόνια καταχράστηκαν την εξουσία, ανάσυρε από τη μνήμη σου ή πρόσφερε στις γνώσεις σου ότι ένας λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες και απατεώνες δεν είναι θύμα, είναι συνεργός του.

ΥΓ: Δυστυχώς, η γραμματοσειρά μου είναι πιο μικρή από την ειρωνεία μου.

*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε σαν σήμερα 20 Ιουλίου του 2015 στο http://www.se-skepseis.gr/archives/9495