Πολλά έχουν ακουστεί μέχρι σήμερα και ίσως να ακουστούν για το Ελληνικό χρέος. Έχουν καταγραφεί άπειρες θέσεις και απόψεις. Δεν είδαμε ποτέ, όμως, ποια είναι η ανατομία αυτού του χρέους.
Η γνώση αυτή θα βοηθούσε στην καλύτερη κατανόηση στις θέσεις και τις απόψεις του πολιτικού συστήματος.
Η συζήτηση αφορά κατά πόσο είναι βιώσιμο το χρέος της Ελλάδας ή όχι και κάτω από ποιους όρους θα ήταν βιώσιμο αν δεν ήταν ήταν αρχικά.
Η αρχική ΕΝΔΕΙΞΗ είναι ότι δεν είναι βιώσιμο.
Γιατί, όμως, η συζήτηση προσανατολίζεται στο αν είναι βιώσιμο ή όχι;
Γιατί απλά απ΄αυτό εξαρτάται η πορεία της ανοιχτής οικονομίας, της πραγματικής οικονομίας, της οικονομίας των επιχειρήσεων, της βιωσιμότητάς τους, επομένως τις συνθήκες απασχόλησης και εργασίας στην χώρα αλλά και στην οικονομία των νοικοκυριών.
Επιχειρούμε την ανατομία ύστερα από διερεύνηση για την ακρίβεια των πραγματικών ποσών και δεδομένων στην οικονομική ζωή της χώρας.
Με την υπόθεση ότι δεν είναι βιώσιμο ερευνούμε που θα μπορούσε να παρέμβει οποιαδήποτε αρχή ώστε να καταστεί βιώσιμο.
Ασφαλώς κάποιοι θα αντιδρούσαν στην υπόθεση εργασίας ότι δεν είναι βιώσιμο. Όμως στην περίπτωση που δεχθούμε ότι είναι βιώσιμο θα πρέπει να έχουμε μια πλήρη εικόνα και ένα σαφές πρόγραμμα εκτεταμένων επενδύσεων δημόσιων και ιδιωτικών με στόχο την αύξηση του ΑΕΠ. Υπό τις σημερινές συνθήκες ούτε υπάρχει ούτε θα μπορούσε να εκπονηθεί ώστε να έχει μια γρήγορη απόδοση. Προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση δεν αποκλείονται ώστε ευεργετικά να λειτουργήσει παράλληλα με όποια άλλη παρέμβαση συμβεί.
Έτσι, λοιπόν, έχουμε:
Πραγματικό χρέος 322, 4 δις. Απ΄αυτά τα 245 δις οφείλονται στους Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης, (EFSF - ESM).
Απ΄αυτά τα 144,6 δις είναι εγγυήσεις από τα κράτη - μέλη προς τους μηχανισμούς στήριξης και τα οποία δόθηκαν από τα κράτη μέλη και τα οποία εκείνα άντλησαν από τις αγορές μέσα από εκδόσεις κρατικών ομολόγων.
Οι μηχανισμοί στήριξης έχουν ένα ταβάνι ποσού εγγυήσεων ύψους 500 δις.
53,9 δις δάνεια προέρχονται μέσα από διακρατικούς όρους συμβάσεων ενώ τα 30,1 δις προέρχονται από δάνεια από το ΔΝΤ.
Έτσι το χρέος που θα μπορούσε να μπει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων περί ΄΄κουρέματος΄΄ είναι τα 144,6 δις. Τα υπόλοιπα είναι αδύνατο να τεθούν προς συζήτηση.
Πρώτο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι τα 144,6 δις είναι δυνατό να αποτελέσει πεδίο συζήτησης.
Στο ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) έχουν δοθεί συνολικά 25 δις. Κρατείστε το αυτό. (Βέβαια το γιατί και που πήγαν είναι ένα άλλο ζήτημα, συζητούμε την δομή του χρέους και που θα μπορούσε να τεθεί θέμα συζήτησης - διαπραγμάτευσης.
Αυτή είναι μια μακροσκοπική και σύντομη ανατομία του Ελληνικού χρέους.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ - ΣΚΕΨΗ(;)
Η άποψη περί επιμήκυνσης του χρέους ή της μείωσης των επιτοκίων ή και τα δύο μαζί δεν αποτελεί ουσιαστική λύση στο ζήτημα. Παρατείνεται η σημερινή κατάσταση μιας φτωχοποιημένης χώρας που θα κινδυνεύει συνεχώς σε μια επίσημη και πλήρη χρεοκοπία.
Αν θα μπορούσε να τεθεί ζήτημα ΄΄κουρέματος΄΄ θα αφορούσε το ποσό των 144,6 δις, που ανήκει στους μηχανισμούς στήριξης. Τα δάνεια προς το ΔΝΤ ή αυτών που έχει η χώρα έναντι της αγοράς είναι αδύνατο να ΄΄κουρευτούν΄΄ είτε γιατί το ΔΝΤ εξ ορισμού και σύστασής του δεν προβλέπεται είτε γιατί οι αγορές δεν αντέχουν να υποστούν το ΄΄κούρεμα΄΄. Σε περίπτωση άλλη θα διεκδικούσαν το χρέος αυτό με δικαστικές προσφυγές και τις οποίες θα κέρδιζαν.
Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το διαχειρίσιμο χρέος είναι τα 144,6 δις και αν υποθέσουμε ότι συμφωνείται ένα ΄΄κούρεμα΄΄ της τάξης του 50% η χώρα θα βρίσκονταν με χρέος 322,4 μείον 72 δις, περίπου στα 250 δις υπόλοιπο. Σε ποσοστό του ΑΕΠ από το 177% θα έπεφτε στο 137%!!!
Το ποσοστό αυτό χαρακτηρίζει το χρέος αναμφισβήτητα απόλυτα διαχειρίσιμο και βιώσιμο.
Το ερώτημα είναι αν είναι δυνατή μια τέτοια εξέλιξη, αν δηλαδή μπορούν οι μηχανισμοί στήριξης στην ΕΕ να το ανοίξουν.
Το ποσό αυτό, όπως, είπαμε, είναι εγγυήσεις από τα κράτη μέλη προς τους μηχανισμούς στήριξης. Τα κράτη μέλη έχουν εκδόσεις ομολογιούχους τίτλους και τα δανείστηκαν, ουσιαστικά από τις αγορές.
Άρα όταν και αν δεχθούν οι μηχανισμοί στήριξης να ΄΄κουρέψουν΄΄ το χρέος αυτό στην πραγματικότητα μεταφέρουν το χρέος στις αγορές. Οι αγορές θα το δεχθούν; Ναι, με μια προϋπόθεση.
Οι αγορές προσανατολίζονται πάντα στην εξασφάλιση αποδόσεων διαχρονικά, σε βάθος χρόνου. Αν, λοιπόν, εξέδιδαν νέους τίτλους ομολόγων είτε τα κράτη - μέλη είτε οι μηχανισμοί στήριξης, οι αγορές - δανειστές δεν θα είχαν καμιά αντίρρηση. Η εγγύηση θα πηγάζει από την παραγωγή νέου χρήματος στο μέλλον με την ανάπτυξη στην ευρωζώνη, στην ΕΕ, στην παγκόσμια οικονομία.
Η Ελλάδα, θα έχει την μείωση του χρέους της σε ποσοστό του ΑΕΠ, όπως είπαμε, στο 137%.
Θυμηθείτε το ποσό των 25 δις στο ΤΧΣ. Αν αυτό μεταφερθεί στους μηχανισμούς στήριξης, που έχει αυτή την δυνατότητα αφού το ΄΄πλαφόν αντοχής του΄΄ είναι στα 500 δις, η χώρα θα έχει απαλλαγεί από ένα ακόμη δυνατό ποσό υποχρέωσης.
Όλα αυτά αν υποθέσουμε ότι είναι σωστά γιατί δεν το αντιλαμβάνονται οι διαπραγματευτές;
Οι Έλληνες στο υπουργείο οικονομικών, οι δανειστές και όσοι συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις δεν το αντιλαμβάνονται;
Εδώ αδυνατώ να απαντήσω!!!
Όμως δεν είναι δύσκολο να το σκεφθούν. Εμείς ταπεινά λέμε ότι το σκεφθήκαμε. Εκείνοι γιατί όχι!!!
Που, όμως, θα ήταν ένα πρόβλημα;
Στην απόφαση. Η απόφαση αυτή είναι πολιτική. Περιέχει ευθύνη και η ΕΕ θα πρέπει να είναι έτοιμη να το υιοθετήσει. Πόσο είναι έτοιμη, διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας. Οι λόγοι πολλοί, όχι εύλογοι.
Θα στηρίζονταν στις αρχές της αλληλεγγύης, συστατικό της ίδρυσης της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Σ΄αυτό το σημείο εντοπίζουμε την επιμονή της αντιπολίτευσης όταν ισχυρίζεται περί πραγματικής διαπραγμάτευσης του χρέους της χώρας (αν είναι έτσι, δεν είμαστε και σίγουροι, ομολογούμε).
Η κυβέρνηση φαίνεται το ζήτημα της διαπραγμάτευσης του χρέους επιθυμεί να το ανοίξει ύστερα από την τελική συμφωνία και οριστικοποίηση του κλεισίματος του τρέχοντος προγράμματος των μνημονίων.
Εκτιμούμε ότι το ζήτημα αυτό θα το ανοίξει όταν εκτιμήσει ότι θα φέρει θετικά αποτελέσματα στις εντυπώσεις στην κοινωνία. Οπότε και τότε θα είναι έτοιμη να προχωρήσει σε εκλογές.
Υ/Γ Οποιαδήποτε παρατήρηση είναι ευπρόσδεκτη.
Η γνώση αυτή θα βοηθούσε στην καλύτερη κατανόηση στις θέσεις και τις απόψεις του πολιτικού συστήματος.
Η συζήτηση αφορά κατά πόσο είναι βιώσιμο το χρέος της Ελλάδας ή όχι και κάτω από ποιους όρους θα ήταν βιώσιμο αν δεν ήταν ήταν αρχικά.
Η αρχική ΕΝΔΕΙΞΗ είναι ότι δεν είναι βιώσιμο.
Γιατί, όμως, η συζήτηση προσανατολίζεται στο αν είναι βιώσιμο ή όχι;
Γιατί απλά απ΄αυτό εξαρτάται η πορεία της ανοιχτής οικονομίας, της πραγματικής οικονομίας, της οικονομίας των επιχειρήσεων, της βιωσιμότητάς τους, επομένως τις συνθήκες απασχόλησης και εργασίας στην χώρα αλλά και στην οικονομία των νοικοκυριών.
Επιχειρούμε την ανατομία ύστερα από διερεύνηση για την ακρίβεια των πραγματικών ποσών και δεδομένων στην οικονομική ζωή της χώρας.
Με την υπόθεση ότι δεν είναι βιώσιμο ερευνούμε που θα μπορούσε να παρέμβει οποιαδήποτε αρχή ώστε να καταστεί βιώσιμο.
Ασφαλώς κάποιοι θα αντιδρούσαν στην υπόθεση εργασίας ότι δεν είναι βιώσιμο. Όμως στην περίπτωση που δεχθούμε ότι είναι βιώσιμο θα πρέπει να έχουμε μια πλήρη εικόνα και ένα σαφές πρόγραμμα εκτεταμένων επενδύσεων δημόσιων και ιδιωτικών με στόχο την αύξηση του ΑΕΠ. Υπό τις σημερινές συνθήκες ούτε υπάρχει ούτε θα μπορούσε να εκπονηθεί ώστε να έχει μια γρήγορη απόδοση. Προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση δεν αποκλείονται ώστε ευεργετικά να λειτουργήσει παράλληλα με όποια άλλη παρέμβαση συμβεί.
Έτσι, λοιπόν, έχουμε:
Πραγματικό χρέος 322, 4 δις. Απ΄αυτά τα 245 δις οφείλονται στους Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης, (EFSF - ESM).
Απ΄αυτά τα 144,6 δις είναι εγγυήσεις από τα κράτη - μέλη προς τους μηχανισμούς στήριξης και τα οποία δόθηκαν από τα κράτη μέλη και τα οποία εκείνα άντλησαν από τις αγορές μέσα από εκδόσεις κρατικών ομολόγων.
Οι μηχανισμοί στήριξης έχουν ένα ταβάνι ποσού εγγυήσεων ύψους 500 δις.
53,9 δις δάνεια προέρχονται μέσα από διακρατικούς όρους συμβάσεων ενώ τα 30,1 δις προέρχονται από δάνεια από το ΔΝΤ.
Έτσι το χρέος που θα μπορούσε να μπει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων περί ΄΄κουρέματος΄΄ είναι τα 144,6 δις. Τα υπόλοιπα είναι αδύνατο να τεθούν προς συζήτηση.
Πρώτο συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι τα 144,6 δις είναι δυνατό να αποτελέσει πεδίο συζήτησης.
Στο ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) έχουν δοθεί συνολικά 25 δις. Κρατείστε το αυτό. (Βέβαια το γιατί και που πήγαν είναι ένα άλλο ζήτημα, συζητούμε την δομή του χρέους και που θα μπορούσε να τεθεί θέμα συζήτησης - διαπραγμάτευσης.
Αυτή είναι μια μακροσκοπική και σύντομη ανατομία του Ελληνικού χρέους.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ - ΣΚΕΨΗ(;)
Η άποψη περί επιμήκυνσης του χρέους ή της μείωσης των επιτοκίων ή και τα δύο μαζί δεν αποτελεί ουσιαστική λύση στο ζήτημα. Παρατείνεται η σημερινή κατάσταση μιας φτωχοποιημένης χώρας που θα κινδυνεύει συνεχώς σε μια επίσημη και πλήρη χρεοκοπία.
Αν θα μπορούσε να τεθεί ζήτημα ΄΄κουρέματος΄΄ θα αφορούσε το ποσό των 144,6 δις, που ανήκει στους μηχανισμούς στήριξης. Τα δάνεια προς το ΔΝΤ ή αυτών που έχει η χώρα έναντι της αγοράς είναι αδύνατο να ΄΄κουρευτούν΄΄ είτε γιατί το ΔΝΤ εξ ορισμού και σύστασής του δεν προβλέπεται είτε γιατί οι αγορές δεν αντέχουν να υποστούν το ΄΄κούρεμα΄΄. Σε περίπτωση άλλη θα διεκδικούσαν το χρέος αυτό με δικαστικές προσφυγές και τις οποίες θα κέρδιζαν.
Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το διαχειρίσιμο χρέος είναι τα 144,6 δις και αν υποθέσουμε ότι συμφωνείται ένα ΄΄κούρεμα΄΄ της τάξης του 50% η χώρα θα βρίσκονταν με χρέος 322,4 μείον 72 δις, περίπου στα 250 δις υπόλοιπο. Σε ποσοστό του ΑΕΠ από το 177% θα έπεφτε στο 137%!!!
Το ποσοστό αυτό χαρακτηρίζει το χρέος αναμφισβήτητα απόλυτα διαχειρίσιμο και βιώσιμο.
Το ερώτημα είναι αν είναι δυνατή μια τέτοια εξέλιξη, αν δηλαδή μπορούν οι μηχανισμοί στήριξης στην ΕΕ να το ανοίξουν.
Το ποσό αυτό, όπως, είπαμε, είναι εγγυήσεις από τα κράτη μέλη προς τους μηχανισμούς στήριξης. Τα κράτη μέλη έχουν εκδόσεις ομολογιούχους τίτλους και τα δανείστηκαν, ουσιαστικά από τις αγορές.
Άρα όταν και αν δεχθούν οι μηχανισμοί στήριξης να ΄΄κουρέψουν΄΄ το χρέος αυτό στην πραγματικότητα μεταφέρουν το χρέος στις αγορές. Οι αγορές θα το δεχθούν; Ναι, με μια προϋπόθεση.
Οι αγορές προσανατολίζονται πάντα στην εξασφάλιση αποδόσεων διαχρονικά, σε βάθος χρόνου. Αν, λοιπόν, εξέδιδαν νέους τίτλους ομολόγων είτε τα κράτη - μέλη είτε οι μηχανισμοί στήριξης, οι αγορές - δανειστές δεν θα είχαν καμιά αντίρρηση. Η εγγύηση θα πηγάζει από την παραγωγή νέου χρήματος στο μέλλον με την ανάπτυξη στην ευρωζώνη, στην ΕΕ, στην παγκόσμια οικονομία.
Η Ελλάδα, θα έχει την μείωση του χρέους της σε ποσοστό του ΑΕΠ, όπως είπαμε, στο 137%.
Θυμηθείτε το ποσό των 25 δις στο ΤΧΣ. Αν αυτό μεταφερθεί στους μηχανισμούς στήριξης, που έχει αυτή την δυνατότητα αφού το ΄΄πλαφόν αντοχής του΄΄ είναι στα 500 δις, η χώρα θα έχει απαλλαγεί από ένα ακόμη δυνατό ποσό υποχρέωσης.
Όλα αυτά αν υποθέσουμε ότι είναι σωστά γιατί δεν το αντιλαμβάνονται οι διαπραγματευτές;
Οι Έλληνες στο υπουργείο οικονομικών, οι δανειστές και όσοι συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις δεν το αντιλαμβάνονται;
Εδώ αδυνατώ να απαντήσω!!!
Όμως δεν είναι δύσκολο να το σκεφθούν. Εμείς ταπεινά λέμε ότι το σκεφθήκαμε. Εκείνοι γιατί όχι!!!
Που, όμως, θα ήταν ένα πρόβλημα;
Στην απόφαση. Η απόφαση αυτή είναι πολιτική. Περιέχει ευθύνη και η ΕΕ θα πρέπει να είναι έτοιμη να το υιοθετήσει. Πόσο είναι έτοιμη, διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας. Οι λόγοι πολλοί, όχι εύλογοι.
Θα στηρίζονταν στις αρχές της αλληλεγγύης, συστατικό της ίδρυσης της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Σ΄αυτό το σημείο εντοπίζουμε την επιμονή της αντιπολίτευσης όταν ισχυρίζεται περί πραγματικής διαπραγμάτευσης του χρέους της χώρας (αν είναι έτσι, δεν είμαστε και σίγουροι, ομολογούμε).
Η κυβέρνηση φαίνεται το ζήτημα της διαπραγμάτευσης του χρέους επιθυμεί να το ανοίξει ύστερα από την τελική συμφωνία και οριστικοποίηση του κλεισίματος του τρέχοντος προγράμματος των μνημονίων.
Εκτιμούμε ότι το ζήτημα αυτό θα το ανοίξει όταν εκτιμήσει ότι θα φέρει θετικά αποτελέσματα στις εντυπώσεις στην κοινωνία. Οπότε και τότε θα είναι έτοιμη να προχωρήσει σε εκλογές.
Υ/Γ Οποιαδήποτε παρατήρηση είναι ευπρόσδεκτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου